ADHD. Dat je blijkbaar bijna 47 moet zijn om het te beseffen.
Je zou denken dat ik het vroeger had moeten merken. Of dat iemand anders het had kunnen zien. Maar nee, ADHD, dat label plak je blijkbaar niet zomaar op een vrouw. Zeker niet als die vrouw zich dapper door het leven wringt, zich duizend keer plooit en altijd “flink” probeert te zijn.
Jep. Ik dus.
Toen werd het oktober. Ik was in Amsterdam, op de SOSU (Source Summit), voor een klant. Zoals altijd: vol vuur, vol goesting. Tot mijn lijf ‘nee’ zei. Midden in de nacht kreeg ik een licht hartinfarct maar ik wist dat toen nog niet. Het ziekenhuis wist het me achteraf te zeggen.
Op dat moment dacht ik: pijn aan de maag, borst, kortademig, zweten? Hm, misschien zal mediteren helpen? En dat bleek – achteraf gezien – mijn redding.
De dag erna: wazig. Ik strompelde door die conferentie als een soort zombie op wilskracht. Voor mijn klant, voor mijn vriendinnen die er ook waren en voor mezelf. Een stem zei: "Neleke, ga naar huis." De andere: "Neleke, blijf." Je raadt al wie won. 😉
Daar zat ik dan, tijdens de laatste lezing, met open mond te luisteren. ADHD bij vrouwen. Check. Check. Check. “Izzy,” fluisterde ik naar een vriendin, “ik denk dat ik dat ook heb.” Haar ogen rolden (ze is anti-labels): “Begin niet, hè!”
Maar het zaadje was geplant en het begon te groeien.
Ondertussen was ik thuis nog volop aan het revalideren van het infarct – of ja, van de pijn waarvan niemand precies wist wat het was. Stress? Spierspasmes? Post-infarct-toestanden?
Veel onderzoeken, veel testen.
Soit. De pijn stopte na anderhalve maand en ik bleef mediteren. Elke dag!
En toen … tijdens een bezoekje in januari aan een hele goeie vriendin, begon ik over dat ADHD-ding. Ze keek me aan alsof ik net gezegd had dat water nat is. “Maar Neleke, serieus? Weet je dat nu pas? Ik zei het gisteren nog tegen mijn kinderen: Neleke! Zij is een typisch voorbeeld van ADHD.”
BAM. In mijn maag. En toen zei een vriend die ik al ken sinds mijn zestiende, het ook. "Euhm, dat wist ik al lang."
Mijn man keek eerst verbaasd om daarna tot de conclusie te komen: “Nu je het zegt, er zijn veel signalen! En het verklaart veel!”.
Dat was het moment: tijd voor een test.
Een dik half jaar later: “Nele, je scoort heel hoog op ADHD. Geen twijfel mogelijk.”
Een schok, maar ook een verademing. Ineens vielen alle puzzelstukjes in elkaar. De chaos, de impulsiviteit, het emotionele, het pleasen, het altijd-voor-anderen-zorgen-en-zelf-vergeten-eten. De mood swings. De overgave. De intensiteit. De structuur die vaak ver zoek is!
Zestien jaar werk ik al aan mezelf. Aan mijn eigen patronen, aan zelfzorg, aan grenzen trekken (man, wat vond ik dat moeilijk) en al die tijd coachte ik ook anderen. Want: "Als ik het kan, kan jij het ook!"
En nu weet ik: ik kon het, ja. Maar ik deed het met ADHD. Tegen de stroom in. Met een hoofd dat altijd op volle toeren draait. Dat maakt me niet zwak. Dat maakt me f*cking sterk. 😎💪🏼 Het ergste? Ik heb het nooit ontdekt tijdens mijn vele opleidingen, en daar stel ik me nog steeds vragen bij.
En dat label? Ik zie het niet als een beperking. Het is een uitleg. Een gids. Een toegangspoort tot nóg meer begrip, voor mezelf, voor anderen. Het verklaart waarom ik energie uitstraal. Waarom mensen bij mij thuiskomen. Waarom ik soms té veel wil, té snel denk, té hard voel. En waarom ik een verdomd goeie coach ben.
Want ik weet hoe het voelt om altijd net buiten het plaatje te vallen. Om in de lagere school al te horen: “Nele kan het wel als ze wil.” Om het gevoel te hebben dat er iets mis is, maar niet te weten wat. Om je in duizenden bochten te wringen om te voldoen.
Wel, ik ben klaar met wringen. Ik ben wie ik ben. Met ADHD. Mét glitter en vuur. Voilà!
En weet je wat? Ik ben niet alleen.
