Er zijn van die momenten waarop je voelt: “Nu is het tijd”. Tijd om iets los te laten. Tijd om jezelf te helen. Tijd om te kiezen voor rust in je hoofd en je hart.
Ik had zo'n moment, ergens tussen een drukke werkweek en een zonnige dag in Pairi Daiza met mijn dochters. Tussen flamingo's en olifanten, tussen lachen en diepe gesprekken, besefte ik:
“Helen is niet altijd iets wat je doet met boeken of grote inzichten. Soms begint het met een simpele uitspraak die iemand doet of met een spiegel die onverwachts voor je neus wordt gezet.”
En toch ... soms heb je ook een beetje hulp nodig.
Zo kwam "When You're Ready, This Is How You Heal" van Brianna Wiest op mijn pad. Geen handleiding vol droge tips, maar een warme, eerlijke gids doorheen het prachtige, chaotische proces dat helen heet. Ze leert je (of beter: herinnert je eraan) dat helen niet netjes in stapjes verloopt. Het is eerder een kronkelig wandelpad vol plassen waar je soms induikt, of je het nu wil of niet.
Tien inzichten die mij het meeste raakten?
Voel je gevoelens. Ja, ook de ongemakkelijke gevoelens moet je voelen: verdriet, boosheid, rouw ... Alles mag er zijn. Alles moét er zijn. Hou die gevoelens niet tegen, belangrijker nog: verontschuldig je nooit voor wat je voelt.
Healing is niet lineair. Soms ga je vooruit, soms achteruit, soms lig je gewoon plat. Alles is oké. Ik lach er mee dat het soms wel de processie van Echternach lijkt: twee stappen voorwaarts, één stap terug achterwaarts.
Self-compassion is the key. Wees lief voor jezelf. Ook (of nét) als je het verknoeit. Behandel jezelf zoals je een ander zou behandelen. Wij mogen immers fouten maken.
Cut the crap. Of: laat mensen los die jouw heling saboteren. Is dat gemakkelijk? Neen! Maar wel nodig!
Grenzen, grenzen, grenzen. Niet uit egoïsme, maar uit pure zelfzorg.
Neem verantwoordelijkheid. Já, anderen kunnen je steunen, maar jij bent degene die het werk moet doen.
Vergeef. Niet voor de ander, maar om jezelf vrijheid te schenken. Ik heb altijd onthouden: niet vergeven is zoals vergif innemen en denken dat de andere zal doodvallen.
Leef bewust. Mindfulness, yoga en meditatie zijn geen hype. Het is een levenslijn.
Geef betekenis aan je pijn. Wat je meemaakt, kan je sterker maken én anderen inspireren.
Verwelkom verandering. Groei doet soms pijn, maar stilstaan doet veel meer zeer.
Zóóó herkenbaar allemaal. En toch ... voelde ik ergens nog een extra puzzelstukje ontbreken.
Dat stukje kreeg ik - natuurlijk - cadeau van mijn dochters. Mijn dochters die niet alleen vree wijs zijn (zoals ze in Gent fier zouden zeggen), maar die ook met dat heerlijke Gentse accent opmerkingen kunnen geven die zo binnenkomen dat je even naar adem moet happen.
De "Let them"-theorie, rechtstreeks vanop de achterbank van mijn auto
Afgelopen weekend waren we samen op een event in Pairi Daiza. Stralende zon, flamingo's in de verte, olifanten die loom stonden te soezen ... Op weg naar het park babbelden we in de auto over mensen en situaties die me stress bezorgden.
Tot mijn jongste dochter plots zei: "Mama, laat ze. Laat ze gewoon. Het is hún leven, hún keuze. Jij gaat daar niets aan veranderen. Jij maakt jezelf alleen maar gek."
Ik wilde nog "ja maar" roepen, maar mijn oudste dochter onderbrak me al, recht naar mijn hart: "Mama, wat zeg jij altijd tegen je klanten als zij zoiets meemaken? Wat zeg jij als een vriendin je belt met een verhaal zoals het jouwe?"
BAM. Die kwam binnen als een mokerslag verpakt in liefde.
En ze hadden helemaal gelijk.
Soms is het meest helende wat je kan doen: mensen gewoon “laten”. Laat ze hun eigen fouten maken. Laat ze hun eigen lessen leren. Laat ze blijven waar ze willen blijven, zelfs als jij al lang ziet dat het hen geen deugd doet. Laat ze. En vooral: laat jezelf vrij.
Helen is voelen én loslaten.
Voelen wat je voelt. Er doorheen gaan, er niet over springen. Loslaten wat niet het jouwe is. Loslaten wie niet (meer) met je meereist.
Én weten: soms zijn je grootste leermeesters niet de coaches of de boeken, maar je eigen kinderen die je de spiegel voorhouden die je zélf nog even vergeten was.
Wil je trouwens weten hoe mijn dochters zo wijs zijn geworden? Dat verhaal deelde ik met veel liefde (en nog meer trots) in mijn tweede boek "Mijn Kind, Sterk Kind". Hier lees je er alles over.
En jij? Wat heb jij onlangs moeten “laten” om jezelf terug te vinden?