Ik moet even iets kwijt.
Wekelijks kom ik wel in aanraking met emotioneel onvolwassen gedoe. Echt, het is overal.
Ofwel zijn het klanten die last hebben van mensen in hun omgeving die emotioneel nog in de kleuterklas zitten (maar ondertussen wel een carrière, partner én hypotheek hebben). Ofwel kom ik zelf in aanraking met mensen die zo onvolwassen reageren dat ik mij stilletjes afvraag: “Ben jij echt 65 jaar? Of ben jij gewoon een heel grote achtjarige met rimpels?”
(Geen zorgen, ik zeg dat niet luidop. Alleen vanbinnen. Met een zachte 🤫, terwijl ik vriendelijk knik.)
Wat ik elke week zie
Elke week zit er wel iemand bij mij die gekwetst is door iemand die emotioneel of relationeel nog in de luiers (of de pampers zoals we hier zeggen) zit.
Iemand die niet kan reflecteren.
Niet kan benoemen wat er in hem of haar leeft.
Niet in staat is om sorry te zeggen zonder zichzelf tegelijk als slachtoffer op te hangen.
En weet je? Het maakt me niet kwaad. Het maakt me verdrietig. Want de kwaliteit van je relaties bepaalt de kwaliteit van je leven. Op je werk. Thuis. In de liefde. In de vriendschap. Overal.
Maar dan moet je wel het emotionele IQ van een natte dweil willen overstijgen.
Het is niet dat je volwassen bent, dat je emotioneel volwassen bent
Volwassen zijn betekent dat je zelf je belastingaangifte invult. En je rekeningen op tijd betaalt. Of op z’n minst weet wat een energiefactuur is. Maar emotioneel volwassen zijn? Dat is een ander verhaal.
Emotioneel volwassen mensen …
kunnen hun gevoelens herkennen en uitspreken
nemen verantwoordelijkheid zonder zichzelf kapot te schamen
kunnen feedback ontvangen zonder in de aanval te gaan
hebben de vaardigheid om naar zichzelf te kijken zonder de hele tijd naar mama of hun ex te wijzen
En geloof me, dat is niet iets wat je op je achttiende verjaardag cadeau krijgt. Emotionele volwassenheid ontwikkel je door te oefenen. Door op je gezicht te gaan. Door eerlijk te zijn. Door te luisteren, zelfs als je liever wegloopt.
Zes tekenen dat iemand emotioneel onvolwassen is
Ben je er klaar voor? Ik noem ze even voor je op!
Ze geven altijd anderen de schuld.
Alles ligt aan hun baas, hun partner, hun zus .... (Nooit aan zichzelf, natuurlijk.)Ze kunnen geen grenzen stellen.
Of respecteren. Alles is drama.Ze negeren hun gevoelens.
“Alles is oké” met trillende onderlip en krop in de keel. Of “het is niets” terwijl ze vanbinnen het uitschreeuwen van de pijn.Ze vermijden conflicten als de pest.
Of ontploffen bij de minste tegenslag.Ze kunnen niet luisteren zonder zichzelf erin te smijten.
Ze geven direct weerwoord maar horen niet echt wat er gezegd wordt.
En ook? Ze horen wat ze willen horen.Ze groeien niet.
Jaar na jaar hetzelfde scenario, nieuwe setting, zelfde shit.
Calimero-toestanden noem ik het: “zij zijn groot en ik ben klein en dat is niet eerlijk!” (Oh, ken je Calimero niet, “google” het even. Het was een animatieserie in de jaren ’80. Yep, ik ben zooooo oud 😉)
Pijnlijk herkenbaar? No worries. We zijn allemaal op weg. Het goede nieuws: je kan leren om relationeel en emotioneel volwassener te worden.
Hoe werk je aan je emotionele volwassenheid? (Zonder al dat zweverig gedoe)
Oké. Tijd voor concrete stappen. Geen woezie woezie lijstjes, maar echte dingen die werken:
1. Leer je emoties benoemen (echt benoemen)
Nee, “meh” is geen emotie. Evenmin als “druk”. Emotionele volwassenheid begint bij taal. Boos is niet hetzelfde als teleurgesteld. Verdriet is iets anders dan eenzaamheid. Leer het verschil. Want hoe specifieker je bent, hoe gerichter je ermee kan omgaan. Enne … onthou: jij bent je emoties niet, je voelt je emoties! Heel belangrijk.
Tip: Gebruik een emotiewoordenlijst. Of de Mood Meter van Marc Brackett. Plak 'm op je koelkast. Ik maak momenteel ook een emotiewoordenlijst: binnenkort vind je hem op deze site!
2. Stop met ‘het ligt aan mij’ … maar ook met ‘het is niet mijn fout’
Beide houdingen zijn ego-verpakt. De ene in slachtofferrol, de andere in arrogantie. Durf jezelf af te vragen: “Wat is mijn aandeel hierin?”. Maar ook: “Wat is van de ander?” En “wat is van het leven zelf?”.
Tip: Houd na elk conflict een reflectiemoment: “Wat voelde ik?”, “Wat deed ik?”, “Wat had ik anders kunnen doen?”, “Wat laat ik los omdat het niet van mij is?”
3. Oefen op écht luisteren
Niet luisteren om te reageren, maar luisteren om te begrijpen. Dus niet met een comeback klaarzitten in je hoofd terwijl de ander nog praat.
Tip: Zeg bij een moeilijk gesprek eens: “Mag ik even samenvatten wat ik hoor dat jij zegt?” Klinkt super volwassen. Is het ook, geloof me! 😉
4. Durf sorry te zeggen … zonder ‘maar’
“Sorry dat je je zo voelt” is geen sorry. Das passief-agressieve manipulatie in een glitterjasje. Een echte sorry is: “Ik deed iets dat jou raakte. En daar neem ik verantwoordelijkheid voor.”
Tip: Oefen met sorry zeggen in de spiegel. Zonder uitleg. Zonder verdediging. Gewoon. Sorry.
5. Leer je eigen triggers kennen
Welke situaties brengen je uit evenwicht? Waarvan word je overdreven emotioneel? Dat zijn de zaken waarin je kan groeien. Daar woont je innerlijke peuter. Negeer het niet, doe niet dat het niet bestaat: leer die innerlijke peuter kennen.
Tip: Schrijf op: “Wat maakt mij boos, verdrietig, jaloers, onzeker?” En dan: “Waar ken ik dat gevoel van?” Zoek naar de oorzaak.
6. Zoek mensen die emotioneel wel volwassen zijn
Je groeit sneller als je omringd bent met mensen die het voordoen. Mensen die je aanspreken op je bullshit én bij je blijven zitten als je huilt.
Tot slot: we zijn allemaal onderweg
Er is geen “perfecte emotionele volwassene”. We maken allemaal fouten. We zeggen domme dingen. We lopen weg terwijl we hadden moeten blijven. Trust me: been there, done that! 🫣
Maar wie durft voelen, durft groeien.
En dat maakt van jou een volwassene waar anderen graag mee in relatie zijn.
Niet omdat je het allemaal weet. Maar omdat je het wil leren.
Elke dag een beetje meer.
Wil je deze blog delen? Doe maar. Misschien krijgt iemand vandaag net het duwtje dat ze nodig hadden.
Wil je een vervolgblog met oefeningen of een zelfscan? Zeg het maar. Dan maak ik er eentje. 💛
Of wil je weten hoe je met emotioneel onvolwassen personen in je omgeving moet omgaan? Ook dat is een blog waard, niet? Laat het zeker hieronder in de comments weten.