Oké, laten we even eerlijk zijn: wie heeft nog nooit als een drama queen (of king) gereageerd op iets wat nadien peanuts bleek? 😅 Precies. We zijn allemaal maar mensen. Maar soms, soms... zijn er volwassenen die steevast reageren alsof ze nog acht jaar oud zijn. Stampvoetend, mokkend, de silent treatment uitdelend alsof het een Olympische sport is. En ja, daár wil ik het vandaag over hebben.
Want, lieve jij, het gebeurt. Vaak zelfs. Veel volwassenen zijn emotioneel onvolwassen. Niet omdat ze slechte mensen zijn maar simpelweg omdat ze nooit geleerd hebben hoe je met gevoelens omgaat. Vroeger kregen we al snel te horen: "Doe niet zo boos," "Hé, niet zo verdrietig doen," of "Kom op, stel je niet aan." Gevolg? We leerden emoties onderdrukken in plaats van ze te voelen en ermee om te gaan.
En raad eens? Onderdrukte emoties zoeken vroeg of laat een achterdeurtje. Ze laten zich zien in de vorm van een woede-uitbarsting, passief-agressieve opmerkingen of ijzige stiltes. Heel aantrekkelijk allemaal. Not.
Hoe ga je er in hemelsnaam mee om als iemand in jouw omgeving een innerlijke achtjarige blijkt te zijn?
Hier komen mijn goudeerlijke tips:
1. Zie het voor wat het is.
Zie in dat je niet te maken hebt met een slecht mens maar met iemand die worstelt met zijn emoties. Dat helpt je om uit de veroordeling te blijven en niet zelf in het drama te stappen. (En geloof me, het is verleidelijk … heel verleidelijk. 😉)
Bijvoorbeeld: Je collega gooit plotseling met deuren omdat jij iets verkeerd hebt begrepen. In plaats van je te laten meesleuren in de emotionele storm, besef je: "Aha, dit gaat niet echt over mij."
2. Blijf zelf volwassen reageren.
Ja, zelfs als alles in jou schreeuwt om terug te snauwen of om dramatisch het huis uit te rennen. Adem diep in. Nogmaals. Jij bent niet verantwoordelijk voor hun gevoelens maar je bent wél verantwoordelijk voor jouw reactie.
Bijvoorbeeld: Je partner geeft je de "silent treatment" omdat jij te laat bent thuis gekomen zonder hem of haar te verwittigen of omdat je vergeten bent langs de bakker te rijden om vers brood te kopen. Jij besluit rustig te reageren: "Als je wil praten, ik ben er."
3. Geef grenzen aan, maar met liefde.
Je kan zeggen: "Ik merk dat er spanning is. Ik ben bereid om hierover te praten als we allebei rustig zijn." Je hoeft niet op eieren te lopen maar ga ook niet schreeuwend tekeer. Rust + duidelijkheid = goud.
Bijvoorbeeld: Je vriendin wordt boos omdat je niet meteen op haar appje reageerde. In plaats van je schuldig te voelen, zeg je: "Ik snap dat je dit niet leuk vindt. Laten we even bellen als we allebei tijd hebben."
4. Laat de emoties stromen (ook bij jezelf!).
Een emotie duurt gemiddeld 90 seconden als je die écht voelt. Geen verzet, geen analyse, gewoon voelen. Net als golven in de zee: ze komen, ze gaan. Laat het gebeuren. Geloof me, jouw innerlijke rust is besmettelijk.
Bijvoorbeeld: Je voelt irritatie opborrelen wanneer iemand passief-agressief doet. In plaats van meteen te reageren, neem je een moment om die irritatie door je heen te laten trekken zonder actie. Daarna kun je helderder kiezen hoe je reageert. Ben je bozer? Reageer je dan even af op kussens of een boksbal (als je die in huis hebt).
5. Als het structureel is? Her-evalueer.
Als iemand keer op keer emotioneel onvolwassen reageert en weigert te groeien, dan mag je jezelf afvragen: "Wil ik mezelf hieraan blijven blootstellen?" Grenzen zijn niet alleen gezond; ze zijn essentieel.
Bijvoorbeeld: Een familielid behandelt je telkens respectloos tijdens familiebijeenkomsten. Je besluit minder vaak af te spreken of alleen onder voorwaarden waarbij jij je veilig voelt.
En weet je? We zijn allemaal werk in uitvoering. Jij, ik, je buurvrouw, je collega, die norse kassierster ... Iedereen.
Dus als je merkt dat jij soms ook die innerlijke achtjarige naar boven haalt: adem. Wees lief voor jezelf. Je doet je best.
Wil je nog dieper duiken? Check zeker de video's van Mel Robbins en Julie Kristina. Ze zijn goud waard.
En onthoud: je emoties zijn niet je vijand. Ze zijn je kompas. Leer ze dus terug te voelen.