Enkele weken geleden kreeg ik een telefoontje van de redactie van de Wonderjaren. Blijkbaar is dat een programma op onze nationale televisie. Eerlijk gezegd kende ik het programma niet maar het leek me wel interessant te zijn.

Ze vroegen me of we als samengesteld gezin wilden meewerken aan dit programma. Persoonlijk wou ik mijn medewerking wel verlenen maar ik moest ook rekening houden met vijf andere gezinsleden. De helft hiervan zag dit helemaal niet zitten. Omdat ik zoveel medelijden had met de redactie, gaf ik hen nog enkele namen van samengestelde gezinnen door. Tevergeefs, bleek nadien.

En ja, ik begrijp het wel: samengestelde gezinnen zijn echt niet gemakkelijk, zeker niet als sommige leden van het samengestelde gezin de pubertijd hebben bereikt.

Heb je pubers? Weet je waar je tegenaan loopt met je puber? Wel, doe dit x 50 en je weet hoe het is in een samengesteld gezin.

Wij zitten hier met onze kinderen zelf midden in de puberteit: met vier pubers van 14, 15, 16 en 17 jaar staan we hier elke dag wel voor een uitdaging. De ene dag verloopt vlotter dan de andere. Er zijn hier zeker ook dagen waarop ik mijn haren grijzer en grijzer zie worden. 😉

Begrijp me niet verkeerd: ik hou van mijn leven en ik hou van mijn gezin. Maar dat betekent niet dat ik hier elke dag “Because I’m happy” van Pharrel Williams sta te zingen.

Regelmatig moet ik mij inhouden dat de vloekwoorden uit mijn gedachten niet luidop worden uitgesproken, of moet ik zelfs even een toertje gaan lopen om me af te reageren.

Ik hou van mijn kinderen, van mijn pluskinderen en van mijn man. Toch zijn er soms momenten dat ik ze allemaal één voor één achter het behang zou willen plakken. 😉

“Nele, hoe doe je dat dan?”, krijg ik regelmatig te horen. Tja, ik relativeer veel en ik probeer zaken – die ik niet kan veranderen – los te laten. Ik mediteer regelmatig. Even mijn loopschoenen aantrekken en een rondje lopen kan ook wel helpen.

Verder heb ik fantastische vriendinnen (al dan niet in samengestelde gezinnen) bij wie ik regelmatig mijn hart kan luchten en zij bij mij. Zo’n klankbord is wel nodig.

Want vaak denken we – soms gevoed door sociale media – dat het elders altijd beter gaat. Als je dan de verhalen hoort van situaties waar het eens kan ontsporen, zet dat je terug met de voeten op de grond. Je denkt dan: “Oef, het is niet enkel bij ons.”😉

Wat mij helpt om goed te functioneren in mijn samengesteld gezin?

1- ME-time

Het kan me niet schelen dat sommigen dit egoïstisch vinden, maar ik boek regelmatig ME-time in: een wandeling met de hond, een toertje lopen, even gaan shoppen (en niet gewoon snel snel naar de supermarkt), een goed boek, een uitgebreid bad met alles erop en eraan, een meditatie-oefening, een yogasessie,…

Ik vraag het niet, ik doe het. Want waarom zou ik het vragen?

2- Verbindende of geweldloze communicatie

10000000000000000000000000 x dankjewel Marshall Rosenberg, om dit voor ons uit te werken en de basis mee te geven.

Ik moet toegeven dat – sinds ik dit ken – deze communicatie in ons gezin ervoor gezorgd heeft dat er veel minder ruzies zijn dan voorheen.

Is het gemakkelijke communicatie? Neen! Je moet heel veel oefenen om het onder de knie te krijgen, maar geloof me: met pubers in huis oefen je dagelijks! 😉

Hier en hier heb ik er al iets over geschreven. Het is een fantastische tool die iedereen zou moeten hanteren.

3- Je staat er niet alleen voor

Vroeger durfde ik anderen niet in vertrouwen te nemen. Ah neen, ik ben toch coach: ik moest het zelf toch allemaal weten en goed doen. Ik ben blij dat ik van die mening ben afgestapt. Nu durf ik echt een hulplijn inschakelen, ik durf raad vragen, ik durf ventileren over de situatie.

