Enkele weken geleden kreeg ik een mail van Diny van Libelle: of mijn kids, hun plusmama en ik wilden meewerken aan een artikel over plusmoeders en moederdag, vroeg ze. Ze had mijn blog gelezen en vond die zeer inspirerend. De vraag werd onmiddellijk voorgelegd aan de meisjes en hun plusmama en ze zagen het meteen zitten: we krijgen niet elke dag de kans om een hele styling te ondergaan van make-up, tot haar en kleding. 😉
Op een zondagnamiddag werden we verwacht in een studio in Kontich. Alle vier een beetje zenuwachtig omdat we niet wisten waar ons aan te verwachten maar het leuke Libelle-team ving ons zeer goed op. Er werd al gauw gegrapt en gelachen, zeker toen we beseften dat de kledij die voor ons was uitgekozen, uit verschillende tinten roze bestond. Voor mij was dat geen probleem: de kleur roze zit verwerkt in mijn dagelijkse communicatie en “branding”. 😊 Het gezicht van mijn twee puberdochters daarentegen sprak boekdelen! Ik vond dat ze zich wijs en professioneel gedroegen door het toch allemaal te willen uitproberen.
Eerst werd de kledij gepast en dan vertrokken de puberdochters naar een andere kamer voor het interview. Ondertussen werden hun plusmama en ik professioneel opgemaakt.
Ik wist al dat hun plusmama een vrouw was met een groot hart voor mijn kinderen maar op dat moment werd het nog eens bevestigd. Met een warm hart keek ik toe hoe zij met mijn meisjes omging. Het ontroerde me enorm. Ook de manier waarop mijn meisjes met haar omgaan, deed me zoveel plezier.
Ik ken immers andere situaties: als coach krijg ik wekelijks verhalen te horen waar het helemaal niet goed gaat met (plus)ouders.
Uiteraard is een scheiding niet gemakkelijk: scheiden is één van de moeilijkste zaken die je ooit in je leven zal doen. Niemand wil voor een scheiding kiezen. Ik denk dat er geen enkele persoon in zijn of haar leven een relatie begint met de gedachte om binnen x aantal jaar te gaan scheiden.
Als het dan toch gebeurt, is het een enorme aanpassing voor iedereen. Als er dan ook nog kinderen bij betrokken zijn, is het noodzakelijk dat iedereen met elkaar kan blijven opschieten.
Alleen zit het ego soms in de weg: we voelen ons gekwetst, in de steek gelaten,… en reageren dit af op anderen. Een scheiding gebeurt in een relatie en een relatie bestaat uit twee personen. Daarom zijn deze twee personen verantwoordelijk voor de scheiding (en de relatie).
Begrijp me niet verkeerd: verantwoordelijkheid is niet hetzelfde als “schuldig zijn”. Er gebeurt iets en jij bepaalt hoe het verder gaat: ofwel kies je voor aanval, woede en verdriet, ofwel kies je ervoor om je leven een andere wending te geven. Natuurlijk moeten er eerst gevoelens verwerkt worden. Er moet een rouwproces doorlopen worden waarin alle (negatieve) emoties moeten doorvoeld worden. Maar je wrokkig blijven voelen is helemaal niet goed. Je kan het vergelijken met gif nemen en hopen dat de andere doodvalt.
Als er dan plots een andere persoon in het leven van de ex-partner komt, worden we weer in een rollercoaster geduwd met onze emoties. Er zijn angsten (misschien vinden mijn kinderen die andere persoon wel leuker dan mij) en verdriet (waarom moet ik mijn liefde voor mijn kinderen delen met die andere die er niets mee te maken heeft!!!).
Ooit werd er mij verteld: “Wees blij dat een vreemde zich wil ontfermen over jouw kinderen en hen mee wil helpen grootbrengen.” Die woorden heb ik altijd onthouden. Toen de plusmama van de meisjes in hun leven kwam, wachtte ik af. Ik stond ervoor open en merkte dat mijn meisjes haar graag hadden (en omgekeerd). De relatie met hun papa werd er beter door en zij kwamen wekelijks met leuke verhalen thuis die mij enorm positief stemden.
Maar ik geef het toe: soms kwam er een jaloerse gedachte in mijn hoofd piepen. Als ze bijvoorbeeld ook een cadeautje hadden gekocht voor haar ter gelegenheid van Moederdag. De eerste keer voelde ik een steek door mijn hart gaan maar toch ging ik er al snel rationeler over denken: ook zij verdient het om in de bloemetjes gezet te worden. Het is immers niet evident om kinderen van een ander groot te brengen.
Nee, het is niet haar verantwoordelijkheid om dat te doen maar ze doet het toch maar. Want als de vader er niet is, neemt zij de zorg mooi over.
Hoe heb ik dit allemaal aangepakt zodat de band tussen de plusmama en mij “smooth” verloopt?
