Mijn meest favoriete tattoo: de bovenste zin ontworpen door mijn oudste dochter, de onderste zin door mijn onderste dochter

Even terug naar mijn blog van 1 september … ja, de blog van mijn “Let them”-tattoo op mijn rechterpols.

Je weet wel, dat pareltje van inkt dat me elke dag herinnert aan één van de grootste levenslessen ooit: loslaten. Niet een beetje loslaten. Niet “maar ik bedoelde het goed”-loslaten.
Nee … écht.
Los.
La-ten.

Ik zie het overal: in gesprekken met coachees, met vriendinnen, tijdens een etentje, in WhatsApp-berichtjes, …
Zelfs in de supermarkt: ik hoorde hoe een moeder haar puberdochter bijna uitschold omdat ze toch die zak M&M’s nam. Blijkbaar wou de moeder dat de dochter enkel gezonde zaken at en dat ze al dat junkfood achterwege liet. De interactie tussen beiden was interessant om te zien maar ik liet het los en ben in de andere gang op zoek gegaan naar mijn boodschappen.

Een van de gesprekken afgelopen week met een coachee bleef me ook extra bij:
“Nele, ik zie mijn dochter dezelfde fouten maken als vroeger … maar ze wil niet luisteren als ik haar waarschuw.”

Ik keek haar aan en zei droogweg:

“Tja, dan laat je haar die fouten maken zeker? Sommige ezels stoten zich tien keer aan dezelfde steen en da’s oké. Zolang jij niet hun verpleegster moet zijn elke keer.”

Ze keek me aan met ogen vol paniek en moederliefde.

“Ja, maar … dan gaat ze zich slecht voelen, twijfelen aan zichzelf, weer huilen …”

Dat is het punt: de moeder die haar dochter elke traan wil besparen, elke fout, elke bult op de weg. Maar weet je wat? Dat kan niet. En dat moet ook niet. Laat mensen zich ongelukkig voelen, laat ze teleurstellingen oplopen. Dat is het leven! En we weten ondertussen dat het leven geen ponykamp is! 😉

Mag ik je iets zeggen?
Jij bent geen reddingsdienst, ook geen helikopter en vooral geen emotionele vuilnisbak.

We willen mensen gelukkig maken. Natuurlijk. Het zit in onze genen. Maar ergens onderweg zijn we gaan denken dat het onze plicht is om anderen gelukkig te houden.
Te redden.
Te helpen.
Te begeleiden.
Te pleasen.
Met als resultaat? Dat we onszelf compleet voorbijlopen.

Geloof me, ik spreek uit ervaring.
Jaaaaaaarenlang dacht ik dat ik altijd maar moest uitleggen waarom ik iets deed. Waarom ik niet meeging naar dat ene familiefeest. Waarom ik mijn goedbetaalde baan verliet voor een onzekere baan als zelfstandige. Waarom ik de telefoon niet opnam als iemand me vier keer per dag belde.

Want stel je voor dat ze me niet begrepen … of – erger nog – dat ze me egoïstisch vonden. 😮
Oh hello, burn-out! Wat zeg ik? Eén burn-out?
Neen! Drie!!

Want ondertussen liep ik wel iedereen te redden, en had ik zelf nul energie meer over. In die val liep ik maar liefst drie keer!

Tot ik leerde loslaten.
Sindsdien is het leven véél lichter. Véél rustiger. Véél eerlijker ook.
En op dagen dat ik het vergeet? Dan kijk ik gewoon even naar die tattoo op m’n pols:
Let them. Let me.
Want ik schreef het al in mijn vorige blog: soms heb ik dat geheugensteuntje nog nodig. 😉

Waar het allemaal begint? Besef dit: “Jij bent niet verantwoordelijk voor andermans geluk!”
Je denkt misschien dat het nobel is om altijd te zorgen dat anderen gelukkig zijn. Maar eerlijk? Als jij jezelf daarbij verwaarloost … is het pure zelfopoffering. En geen gezonde.

Want hoe vaak gebeurt het volgende:

Je zegt ja op iets waar je eigenlijk keihard nee op voelt.
Je slikt je eigen behoefte in, omdat je de ander niet wil teleurstellen.
Je past je plannen aan voor iemand die niet eens doorheeft wat je ervoor opgeeft.

En dan? Dan voel je je leeg, gefrustreerd, onbegrepen.
Herkenbaar? Welkom in het clubje van de oververantwoordelijken. 😉

Wat ik mijn klanten nog regelmatig vertel?
“Laat hen … ongelukkig zijn”

En dit klinkt keihard. Maar dat is het niet.
Laat mensen hun eigen lessen leren.
Laat je dochter zichzelf tegenkomen.
Laat je collega vastlopen in een project terwijl jij het perfect had kunnen oplossen.
Laat je broer klagen over zijn relatie, hoewel jij al drie jaar zegt dat die toxisch is.

Laat hen.
Want als jij voortdurend inspringt, leren zij niks.
En ondertussen raak jij overbelast, overprikkeld, oververmoeid.

Want jij trekt het je aan … zij niet!

Nog een andere tip die ik je kan geven?
Laat hen jou verkeerd begrijpen

Ja, nog zo’n pareltje.
Je hoeft je keuzes niet eindeloos uit te leggen.
Niet iedereen hoeft te snappen waarom jij een andere weg kiest.
Waarom je een relatie beëindigt, een job opgeeft of naar Frankrijk verhuist om een B&B te beginnen.

Laat hen denken wat ze willen.
Jij weet waarom je het doet. Dat is genoeg.

En nog een laatste advies dat ik je kan geven?
Laat hen jou onderschatten

Lieve schat … je bent niemand iets verschuldigd.
Je hoeft je waarde niet te bewijzen.
Niet door harder te werken.
Niet door jezelf uit te putten.
Niet door je voortdurend te verantwoorden.

Laat hen denken dat jij “gewoon een mama bent” of “maar een freelancer”.
En ondertussen bouw jij stilletjes aan iets prachtigs.
Zonder lawaai. Zonder goedkeuring. Gewoon, omdat jij voelt dat het zo moet zijn.

En doe jij maar lekker je eigen ding! Denk aan jezelf en zet jezelf even op de eerste plaats.

Klinkt dit egoïstisch?

Misschien.
Maar het is geen egoïsme … het is zelfzorg.
En zelfzorg is geen luxe, het is een noodzaak.

Dus laat hen ongelukkig zijn.
Laat hen denken dat je overdrijft.
Laat hen vinden dat je veranderd bent.

Want weet je wat? Je bént veranderd. Je kiest eindelijk voor jezelf.

En als je dat moeilijk vindt (wat echt heel normaal is), begin dan bij kleine dingen: