Of: hoe je omgaat met emotioneel onvolwassen mensen zonder zelf te ontploffen, op te branden of mee de kleuterklas in te kruipen.
Je kent ze wel.
Ze bevinden zich overal.
Ze dragen volwassen kleren, hebben soms zelfs een indrukwekkend CV, drie kinderen of een yogamat … maar zodra het een béétje spannend wordt in de emotionele sfeer, floepen ze het eruit, slaan ze tilt of beginnen ze met modder te gooien (figuurlijk dan, allez meestal toch 😉).
Ik heb het over mensen die emotioneel onvolwassen zijn.
Onthoud één ding: ze zijn niet ‘slecht’.
Ze zijn niet per se ‘toxisch’.
Maar verdorie, ze kunnen wel verdomd lastig doen als jij net op weg bent naar meer bewustzijn, open communicatie en verbinding van mens tot mens.
En jij doet zo hard je best, hé?
Je ademt.
Je telt tot tien.
Je probeert kwetsbaar te blijven.
Maar zij? Ze negeren je grenzen, draaien de boel om, geven jou de schuld of verdwijnen plots compleet van de radar zodra jij een moeilijk gesprek wilt aangaan.
En dan zit je daar.
Met je goeie intenties, je warme hart en een hele hoop frustratie.
Wat moet je daar in godsnaam mee aanvangen?!
First things first: wat is emotionele onvolwassenheid eigenlijk?
Emotioneel onvolwassen gedrag herken je zo:
Geen verantwoordelijkheid nemen. Alles is altijd de schuld van de ander. Of van ‘het leven’. Of van “jij die te gevoelig bent”. Aaaaaaargh, herkenbaar?
Niet kunnen omgaan met emoties. Hun eigen gevoelens worden genegeerd, overschreeuwd of dramatisch uitvergroot. Jouw gevoelens? Die zijn vaak “te veel” of “belachelijk”.
Manipulatief gedrag. Niet altijd bewust, maar denk: passief-agressieve opmerkingen, schuldgevoelens aanpraten, je laten twijfelen aan jezelf.
Vermijdingsgedrag. Moeilijke gesprekken worden ontweken, afgeblokt of afgeleid met: “Het is gewoon wat het is, oké? Laat het los.” Of “Nu niet, ik heb daar geen tijd voor.”
Zwart-witdenken. Je bent óf fantastisch óf de duivel. Niks daartussen.
Klinkt vermoeiend?
Ja.
Dat is het ook.
Maar het is belangrijk om te beseffen dat dit gedrag voortkomt uit oude pijn: vaak uit hun eigen kindertijd. Ze hebben gewoon nooit geleerd hoe je emotioneel volwassen wordt, hoe je gevoelens verwerkt. Hoe je je eigen shit onder ogen ziet zonder die op iemand anders uit te werken.
En guess what? Jij bent niet hun emotionele vuilbak.
En dan nu: hoe ga je ermee om zonder er zelf aan onderdoor te gaan?
1. Stel hun gedrag los van jouw waarde.
Als een emotioneel onvolwassen mens je behandelt alsof jij het probleem bent, ga je al snel twijfelen aan jezelf.
Misschien ben ik wel te gevoelig? (Nope, dat ben jij niet!!)
Misschien moet ik het anders aanpakken? (Nog eens nope, dat moet jij niet!)
Dus nope. Stop daar maar mee.
Hun gedrag zegt niets over jouw waarde. Het zegt alleen iets over hun eigen copingmechanismen.
Laat dat hun les zijn, niet die van jou.
2. Stop met uitleggen tot je blauw ziet.
Ik weet het. Jij denkt: als ik het maar goed genoeg uitleg, dan zullen ze het begrijpen.
Dan komt er inzicht. Opluchting. Samen huilen op de bank met thee.
Spoiler: dat moment komt meestal niet.
Emotioneel onvolwassen mensen hebben vaak niet de capaciteit om zichzelf echt te bevragen. Niet omdat ze dom zijn, maar omdat het simpelweg te pijnlijk is voor hun systeem. Dus blijven ze hangen in ontkenning, in drama of in projectie.
Jij kan het duizend keer uitleggen.
Maar als zij niet willen horen, dan verandert er niks.
Gebruik je energie dus liever voor iets anders.
Zingen, mediteren, ventileren tegen je dagboek of vriendinnen, wat dan ook … maar niet jezelf eindeloos herhalen in gesprekken die nergens naartoe leiden.
3. Stel gezonde grenzen … en hou je eraan.
Ja, ik weet het. Grenzen stellen is lastig.
Vooral als je een groot hart hebt en graag vrede wilt.
Maar grenzen zijn niet gemeen. Ze zijn niet egoïstisch.
Grenzen zijn liefde in actie: voor jezelf én voor de ander.
Zeg dus gerust:
· “Ik voel me niet veilig als je zo tegen me praat.”
· “Ik ben niet beschikbaar voor deze discussie nu.”
· “Als je blijft schreeuwen, ga ik ophangen.”
En daarna: doe wat je zonet hebt gezegd. Want een grens zonder consequentie is als een zandkasteel bij vloed. Best mooi, maar binnen de kortste keren verdwenen. En voor mij was dat indertijd frustrerend als mijn zandkastelen plots weg waren. 😊
4. Verwacht geen emotionele diepgang waar er geen bodem is.
Soms blijf je hopen.
Dat ze op een dag wakker worden. Iets lezen. Iets meemaken. Plots snappen hoe je communiceert met mildheid en volwassenheid.
Die hoop mag er zijn.
Maar bouw je leven er niet op.
Er zijn mensen die willen groeien, die leren uit feedback en die kunnen reflecteren. En er zijn mensen die in rondjes blijven draaien.
Jij hoeft niet in hun draaikolk te blijven staan.
Je mag kiezen voor verbinding met mensen die kunnen zakken in hun lijf, in hun hart, in hun verantwoordelijkheid.
5. Ga naar binnen: wat triggert dit gedrag in jou?
Yep, pijnlijk, I know. Been there, done that!
Maar iets in jou wordt daar toch ook door geraakt, hé.
Misschien je innerlijke kind dat nog altijd hoopt gezien te worden?
Misschien een oud patroon van jezelf wegcijferen om liefde te krijgen?
Misschien een overtuiging dat jij pas goed genoeg bent als je de ander 'hebt geholpen'?
Zet je eens naast dat stukje in jou dat geraakt wordt. Niet met een oordeel, maar met wat nieuwsgierigheid. Alsof je zegt: “Tiens, wat zit gij hier nog te doen?”
Want hoe meer je jezelf geeft wat je nodig hebt, hoe minder vat zulke mensen op je hebben. Dan zie je hen gewoon voor wat ze zijn: mensen met pijn. Niet jouw project. Niet jouw taak. Niet jouw verantwoordelijkheid.
En nu?
Je mag verdriet voelen.
Om wat je had gehoopt.
Om de verbinding die er maar niet kwam.
Om alles wat je zo graag had willen geven, maar nergens echt kwijt kon.
Maar geloof me: je bent niet gek.
Je voelt gewoon wat waar is.
En jouw verlangen naar diepgang, echtheid, volwassenheid … dat is niet “te veel”.
Dat is gewoon gezond.
Dus blijf dicht bij jezelf.
Verzacht waar je kunt. Adem.
Zucht eens diep als het moet. Schud die frustratie van je af.
En zoek de mensen op bij wie je niet hoeft te vechten om ruimte.
Mensen die kunnen dragen, die willen luisteren, die durven groeien.
Net zoals jij.
(En psst … als je merkt dat je eigen innerlijk kind af en toe opduikt in dit alles: stay tuned. Binnenkort komt er een Innerlijk Kind Challenge die je zó diep laat zakken in jezelf dat je er bijna kippenvel van krijgt. Just saying. 😉)
En jij?
Hoe ga jij om met emotioneel onvolwassen gedrag?
Herken je jezelf in dit verhaal: als gever, als twijfelaar, als grenzensteller-in-oefening? Of heb je ondertussen al een paar gouden inzichten verzameld?
Ik ben superbenieuwd. Deel je verhaal hieronder in de reacties of stuur me een berichtje.
Want ook al lijkt het soms alsof je er alleen voor staat: da’s écht niet zo.
We leren van elkaar en we groeien samen.