Even serieus, nu.
Hoe vaak heb jij je mond gehouden, gewoon omdat je geen ruzie wou?
Omdat je dacht: “Laat maar, ik slik het wel weer in.”
Omdat je de ander niet wou kwetsen.
Omdat je bang was dat je dan “moeilijk” zou overkomen.

Maar raad eens wie daar vooral last van heeft?
Niet zij.
Niet hij.
Jij.

Jij blijft immers met die knoop in je maag zitten of je zal je misschien zelfs misselijk voelen.
Jij ligt ‘s nachts te piekeren over wat je eigenlijk had willen zeggen.
En jij voelt hoe er stukje voor stukje iets van je afbrokkelt: je zelfvertrouwen, je spontaniteit, je passie.

We worden zó vaak opgevoed om vooral lief te zijn. Sociaal. Aardig. “Wees eens braaf en geef die mevrouw een handje.” “Braaf zijn, hé! Dat ik geen klachten hoor!”

Maar heeft iemand je ooit verteld dat je van altijd braaf zijn ook een beetje leegloopt en jezelf eigenlijk verliest?

En dan komt het moment waarop je denkt: “Ik ben het beu om altijd aardig of lief of braaf gevonden te worden. Vanaf nu wil ik gerespecteerd worden.”

Respect > Lief gevonden worden

Uiteraard is aardig gevonden worden plezant. Het geeft een kort momentje van goedkeuring. Een warm gevoel, een kleine ego-boost.

Maar weet je wat nog véél beter voelt?
Serieus genomen worden.
Grenzen die gerespecteerd worden.
Ruimte voelen om jezelf te kunnen zijn met al je emoties, twijfels en opvattingen.

‘Graag gezien worden’ betekent vaak dat mensen een versie van jou zien die hen goed uitkomt.
‘Gerespecteerd worden’ betekent dat mensen jou écht zien én er bewust voor kiezen om je serieus te nemen.

Het verschil kennen tussen beide kan je leven veranderen.

En toch zwijgen we vaak. Waarom?

Simpel.
We zijn bang.
Bang om de ander te verliezen.
Bang om ruzies te starten.
Bang om 'te moeilijk' te zijn.
Bang dat het gesprek fout loopt.

En ja, dat kan gebeuren.
Maar weet je wat er sowieso gebeurt als je het gesprek NIET voert?

NIETS.
De situatie blijft zoals ze is. Jij blijft slikken en ondertussen raak jij jezelf nog meer kwijt.
Is dat wat je wil?

Waarom emoties je beste bondgenoten zijn (en geen lastige bijzaak)

We zijn vaak zó gefocust op de ander (hun reactie, hun mening, hun emoties) dat we het allerbelangrijkste vergeten: onze eigen emoties.

En nee, die zijn er niet “zomaar”.

Ze zijn geen overgevoeligheid, geen drama, geen ruis op de kabel.
Je emoties zijn je innerlijke alarmsysteem.
Ze signaleren: “Hier gaan ze over mijn grens. Hier klopt iets niet voor mij. Hier moet iets gezegd worden.”
Maar omdat we nooit geleerd hebben hoe we ermee om kunnen gaan, duwen we ze weg.

En dat ziet er zo uit:

je voelt frustratie, maar je glimlacht.
je voelt verdriet, maar je zegt: “Ik ben gewoon moe.”
je voelt woede, maar je zegt: “Het is oké.”

En ondertussen ontken je jezelf.

Wat gebeurt er dan in je lijf?

Je amygdala, het alarmsysteem in je brein, slaat tilt. Je raakt emotioneel overspoeld.
En dan ga je in een fight-, flight- of freeze-reactie:

Fight: je barst plots uit, veel te fel, en voelt je daarna schuldig.
Flight: je stelt het gesprek uit. Alwéér. Of je loopt zelfs letterlijk weg, eventueel met slaande deuren.
Freeze: je weet niet meer wat je wou zeggen en zegt dus … niets.

Maar hier is het goede nieuws: je kan leren om naar je gevoelens te luisteren en hiermee om te gaan.

Probeer het volgende eens:

Zeg eerlijk tegen jezelf wat je voelt.
Niet “ik ben boos”, maar “ik voel me afgewezen / genegeerd / niet gehoord.”
Je bent immers niet je gevoel, je voelt het. Maak nooit van je emotie je identiteit.

“Ik voel frustratie.”
“Ik voel verdriet omdat ik me onbelangrijk voel.”
“Ik voel angst dat ik niet serieus genomen word.”