1. De basis is respect.
Respect moet er altijd zijn, voor iedereen. Behandel een ander zoals jij zelf behandeld wil worden. Kwamen we elkaar toevallig tegen, knikte ik vriendelijk “goeiendag” en startte ik soms een babbeltje. Dit was wederzijds. Zo herinner ik me nog helemaal het begin: mijn ex moest werken en zij kwam de meisjes brengen. We begonnen alle twee tegen elkaar te praten tijdens de overdracht. Mijn jongste zei toen: “Mama, jullie zijn precies vriendinnetjes.” 😊. Toen zei ik: “Vriendinnen zijn we niet, liefje, maar ik denk wel dat we samen een pint kunnen drinken en praten.” Dit werd onmiddellijk beaamd door de plusmama.
Weet dat je als ouder steeds de ouder blijft van je kind. Plusouders hebben niet dezelfde bevoegdheden om wettelijke toestemmingen te geven over je kind. Dat is enkel de bevoegdheid van de wettelijke ouders, tenzij niet iedereen op dezelfde lijn zit en er problemen ontstaan. Dan kan de familierechtbank ingrijpen. Maar laat het niet zo ver komen en communiceer.
Misschien is het je opgevallen dat ik niet de term “stiefouder” gebruik maar altijd spreek over “plusouder”. Ik vind de laatste term persoonlijk respectvoller dan “stiefouder”. Die eerste term heeft immers een negatieve connotatie meegekregen door al de sprookjes waarmee we zijn opgegroeid. Denk maar aan Assepoester of Sneeuwwitje met hun boze stiefmoeder.
2. Blijf communiceren (of start ermee).
Dit kan heel moeilijk zijn, maar probeer om te communiceren met de plusouder van je kind. Een plusouder mag je als een bonusouder beschouwen. Onze kinderen hebben nu verschillende rolmodellen van wie we ze kunnen leren en bij wie ze terecht kunnen. Mijn dochters voelen zichzelf “rijk”: ze hebben maar liefst vier ouders die hen graag zien en bij wie ze terecht kunnen. En bovendien hebben ze ook dubbel zoveel grootouders bij wie ze zich welkom voelen.
Neem daarom niets persoonlijks. Als de andere partij iets doet of zegt, heeft dat meestal niet met jou te maken maar met de liefde voor je kinderen. De plusmama van mijn dochters is enorm goed voor onze meisjes en zij respecteert mijn rol als mama. Wie ben ik dan om haar te haten en het haar moeilijk te maken? Ik heb geen reden om mij zorgen te maken. Integendeel, ik weet dat onze kinderen goed zitten in de week dat ze niet bij mij zijn.
Omgekeerd net hetzelfde: ook als plusmama van onze jongens blijf ik communiceren met hun mama. Indertijd heeft zij de eerste stap gezet om contact met mij op te nemen: dat vond ik zo moedig van haar. Er zijn momenten geweest waarop de communicatie soms moeilijk liep, maar zodra er iets gebeurde in ons leven, namen we toch contact op met elkaar om te kijken waar we konden helpen. Op dat moment hebben we ook allebei onze ego’s opzij moeten zetten. We weten dat we allemaal goede bedoelingen hebben met onze kinderen en dan mogen we er ook over praten. Ook hier is het niet van “vriendinnen” zijn, maar wel altijd met wederzijds respect. En ja, zij is een betere “plantenmama” dan ik: dus als ik raad nodig heb over mijn planten, bel ik haar op om haar deskundig advies te horen. 😉 Onze jongens moeten daar altijd om lachen.
3. Erken je gevoelens.
Ik schreef het al bij het begin: scheiden is moeilijk. De gevoelens die daarbij naar boven komen, moeten erkend worden. Uiteraard heb je verdriet, uiteraard heb je pijn. Misschien voel je jaloezie omdat er plots een andere “ouder” in het leven van je kind komt. Eentje voor wie je kind ook respect toont en van wie je kind ook gaat houden: die persoon neemt ook een belangrijke plaats in het leven van je kind in. Als je het er moeilijk mee hebt, praat hier dan over met een professional, iemand die er neutraal tegenover staat. Niet met vriend(inn)en die nog wat olie op het vuur gooien en het erger maken. Jij en jij alleen bent – samen met je ex-partner – de ouder van jullie kind. Niemand kan die plaats innemen.
4. Kijk naar wat je nodig hebt.
Het is gemakkelijk om de andere partij aan te vallen als er iets gebeurt in het leven van je kind waarmee je niet akkoord bent. Toch is dit niet de beste oplossing. Kijk eerst waarom je zo wil reageren, wat heeft je getriggerd? Vertel wat je nodig hebt, wat je voelt. Gebruik met andere woorden de Geweldloze Communicatie waarover ik al verschillende keren geschreven heb. Je zal er meer mee bereiken.
De Libelle met het verhaal van onze meisjes met hun plusmama (en de foto van ons vieren) ligt deze week nog in de winkel en vind je ook hier op mijn website.
De plusmama van de meisjes en ik hadden allebei hetzelfde doel: laten zien aan anderen dat het ook anders kan. We hadden ook allebei de tranen in onze ogen toen we het artikel lazen: onze meisjes hebben dat zo goed gedaan.
Hoe zou jij het aanpakken? Laat je mening gerust onder dit artikel achter. Zo kan jij ook anderen inspireren. 😊