Als je dan hoort dat er nog anderen zijn in dezelfde situatie, voel je: ik ben niet alleen. Dus aub … schakel hulp in. Durf te spreken. Durf jezelf kwetsbaar op te stellen en je zal zien dat er zoveel moois op je afkomt.

4- Je mag van mening verschillen over de opvoeding

Mijn man en ik verschillen vaak van mening en dat is goed. Hij mag zijn mening hebben, ik die van mij. Ik heb dit ook gekaderd aan mijn kinderen, hij aan de zijne. Dus ik stel enkel mijn grenzen over de zaken die mij aangaan of mij storen. En uiteraard gebruik ik hiervoor de verbindende communicatie. Voor de rest hanteer ik vaak het principe: “Wil ik gelijk hebben of wil ik gelukkig zijn?” Ik kies er bewust voor om de strijd niet aan te gaan.

Ik zal naar mijn waarden en normen leven en zo zorg ik ervoor dat onze kinderen het goeie voorbeeld te zien krijgen. 😉

5- Exen zijn exen: ze behoren niet tot mijn kerngezin

Ik heb het geluk dat ik nog een vrij goede band heb met de vader van onze meisjes én dat ik ook goed kan opschieten met de moeder van onze jongens. Maar ik hoor andere verhalen…

Ik zeg dan vaak: jij kan die ex niet veranderen, jij kan enkel jouw gevoel hierrond veranderen. Blijf je waardig gedragen. Behandel de ander met respect. Je kan ook altijd je hulp aanbieden mocht het nodig zijn. Zorg er gewoon voor dat je grenzen niet worden overschreden.

6- Praten met je partner helpt

Een heel belangrijk punt. In het begin durfde ik tegen mijn man niet alles te zeggen wat ik voelde. Maar toen ik het toch deed, bleek dat hij met dezelfde gevoelens zat. Er viel een grote last van onze schouders. Praat dus met je partner. Vertrek vanuit de ik-boodschap en gebruik de verbindende communicatie. Luister naar wat je partner zegt. Luister echt en hoor niet alleen wat je wil horen of denkt te horen. Vraag desnoods door.

Doordat we allemaal onze eigen rugzak hebben, denken we vaak iets te horen terwijl dat helemaal niet de boodschap was die de ander ons tracht over te brengen.

7- Durf je kwetsbaar opstellen, ook tegenover je pluskinderen

We denken allemaal dat we alles moeten weten, alles moeten kunnen,…

Maar geloof me: we zijn niet perfect en zullen dit ook nooit zijn. Dus als je met iets zit, deel het met je gezin. Je zal verbaasd staan hoe ze reageren.

Samengestelde gezinnen kunnen een verrijking van het gezin betekenen. Dit is een zin dat ik van mijn dochters heb gehoord. “Mama, we zijn zoveel “rijker” geworden door met de jongens samen te wonen.” En dan heeft ze het totaal niet over de financiële toestand, wel over al de rest.

Plots kregen ze (plus)broers en konden ze zich inleven in “jongenszaken”. Het heeft hen later als puber “rijker” gemaakt in de omgang met jongens in de school en in de klas.

Omdat ons gezin plots verdubbeld was met jongens, deden we ook meer avontuurlijkere zaken in het leven die we anders niet zouden doen: karten, voetbalmatchen bekijken, canyoning,…

Het heeft elk gezinslid zoveel ervaringen rijker gemaakt.

Tijdens corona hingen we met ons zessen enorm samen: er was altijd een kleine (en soms een grotere) groep om gezelschapsspelletjes te spelen. Er is ook altijd iemand bij wie je terecht kan.

Kan het hier wel eens stuiven? Uiteraard. We zijn allemaal individuen met een rugzakje: het een al meer gevuld dan het ander. Maar we hebben ook geleerd om erover te praten en vooral te luisteren.

Samengestelde gezinnen … ze zijn niet gemakkelijk … maar als je de gebruiksaanwijzing een beetje kan interpreteren, kom je al heel ver! 😉