Vraag jezelf af: waarom voel ik dit?
“Waarom pakt dit mij zo?”
“Waarom komt dit zo binnen bij mij?”
“Wat had ik nodig dat ik niet kreeg?”
Vraag jezelf af: wat zou mij nu écht helpen?
Niet: “Hoe blijf ik lief?” maar: “Hoe blijf ik trouw aan mezelf?”

Zo’n korte check-in zorgt ervoor dat je niet gestuurd wordt door je innerlijke dramaqueen of people pleaser. Je stapt het gesprek in met je voeten op de grond en je hart op scherp, zonder te veranderen in een olifant in een porseleinwinkel. Zacht waar het kan, stevig waar het moet. En vooral: helemaal jezelf.

Vier vragen die alles veranderen

Oké, klaar om het gesprek aan te gaan?
Laat deze vragen je kompas zijn:

Hoe zou je leven eruitzien als je het gesprek niet aangaat?
→ Waarschijnlijk blijf je op je tanden bijten. Alles blijft zoals het is. Jij slikt. Zij merken niets. Maar diep in jou borrelt het, stilaan … als een waterkoker.
Hoe zou je leven eruitzien als je het gesprek wél aangaat en het loopt niet zoals je hoopt?
→ Da’s kut (sorry voor mijn taalgebruik maar het mag benoemd worden, niet? 😉). Ja. Maar je bent niet kapot. Je hebt het geprobeerd en je weet nu wie je tegenover je hebt.
Hoe zou je leven eruitzien als het gesprek gewoon oké gaat?
→ Misschien geen mirakel, maar wel beweging. Misschien begrip. Een opening.
En hoe zou je leven eruitzien als het gesprek supergoed gaat?
→ Dan verandert alles. Dan ontstaat er echte verbinding. Dan groeit de relatie. Dan groei jij.

Moeilijke gesprekken in de praktijk (aka: hoe het eruitziet als je het doet)

Voorbeeld 1: je vriendin gooit al haar zever en zorgen op jou, dag na dag.

Je voelt je leeglopen maar durft niets te zeggen. Tot nu:
“Lieve jij, ik wil er graag voor je zijn maar ik merk dat het me uitput. Kunnen we vaste momenten afspreken om echt bij te praten, zodat het voor ons allebei goed voelt?”

Voorbeeld 2: je collega onderbreekt je altijd.

“Hey, ik merk dat ik het moeilijk vind om m’n punt af te maken in meetings als ik word onderbroken. Zou je erop willen letten om mij te laten uitspreken? Zo voel ik me serieuzer genomen.”

Voorbeeld 3: je partner doet alsof je overdrijft. Je krijgt meten te horen dat je je dingen inbeeldt.

“Als je zegt dat ik overdrijf, voelt dat voor mij alsof m’n gevoel niet telt. Zou je me willen vragen waarom ik me zo voel in plaats van het weg te wuiven?”

Zo begin je (zonder in een emotionele vulkaan te veranderen)

Gebruik dit simpele stappenplan als je iets wil aankaarten:

1. Situatie (neutrale feiten):
“Gisteren onderbrak je me drie keer tijdens de vergadering.”

2. Impact (wat doet het met jou):
“Dat gaf me het gevoel dat m’n inbreng niet telt en dat frustreert me.”

3. Uitnodiging (hoe kunnen we dit samen anders aanpakken?):
“Zou je erop kunnen letten om me te laten uitspreken, zodat we elkaar beter horen?”

Simpel. Duidelijk. Respectvol. En vooral: in lijn met je gevoel. (En herken je de geweldloze communicatie die ik hier en hier al beschreef?) 😉

Tot slot...

Lieve jij,
Ik weet dat dit eng is.
Ik weet dat je hart bonkt als je eraan denkt om je gevoel uit te spreken.
Maar geloof me: de versie van jou die durft, die grenzen stelt, die zichzelf respecteert…
Die versie voelt zoveel lichter, krachtiger, levendiger.

Je hoeft het niet perfect te doen. Je hoeft het alleen te doen.

Dus adem in. Adem uit.
En stel jezelf de vraag …

Wat als dit gesprek wél goed gaat?

Laat je niet tegenhouden door oude patronen.
Laat je niet reduceren tot “de leuke.”
Laat jezelf maar groeien. Verdiepen. Bloei maar.

Graag gezien worden is optioneel. Jezelf respecteren is verplicht!

Ik lees met liefde mee in de reacties. Laat me weten wat deze blog bij jou losmaakt. Schrijf het hieronder in de comments.