Gisteren had ik nog een klein conflict met mijn oudste dochter. 19 jaar is ze. Slim, gevoelig, zelfstandig en druk bezig met studeren én een leuke studentenjob.

Ze vroeg me om mijn mening. Zo’n moeder-dochtermoment waarvan je denkt: “Ohhh, ze vraagt mij om raad, wat lief!”
Maar ik, op m’n volwassen berg van vertrouwen, zei:
“Goh, gij zijt oud en wijs genoeg om zelf te beslissen, lieve schat, wat jij aankan en wat niet.”

BAM. 💣💥
Telefoon neer.
Gesprek over.

Euhm … oeps?

Tien minuten later belde ik haar terug.
Geen drama.
Geen “hoe durf je”.
Gewoon: “Schatteke, ik ben superblij dat je me iets vraagt, echt waar. Maar ik meende het: gij zijt een vree wijze madame! En als je eens een ‘foute’ beslissing zou nemen, dan geloof ik dat jij daar je lessen uit trekt.” (Ze heeft jaaaaaren in Gent gestudeerd en heeft een vree wijs en grappig Gents accent 😉).

Vroeger zou ik daarin meegesleurd zijn.
In de emotie.
In het drama.
In het “ik ben hier de mama en ik moet mij hier bewijzen”.
Maar kijk, door de jaren heen (en dankzij een paar pittige eigen ervaringen én talloze coachopleidingen én coachingsessies) heb ik iets geleerd over conflicten. Lees je mee?

Waarom doen conflicten zoveel met ons?

Omdat we geraakt worden.
Niet door het conflict zelf, maar door wat eronder zit.

Achter elke felle reactie zit een behoefte. Of een gekwetst stuk. Of een oud patroon.
En dat speelt zich allemaal af terwijl we denken dat we ruziemaken over een taakverdeling, een opmerking of wie de afwas moest doen.

Conflicten zijn zelden rationeel. Ze zijn emotioneel en vaak ook lichamelijk.
Stress maakt dat we letterlijk minder goed kunnen nadenken. We schieten in de modus van fight, flight of freeze. Dat gebeurt al bij een opgetrokken wenkbrauw of een verkeerde toon.

Ons zenuwstelsel kent het verschil niet tussen een boze partner of een sabeltandtijger. Dus BAM: van 0 naar 100 in twee seconden. En dan zeggen we dus dingen waar we later spijt van hebben. Herkenbaar?

Waarom zeggen we nu al die “slechte” dingen?

Omdat we in een conflict vaak niet ons “volwassen ikje” zijn.
We reageren vanuit een gekwetst kindstuk. Vanuit stress. Vanuit onmacht.

Misschien herken je dit:

Je wil gewoon gehoord worden, maar je roept het uit.
Je voelt je gekleineerd, dus je slaat terug.
Je voelt je overweldigd en je klapt dicht.

Het zijn stuk voor stuk pogingen tot verbinding maar het komt er telkens gewoon heel slecht uit.

Maar weet je? Dat is normaal. Menselijk. Maar gelukkig ook trainbaar. (Of hoe moet ik dat uitleggen? 😉)

10 + 1 super concrete tips om vanaf nu constructiever met conflicten om te gaan

1. Weet wat jou triggert.

Wat raakt je precies? Gaat het om de situatie of om een oud patroon? Misschien voel je je genegeerd. Of onveilig. Of verantwoordelijk voor alles en iedereen. (Been there, done that. 😁)
Als je je triggers leert herkennen, begrijp je plots waar het allemaal vandaan komt.

2. Haal even adem (letterlijk!).

Inhaleer 4 seconden, hou vast, adem 6 seconden traag uit. Herhaal.
Klinkt belachelijk simpel? Dat is het ook. Maar het werkt: je lichaam kalmeert, je hersenen krijgen zuurstof en je reactie wordt minder hevig. Aangezien je je ademhaling 24/7 bij je hebt: direct en handig toepasbaar!

