Mijn hond is ziek.

Hij stelt het ondertussen al wat beter want ik geef hem elke dag een spuitje met antibiotica.

Waarom een spuitje en geen pilletje?

Hij wil geen pilletje: hij spuugt het gewoon uit. Geloof me, daar is hij een “krak” in. 😉

Ik heb dus weken geleden van de dierenarts een spoedcursus spuitjes geven gekregen.

Ik ben er goed in geworden, al zeg ik het zelf. Toch reageert hij nu gevoeliger dan in het begin. Ik vermoed dat zijn lichaam nu bijna een speldenkussen is geworden. Het is voor hem dus geen leuke ervaring.

Nu vraag je je waarschijnlijk af waarom ik dit schrijf. Wat heb jij nu aan een verhaal over mijn hond?

Ik had ooit een zeer grote angst voor honden. Ik verstijfde al toen ik een hond zag.

Lag het aan het feit dat mijn moeder ooit werd gebeten door een hond toen zij mij als kind even doorgaf aan haar schoonbroer toen ze een loopplank naar een boot betrad?

Of aan het feit dat ik zag hoe mijn broer aangevallen werd door de hond van de buren en hierdoor nog steeds littekens heeft in zijn gezicht?

Of dat ik zelf oog in oog stond met een wilde hond in het bos toen ik ondanks de waarschuwingen toch even naar dat dode schaap in de Ardennen wou gaan kijken?

Of misschien omdat ik de angst voor honden van mijn moeder onbewust heb overgenomen?

De juiste oorzaak ken ik niet of het kan zelfs een combinatie zijn van al deze oorzaken. Het feit is dat ik dus een dodelijke angst voor honden had.

Zo herinner ik me dat mijn vader en broer uit medelijden een hond wilden adopteren die niet welkom was op een appartement in Brussel. Die mensen waren ten einde raad en zelfs mijn moeder (met haar angst) smolt voor het idee. Zelf vond ik het ook een mooi initiatief en door mijn vader en broer werd ik ook enthousiast gemaakt.

Tot die hond in de wagen zat, achterin, tussen mijn vader en broer in. Moeder reed, ik zat op de passagierszetel helemaal vooraan op het randje te trillen en zelfs bijna te gillen toen die hond zijn hoofd tussen de voorste zetels stak.

Thuisgekomen sprong ik onmiddellijk in het midden van de tafel in de keuken omdat ik me daar het veiligste voelde voor de hond.

Maar ik herinner me ook dat, als de hond ’s avonds op de mat lag voor de open haard, ik naast hem zat en hem aaide. Tot hij bewoog! Toen verstijfde ik eerst en sprong dan recht om me in de hal te verstoppen. “Vake, nu voelt hij toch dat ik geen schrik heb en dat ik hem graag heb hé?” was het zinnetje dat ik vaak zei.

De hond is jammer genoeg enkele dagen nadat hij bij ons was aangekomen, gaan lopen. We hebben hem nooit teruggevonden.

Vele jaren later zat een vriendin van mij op kot, haar ouders in Amerika en haar hond verbleef bij haar broer. Blijkbaar voelde die hond zich daar niet zo gelukkig en uit medelijden stelde ik voor om hem dagelijks op te vangen zodra ik thuis was.

Zo gezegd, zo gedaan. Angst opzij gezet. Het was zo’n lief beestje: niet te groot en vrij rustig. Mijn moeder en ik waren een geweldig duo: beiden met angst en toch zorgen voor een hond van een ander. Maar die hond had stilaan ons hartje veroverd en we hadden geen schrik meer van hem. Dus toen die vriendin niet meer op kamers zat en haar ouders terug thuis waren, ging er een gevoel van gemis en verdriet door ons heen toen we hem niet meer bij ons hadden.

Zes jaar geleden kwam Boef in ons leven: een Boxerpuppy. De kids hadden al zo lang naar een hondje gevraagd. Bovendien wilden mijn man en ik iets van ons twee, maar geen kinderen: we hadden er samen al 4 rondlopen. 😉

De eerste keer in de kennel toen die Boxers kwamen aangelopen, stond ik te trillen op mijn benen. Maar ondertussen ging mijn hartje meer openstaan voor die levendige honden.

Met Boef als puppy (en puber) is mijn angst verdwenen.

Maar niet voor alle honden.