Steeds meer vrouwen ontdekken pas op latere leeftijd dat ze ADHD hebben. Ik hoorde onlangs nog Nele Reymen op de radio vertellen dat zij ook pas recent wist dat ze ADHD heeft. Ze schreef er zelfs een boek over.
De wetenschap voor vrouwen is eigenlijk nog maar pas aan het ontwaken. Vroeger dacht men: vrouwen, dat zijn gewoon kleine mannen met borsten. 🙄
Maar nu weten we beter: het vrouwenlijf én vrouwenbrein zitten anders in elkaar. Wist je bijvoorbeeld dat een hartinfarct zich bij vrouwen totaal anders uit dan bij mannen? En dat ADHD dus ook anders tot uiting komt?
Waar men bij mannen dacht aan hyperactieve jongetjes, blijkt dat vrouwen net vaak hun symptomen camoufleren. Met veel praten, sociaal aangepast gedrag, perfectionisme, zorgen voor anderen, innerlijke onrust ... maar vanbinnen? Storm. Boem. Klets. Bam.
En jij dan? Herken jij jezelf hierin?
ADHD bij vrouwen ziet er vaak anders uit dan bij mannen. Wij zijn vaak de dromers, de praters, de helpers, de chaoten-met-een-sociaal-masker. Niet de hyperactieve spring-in-’t-veld die op tafels danst (alhoewel ... soms ook 😉).
Hier zijn signalen die bij vrouwen vaker voorkomen:
Je hoofd staat nooit stil. Nooit. Echt. Nooit.
Je voelt je snel overweldigd of overprikkeld.
Structuur is een uitdaging. (Planners? Mooie schriftjes? Telt alleen als je ze ook gebruikt.)
Je hebt 1000 ideeën en 0 tijdsbesef. (Oeps, weer te laat!)
Je vergeet dingen. Of je overdenkt alles. Of allebei.
Je voelt je vaak “té veel”. Te intens. Te snel. Te hard. Te emotioneel.
Je past je voortdurend aan. Die ware ik van jou zit vaak achter een masker.
En hoe ga je er dan mee om?
Hier zijn enkele tips die mij al geholpen hebben (en nog steeds helpen):
Ken je brein.
Leer over ADHD. Begrijp hoe jouw brein werkt. Kennis is geen macht, het is rust.
Er zijn al wat boeken over ADHD bij vrouwen geschreven en deze podcasts hebben me ook al veel kennis bijgebracht: https://www.jorjoy.nl/category/podcast/; https://astridvanmeijeren.nl/podcast-vrouwen-en-adhd/; https://toppodcasts.be/podcast/autcast-by-magali-de-reu/-7-wat-je-nog-niet-wist-over-adhd-bij-vrouwen
Zelfzorg = essentieel. Niet optioneel.
Rust, beweging, voeding, slaap en vooral: mediteer! Je lijf heeft liefde nodig.
Maak dus elke dag tijd voor jezelf!
Gebruik hulpmiddelen.
Timers, agenda’s, post-its, apps. Alles wat helpt, is welkom.
Ik zet voor heel veel zaken die ik moet doen, mijn wekker. Met melding! En met een opvallend geluidje! Mijn kinderen en mijn man moeten er altijd om lachen maar het heeft me al zoveel voordeel opgeleverd.
Milde grenzen.
Zeg “nee” als je “nee” bedoelt. (Oefening baart kunst. Trust me.)
Hier vind je tips om neen te leren zeggen: ze hebben mij enorm geholpen!
Zoek gelijkgestemden.
Je hoeft het niet alleen te doen. Echt niet. Er zijn misschien vrouwen rondom jou die zich ook zullen herkennen in het ADHD-verhaal. Zo kwam ik te weten dat mijn lieve buurvrouw het ook heeft en we delen veel ervaringen. 😉
En als je coach bent (zoals ik):
Besef dat jouw ervaring anderen kan helen. Just by being you.
ADHD is geen beperking. Het is een andere manier van denken, voelen, leven. Als je ermee leert dansen, kan het magie zijn. Ik ben nog volop met mijn dansles bezig! 😉 En het is een verrijking in mijn leven!
Dus, als jij jezelf herkent in dit verhaal? Je bent niet abnormaal. Niet dom. Niet zwak. Jij bent jij. En dat is al meer dan genoeg.
Laat dat label maar komen. En daarna? Laat je léven maar beginnen. Mét glitter. Mét vuur. Mét alles erop en eraan.
Ik ben benieuwd naar je reactie, herkenning, ... Laat zeker een reactie achter in de comments hieronder.