3. Vertraag de reactie.

Je hoeft niet altijd meteen iets terug te zeggen. Sterker nog: vaak helpt het om even te zwijgen.
Antwoord: “Ik hoor je. Mag ik hier straks op terugkomen?”
En gun jezelf die tijd.

4. Zeg wat je voelt, niet wat de ander fout doet.

“Jij bent onredelijk!” = aanval.
“Ik voel me overspoeld.” = uitnodiging.
Voel je het verschil? De toon is echt belangrijk.

5. Herken je conflictstijl.

Ben je een iemand die ontploft? Een stille slikker? Een bemiddelaar? Een ontwijker?
Weten hoe jij omgaat met conflict helpt je om iets anders te proberen als het oude patroon niet werkt.

6. Gebruik de sandwich-techniek.

Iets moeilijks brengen? Begin met iets verbindends, dan je boodschap, dan opnieuw iets verbindends.
Bijvoorbeeld: "Ik waardeer hoe hard je je inzet. Ik merk wel dat ik ruimte nodig heb om mijn mening te kunnen geven. En ik weet dat we dat kunnen als we rustiger praten."

7. Weet wanneer je moet stoppen.

Soms wordt het te emotioneel. Dan is pauzeren krachtiger dan doorgaan.
Zeg: "Ik voel dat dit gesprek nu niet goed loopt. Laten we even adempauze nemen en hier later op terugkomen."

8. Luister echt (niet om te reageren, maar om te begrijpen).

Hoe vaak “luisteren” we om te reageren? We horen niet echt wat de ander zegt, we gaan onmiddellijk in de tegenreactie.
Laat de ander uitspreken. Herhaal eventueel wat je hoort. Vraag door: “Wat bedoel je daar precies mee?”
Probeer het verhaal van de ander te begrijpen zonder het meteen in te kleuren of te corrigeren.

9. Verwar empathie niet met sympathie.

Sympathie is: “Oh nee, wat erg voor jou!” En daarna vul je het verhaal zelf in.
Empathie is: ik zit bij je in je verhaal, zonder het over te nemen. Het is de kunst om bij de ander te blijven, zonder het naar jezelf te trekken.

10. Durf sorry te zeggen (zonder jezelf klein te maken).

Sorry hoeft geen zelfkastijding of ongemakkelijk te zijn.
Je kan perfect zeggen: “Ik had het anders willen aanpakken.” Of: “Dat was niet mijn bedoeling.” Zonder dat je daarbij de schuld op jou neemt die niet van jou is.

11. Met de verbindende of geweldloze communicatie kan je niets verkeerd doen.

Over de tactiek van de geweldloze communicatie (ook wel verbindende communicatie) heb ik al wat blogs geschreven: hier en hier lees je er meer over.

Dus … moet je nu blij zijn met conflicten?

Neen, laat ons eerlijk zijn, conflicten zijn vaak lastig. Ongemakkelijk. Emotioneel.
Maar ze zijn óók een kans. Een kans op eerlijkheid. Op duidelijkheid. Op groei. Op verbinding.

Soms is het net in dat ongemak dat je elkaar beter leert kennen. En ook jezelf.
Een conflict hoeft niet het einde van de relatie te zijn, maar het kan het begin van een echte relatie worden.

Dus als het botst, adem dan even. Vraag je af: “Wat wil ik echt zeggen? Wat wil ik dat de ander voelt? Wat heb ik nodig om dit goed af te ronden?”

En als het dan toch eens volledig ontspoort: ach, dan bel je tien minuten later terug. Zoals ik deed met mijn dochter. Want soms is de echte kracht niet gelijk krijgen, maar durven herstellen.

En jij? Hoe ga jij om met conflicten?
Vlucht je weg? Ga je in de aanval? Slik je alles in tot je barst? Of leer je, beetje bij beetje, om rustiger en bewuster te reageren?
Laat het me weten in de reacties of stuur me een berichtje. Ik lees het met heel veel liefde!