Je kent ze wel.
Ze bevinden zich overal.
Ze dragen volwassen kleren, hebben soms zelfs een indrukwekkend CV, drie kinderen of een yogamat … maar zodra het een béétje spannend wordt in de emotionele sfeer, floepen ze het eruit, slaan ze tilt of beginnen ze met modder te gooien (figuurlijk dan, allez meestal toch 😉).
Ik moet even iets kwijt.
Wekelijks kom ik wel in aanraking met emotioneel onvolwassen gedoe. Echt, het is overal.
Ofwel zijn het klanten die last hebben van mensen in hun omgeving die emotioneel nog in de kleuterklas zitten (maar ondertussen wel een carrière, partner én hypotheek hebben). Ofwel kom ik zelf in aanraking met mensen die zo onvolwassen reageren dat ik mij stilletjes afvraag: “Ben jij echt 65 jaar? Of ben jij gewoon een heel grote achtjarige met rimpels?”
Read MoreEr was een tijd waarin ik me bleef verantwoorden, mijn woorden nuanceerde, me bleef verduidelijken, woorden en zinnen herformuleerde, checkte of het niet te hard overkwam, of te kort door de bocht, of misschien net een tikkeltje te veel als “mijn waarheid”, …
Read MoreGisteren had ik nog een klein conflict met mijn oudste dochter. 19 jaar is ze. Slim, gevoelig, zelfstandig en druk bezig met studeren én een leuke studentenjob.
Ze vroeg me om mijn mening. Zo’n moeder-dochtermoment waarvan je denkt: “Ohhh, ze vraagt mij om raad, wat lief!”
Maar ik, op m’n volwassen berg van vertrouwen, zei:
“Goh, gij zijt oud en wijs genoeg om zelf te beslissen, lieve schat, wat jij aankan en wat niet.”
Het is alweer meer dan twee jaar geleden dat ik nog eens iets nieuws heb uitgeprobeerd om te oordelen of het iets voor mijn klanten kon betekenen. En eerlijk? Dat werd stilaan tijd. 😉
Read MoreEven terug naar mijn blog van 1 september … ja, de blog van mijn “Let them”-tattoo op mijn rechterpols.
Je weet wel, dat pareltje van inkt dat me elke dag herinnert aan één van de grootste levenslessen ooit: loslaten. Niet een beetje loslaten. Niet “maar ik bedoelde het goed”-loslaten.
Read MoreOp je 46ste horen dat je ADHD hebt, dat is geen kattenpis, zoals we in Vlaanderen zeggen. Dat is een donderslag bij heldere hemel.
En tegelijk … voelde het alsof iemand eindelijk de handleiding van mijn brein in mijn handen duwde. 😉
“Oh, dus dát verklaart waarom ik soms als een wervelwind door mijn leven ga, overal halve sporen achterlatend. Waarom ik bergen energie heb én tegelijk uitgeput kan zijn. Waarom ik lijstjes maak van lijstjes en nog steeds vergeet wat ik eigenlijk zou doen.”
Soms lees je een boek en denk je: “Ah leuk, dat neem ik mee.”
En op een andere keer lees je een boek en denk je: “Verdomme, had ik dit eerder geweten! Het maakt mijn leven zoveel gemakkelijker.”
Mel Robbins’ Let Them valt onder de tweede categorie.
Laten we even eerlijk zijn met elkaar: als we besluiten ons leven om te gooien, dan pakken we het groots aan. We willen GEZONDER worden? Oké, we kopen meteen een abonnement in de hipste gym, plannen drie sessies per week van 45 minuten (alsof we niks anders te doen hebben), zoeken de perfecte sportoutfit en voor we het weten is die nieuwe sporttas het enige wat ooit die gym van binnen heeft gezien.
Read MoreAfgelopen maand bevond ik mij met één van mijn beste vriendinnen op een Oost-Vlaams veld met een plastic Aperol Spritz-glas in de ene hand en een half pakje frietjes in de andere. Niet per se mijn meest glamoureuze moment maar wél een van de meest nostalgische van het jaar. Want weet je wie daar optrad op Rock Zottegem?
Read MoreAfgelopen week had ik een innerlijke grr-momentjes-marathon. Niet omdat ik me zelf rot voelde: ik had eigenlijk een goeie week. Maar mijn klanten, mijn inbox, zelfs mensen in de winkel, kwamen allemaal met dezelfde onderliggende vraag:
“Hoe ga ik om met mensen die serieus op mijn systeem werken en me mijn kast doen opvreten?”
Read MoreJe kent het wel. Het moment waarop je denkt: "Ik ben zoooo moe, ik voel me gewoon een andere versie van mezelf. Een trager, prikkelbaarder, een minder fris en minder fruitig exemplaar."
Read MoreEr zijn van die periodes waarin je plots beseft: ik ben altijd moe. Niet alleen lichamelijk, maar ook binnenin. Moe van het moeten, van het zorgen, van het lopen, van het proberen om alles goed te doen. En ergens, onder die vermoeidheid, zit ook nog een knagend schuldgevoel. Want hoe durf je eigenlijk zeuren over moe zijn als er nog honderd taken op je lijstje staan?
Herkenbaar? Dan is deze blog voor jou.
Je zou denken dat ik het vroeger had moeten merken. Of dat iemand anders het had kunnen zien. Maar nee, ADHD, dat label plak je blijkbaar niet zomaar op een vrouw. Zeker niet als die vrouw zich dapper door het leven wringt, zich duizend keer plooit en altijd “flink” probeert te zijn.
Read MoreEven serieus, nu.
Hoe vaak heb jij je mond gehouden, gewoon omdat je geen ruzie wou?
Omdat je dacht: “Laat maar, ik slik het wel weer in.”
Omdat je de ander niet wou kwetsen.
Omdat je bang was dat je dan “moeilijk” zou overkomen.
Oké, laten we even eerlijk zijn: wie heeft nog nooit als een drama queen (of king) gereageerd op iets wat nadien peanuts bleek? 😅 Precies. We zijn allemaal maar mensen.
Read MoreEr zijn van die momenten waarop je voelt: “Nu is het tijd”. Tijd om iets los te laten. Tijd om jezelf te helen. Tijd om te kiezen voor rust in je hoofd en je hart.
Read MoreLaatst las ik een artikel dat me lichtjes de kriebels gaf. Niet van ontroering, maar van ongemak. Het ging over een moeder die een jonge vrouw begon te filmen in het vliegtuig omdat die haar plek aan het raam – die ze zelf had geboekt – niet wilde afstaan aan de peuter van de moeder.
Read MoreHet was een doodgewone vrijdagavond toen mijn man onbewust het zaadje plantte voor deze blog. Onze jongste zoon – eindelijk verlost van zijn maand huisarrest – mocht weer uitgaan. Een grote dag voor hem en stiekem ook voor ons. Dus ik vraag aan mijn man: “Heb je afgesproken met hem wanneer hij thuis moet zijn?”
Read MoreIn mijn boek Mijn Kind, Sterk Kind schrijf ik in een bepaalde passage over de impact van een vaderfiguur – of het gebrek daaraan – op de zelfwaardering van een kind en zelfs van een volwassene.
Read MoreKijk regelmatig je "SPAM"-folder na: misschien kan mijn antwoord op je mail daar in terechtkomen. Je kunt dit vermijden door info@neledeboeck.be toe te voegen bij je contacten.
Copyright by Nele De Boeck. Alle inhoud van deze website mag onder geen beding overgenomen, gekopieerd en gebruikt worden door derden. Elke inbreuk zal juridisch opgevolgd worden. Ken je ons privacybeleid al? En de algemene voorwaarden?