2016 is van start gegaan. Na het feestgedruis nemen we de draad van het dagelijkse leven terug op. En dat het dagelijkse leven ons regelmatig uitdaagt, is geweten.
In mijn vorige blog nam ik jullie al mee wat ik zelf nog meer had geleerd in de loop van 2015. In deze blog wil ik hier nog even op verder gaan.
2015 was het jaar waarin de vader van mijn dochters en ik terug verliefd werden, niet op elkaar maar op onze huidige partners. Nadat in 2014 onze wegen scheidden vonden we het afgelopen jaar allebei het geluk in de liefde terug.
Als ik mijn meiden vol vreugde en enthousiasme over hun plusmama (ik gebruik bewust het woord plusmama want stiefmama heeft zo'n negatieve connotatie met al die sprookjes over boze stiefmoeders) heb ik een dubbel gevoel.
Wanneer ik vermoeid ben of eens een minder moment heb voel ik een beetje verdriet (is het jaloezie? Angst?) maar het gevoel dat echt overheerst is blijheid en dankbaarheid: een andere vrouw kan en wil ook veel van mijn dochters houden en ze mee grootbrengen tot verstandige en levenslustige meiden.
Ik wil hier even dieper op ingaan want ik had nooit gedacht dat ik dat gevoel ging hebben. In mijn omgeving merk ik dat het immers anders kan verlopen. Als ik de verhalen hoor over mannen en vrouwen die kwaad spreken over de nieuwe vriend(in) van hun ex-partner, die de regelingen met de kinderen dwarsbomen om de ex-partner en diens vriend(in) te kwetsen ("hij/zij heeft mij gekwetst dus ik kwets hem/haar terug!"), die de kinderen trachten op te zetten tegen de nieuwe vriend(in) ... Ik kan ze niet op 1 hand tellen. Dit doet mij veel verdriet.
Want de enigen de we hier kwetsen, zijn de kinderen. Zij zijn het grootse slachtoffer van die hele situatie. Kinderen zijn immers loyaal aan beide ouders. Zij houden zielsveel van hun vader als van hun moeder. Wanneer dan 1 van beide ouders de andere kwaad of verdriet aan doet, zijn de kinderen ook de dupe. Want ze kunnen gewoonweg geen kant kiezen, ze willen beide ouders niet kwetsen.
Soms moeten we gewoon ons ego aan de kant zetten en denken aan het belang van de kinderen. Maar in heel veel situaties neemt het ego de bovenhand. Laat ons zo zeggen, het gaat niet om jouw ego, maar het draait allemaal om de kinderen. Dit wordt heel mooi getoond in een krantenartikel dat ik enkele maanden geleden heb gelezen. De vader leidt zijn dochter de bruid naar het altaar en stopt plots. Hij stapt naar de stiefvader, reikt hem de hand en vraagt hem om samen hun "dochter" naar het altaar te leiden. Een gebaar dat vele mensen niet onberoerd liet. Ik kreeg ook de krop in de keel. Want dit was zo'n mooi gebaar en een bewijs dat het ook zo kan.
Ik neem aan dat die man het ook moeilijk had toen hij hoorde dat zijn ex-vrouw een nieuwe partner had, iemand die ook in het leven van zijn dochter kwam en - op zijn manier - mee instond voor de opvoeding van de dochter. Maar hij heeft ook de positieve kanten ingezien.
We willen onze kinderen het beste geven en tonen. Als onze kinderen kunnen zien hoe liefdevol hun ouders, al dan niet met plusouders, met elkaar omgaan, gaan ze dit voorbeeld nemen. Of willen we dat onze kinderen leren dat er strijd moet gestreden worden? Dat er gegooid moet worden met kwetsende woorden?
Kinderen leren van wat ze zien, niet van wat ze horen. Wanneer jij zegt dat ze hun kamer in orde moeten houden maar je huis ligt zelf overhoop, hoe kun je dan verwachten dat zij inderdaad hun kamer opruimen? Als jij je kind vertelt dat jij en papa of mama nog steeds "vriendjes" zijn maar je kind hoort hoe jij afgeeft op je ex-partner ... Kun je je inbeelden wat de bovenhand neemt?
Tijdens mijn lezing "straffe ma(dam)ma's" heb ik dit filmpje toen getoond om duidelijkheid te scheppen. De toeschouwers bleven echt stil na het zien van de beelden. Ikzelf was ook gechoqueerd de de eerste keer dat ik het zag. Je staat er dan even bij stil dat we zo moeten oppassen met ons gedrag. "Het goede voorbeeld geven" wordt hier wel heel duidelijk.
Laten we - als voornemen - in het nieuwe jaar onze ego opzij zetten. Laat ons ook letten op de impact van ons gedrag en onze houding. We doen er onze omgeving veel plezier mee maar ook onszelf. Want we hoeven geen energie te verspillen aan die negatieve zaken. Laat ons onze energie gebruiken voor de de positieve zaken die op ons pad komen.
Ik ben zeer blij met de plusmama van mijn dochters, net als ik blij ben met hun pluspapa, mijn pluszonen en hun mama. De liefde is teruggekomen in het leven van hun ouders, alleen was het niet met hun andere ouder maar iemand extra. En dan kunnen we gerust als verrijking beschouwen, niet waar?
Geef gerust je mening hieronder in de comments.
Een energiek groetje,
Nele
P.S. In de titel staat "deel 1" want ik heb het gevoel dat ik nog meer hierover kan schrijven, dus hou deze blog in het oog.
P.S. 2: Op vrijdag 22 januari geef ik mijn huiskamerlezing STERK!, schrijf je zeker in via deze link.