Op je 46ste horen dat je ADHD hebt, dat is geen kattenpis, zoals we in Vlaanderen zeggen. Dat is een donderslag bij heldere hemel.

En tegelijk … voelde het alsof iemand eindelijk de handleiding van mijn brein in mijn handen duwde. 😉
“Oh, dus dát verklaart waarom ik soms als een wervelwind door mijn leven ga, overal halve sporen achterlatend. Waarom ik bergen energie heb én tegelijk uitgeput kan zijn. Waarom ik lijstjes maak van lijstjes en nog steeds vergeet wat ik eigenlijk zou doen.”

Ik ben dus niet raar. Ik ben niet lui. Ik ben gewoon iemand met een brein dat nét wat anders werkt. En nu ik dit weet, moet ik ermee leren omgaan.

Waarom vrouwen zo vaak pas later de puzzel leggen

In mijn vorige blog (ADHD bij vrouwen) vertelde ik het al: bij meisjes en vrouwen wordt ADHD vaak laat opgemerkt:

jongens zijn sneller de druktemakers van de klas;
meisjes leren zich aan te passen. We worden gezien als de dromerige leerling, de helper, de perfectionist.

Zo kabbelt het leven voort. Tot de hormonen (puberteit, zwangerschappen, perimenopauze) alles nog eens extra door elkaar gooien. Dan is het plaatje qua chaos helemaal compleet.

Geen wonder dat zoveel vrouwen pas in hun veertigste of vijftigste levensjaar ontdekken: “Oh, dat is het dus.”

En ik? Ik ben dus niet de enige. Verre van …

ADHD in het echte leven (of: welkom in mijn hoofd)

Hoe dat er dan uitziet, in het dagelijkse leven? Wel, zo:

Ik loop naar boven om de was in de machine te steken. Boven aangekomen, denk ik bij mezelf: “Wat kwam ik hier nu alweer doen?” Dan dwaal ik wat rond, pak iets op, leg het weer neer en ga terug naar beneden. De was? Die ligt dan nog waar hij oorspronkelijk lag.
Deze ochtend: ik wilde mijn openstaande facturen checken en herinneringen sturen. Goed plan. Tot ik een nieuwe mail zag binnenkomen. “Even lezen”. En hup, een uur later bedacht ik: “Euh, wat was ik eigenlijk van plan?”
Mijn ondergoedlade is elke maand een nieuw project. Alles netjes opgevouwen, strak georganiseerd. Drie dagen later? Rampgebied. Ik weet niet hoe ik het doe, maar het gebeurt. Elke. Keer. Weer. 😮

En zo kan ik nog wel even doorgaan. Maar ik vermoed dat jij jezelf hier al een beetje in herkent. 😉

Wat mij helpt (en misschien jou ook)

1. Mini-stapjes in plaats van mega-plannen

Mijn brein houdt van grootse ideeën. Maar grootse ideeën werken verlammend. Daarom train ik mezelf in kleine stapjes: vijf minuten facturen doen, vijf minuten lade opruimen. Vaak rolt er vanzelf méér uit, en zo niet: ook goed.

2. Progressieve spierontspanning

Spieren aanspannen en weer loslaten. Simpel, maar doeltreffend. Vooral als je – net als ik – vaak pas ’s avonds merkt dat je schouders al de hele dag tot aan je oren gespannen stonden.

3. Ademhalen alsof je het meent

Geen oppervlakkig zuchten, maar écht ademen. Box breathing (4 tellen inademen – 4 tellen houden – 4 tellen uitademen – 4 tellen houden) of de techniek van 4 tellen inademen – 7 tellen houden – 8 tellen uitademen (de 4-7-8- methode). Klinkt zweverig maar het voelt als magie. Geloof me. 😉

4. Handen bezig, hoofd rustig

Schrijven, doodlen, frutselen … het maakt niet uit. Als mijn handen iets te doen hebben, wordt het lawaai in mijn hoofd zachter.

5. Structuur die zacht voelt

Strakke schema’s werken niet voor mij, die breek ik. Maar zachte structuur wél: reminders of wekkers op mijn gsm, afspraken in mijn agenda met luide meldingen, vaste ochtendrituelen, lijstjes (veel lijstjes!). Het voelt voor mij niet als een keurslijf, maar als steun.

Extra tips die écht werken

Naast mijn eigen hacks heb ik de voorbije tijd ook veel inspiratie gehaald uit gesprekken met experts en boeken over ADHD. Hier zijn nog een paar tools die écht een verschil maken voor mij:

Grounding-oefeningen: als je hoofd alle kanten op vliegt, helpt het om terug te keren naar het nu. Kijk rond en zoek vijf dingen in een bepaalde kleur. Of voel bewust je voeten op de grond. Het haalt je even uit de storm. Bij mooi weer doe ik mijn slippers uit en ga met mijn blote voeten rondlopen in huis en in de tuin. Alle structuren voelen … heerlijk.
Cold tricks: een plens koud water in je gezicht of een koude douche kan je zenuwstelsel kalmeren. Het klinkt bruut, maar het werkt. En tegelijkertijd ben je wakker! 😉
De 5-minutenregel: stel je een taak zo lang mogelijk uit? Spreek met jezelf af dat je er maar vijf minuten aan hoeft te werken. Vaak ga je langer door, maar zo niet, dan heb je toch iets gedaan.
Beweging: geen marathon, gewoon wandelen. Bewegen is een reset voor je brein én je humeur. Bovendien is mijn hond Boef er ook blij mee! 😊
Slaap en voeding: ik weet het, dat klinkt saai. Maar slaaptekort en te veel suiker zijn als olie op het ADHD-vuurtje. Genoeg rust en wat gezondere keuzes maken écht een verschil.
Mediteren: ik kan het niet genoeg zeggen: meditatie heeft mij enorm veel geholpen. Over mediteren schreef ik hier en hier al.

Mildheid boven alles

De grootste les sinds mijn diagnose?
Ik hoef mezelf niet meer kapot te analyseren of af te straffen.

Ja, ik vergeet dingen.
Ja, ik ben kampioen in afgeleid raken.
Ja, ik praat heel veel.
Ja, ik leg mijn ondergoedlade elke maand opnieuw netjes en zie ze drie dagen later weer ontploffen.

En nee, dat maakt me niet mislukt. Dat maakt me gewoon … mij.

Want eerlijk: ADHD is niet alleen lastig. Het geeft me óók energie, creativiteit en ideeën. Mijn brein denkt snel, maakt gekke sprongen en ziet verbanden die anderen niet zien. En die energie geef ik ook met plezier aan anderen die ze graag ontvangen. 😉

Het is een dans. Soms struikel ik, soms lach ik om mijn eigen stommiteiten, soms vlieg ik.

Tot slot

Op je 46ste ontdekken dat je ADHD hebt, is een plottwist in je eigen levensverhaal.
Eerst boosheid: waarom wist niemand dit eerder?
Dan opluchting: eindelijk snap ik mezelf.
En tenslotte: rust.

Want dit ben ik. Met chaos, met open kastdeuren, met honderd half afgewerkte ideeën. En dat hoeft niet gefikst te worden, dat mag gewoon zijn zoals het is.

En jij? Herken jij jezelf in dit verhaal? Of ben jij ook pas later in je leven te weten gekomen dat je brein gewoon op een ander ritme danst? Deel gerust je ervaring. Want hoe meer we dit gesprek voeren, hoe minder vrouwen onnodig blijven worstelen.