Geloof me, als ik met hem wandel en ik kom loslopende honden tegen, moet ik echt alle moeite doen om het hoofd koel te houden.

Maar had je me 20 jaar geleden gezegd dat ik later een Boxer zou hebben en dat ik hem zelfs gedurende een lange periode dagelijks spuitjes zou geven… ik had jou nooit geloofd.

Dus ja, elke dag dat ik hem dat spuitje zet, zeg ik tegen mezelf: “Neleke, wie had dat ooit gedacht? Ik ben wel fier op jou.” 😉

Angst kan verlammend zijn. Maar uit ervaring weet ik dat er heel veel strategieën zijn om ermee om te gaan en de angst zelfs te overwinnen. Hier en hier heb ik er al eens over geschreven maar ik geef je graag nog zes extra tips mee.

1. Begrijp je angst.

Eerst en vooral moet je je angst begrijpen. Probeer te weten te komen wat precies jouw angst triggert en waarom. Schrijf desnoods in een soort dagboek wanneer je angstig bent en wat er dan op dat moment gebeurt. Dit kan je helpen om patronen te herkennen en beter te begrijpen wat je angst veroorzaakt.

2. Praat erover.

Praten over je angsten met een vriend, iemand van de familie of zelfs een therapeut kan enorm helpen. Het uiten van je gevoelens kan opluchten en anderen kunnen je advies geven of je perceptie veranderen. Zo heb ik heel vaak over mijn angsten gesproken.

3. Blootstelling en graduele confrontatie.

Met andere woorden: gewoon door die angstmuur gaan en het doorleven. Begin hiermee met kleine stappen en werk langzaam naar een meer uitdagende situatie. Dit helpt je om te wennen aan de angst en zo leer je dat je de situaties kan overleven en ermee kan leren omgaan.

Door de hond van die vriendin in huis te nemen tijdens haar afwezigheid (eerst aan de leiband omwille van mijn moeder maar na enkele dagen liep hij vrij rond in huis), heb ik toen echt een grote stap gezet. Een leuke anekdote om te weten: ik ging normaal de hond ophalen, maar plots was de hond al eerder bij ons want mijn moeder had die al opgehaald: ze had zoveel medelijden met dat beestje omdat hij daar alleen zat. ’s Nachts ging hij immers nog altijd in zijn vertrouwde huisje slapen. 😊

Mijn man had enorme hoogtevrees, maar ook hij heeft die geleidelijk aan overwonnen door kleine stapjes te nemen … en plots een hele grote stap door een parachutesprong te maken vanuit een vliegtuig.

4. Blijf ademen.

Door angst kan je plots oppervlakkig beginnen ademen wat de angst alleen maar erger maakt. Maak gebruik van de blokademhaling: 4 tellen inademen, 4 tellen houden, 4 tellen uitademen en 4 tellen houden. Doe dit minstens 5 keer en je voelt je een stuk rustiger.

5. Blijf fysiek actief.

Lichaamsbeweging is een krachtige manier om angst te overwinnen. Regelmatige fysieke activiteit kan helpen je stemming te verbeteren en je stressniveau te verlagen. Het hoeft niet intens te zijn: een dagelijkse wandeling kan al een groot verschil maken.

Zelf sport ik elke dag minstens 30 minuten: roeien, fietsen, crosstrainen of zwemmen. Het heeft me al zoveel positieve zaken opgebracht.

6. Zorg voor jezelf.

Zorg goed voor jezelf door voldoende te slapen, gezond te eten en tijd te nemen om je te ontspannen. Zelfzorg is meer dan nodig om je geestelijke gezondheid te behouden en je beter te wapenen tegen angstige momenten. Neem jezelf ook niets kwalijk als je je angstig voelt. Wees mild voor jezelf.

Angst is een gevoel, het staat niet voor wie je bent. Het overwinnen van angst is een proces dat tijd en geduld vraagt. Door deze tips toe te passen zal je geleidelijk aan je angsten verminderen. Lukt het niet alleen? Aarzel niet om hulp te zoeken. Dat is sterk want dat vraagt moed. Maar jij bent sterk! Blijf dit onthouden.

Welke angst heb jij al overwonnen? En hoe heb jij dat gedaan? Schrijf dit zeker in de comments en wees zo een inspiratie voor anderen.