Ik plaatste deze week de quote hiernaast op mijn Facebookpagina.
Er kwam veel reactie: “Ah, dus we moeten zwijgen en zelf innerlijk afzien?”, “Waarom zwijgen? Dat is frustrerend.” of “Vrede bewaren en onvrede bij jezelf”.
Begrijp me niet verkeerd: als er iets op je maag ligt, kan je het beter goed verwoorden dan het voor jezelf te houden maar hou rekening met de manier waarop je de boodschap brengt. Soms voelen we zoveel emoties op dat moment en willen we alles eruit gooien dat we het beter niet luidop zeggen.
Toch is het dikwijls beter om te zwijgen. Ik leg je met veel plezier uit waarom. Nadien nog steeds oneens met de quote, laat dit dan gerust weten met een berichtje onderaan dit artikel.
Wanneer er iets voorvalt, kan dat bij ons iets raken en reageren we soms heftiger dan eigenlijk nodig is. We gebruiken vaak kwetsende of lelijke woorden waar we nadien spijt van krijgen.
Velen onder ons zeggen vaak rechtuit hun eigen mening als hen iets niet zint, ook al hebben ze er eigenlijk niets mee te maken of hoeven ze zich er helemaal niet mee moeien. Hoeveel reacties bij de artikels op hln.be, Instagram of Facebook zijn negatieve commentaren van mensen die het artikel amper hebben gelezen maar menen dat hun (vaak negatieve) mening belangrijk is om neer te schrijven en zo de betrokken partijen te kwetsen? Of er gebeurt iets in de straat en er zijn er die het nodig vinden om hun commentaren ongezouten te geven, geen rekening houdend met de gevoelens van andere mensen. Het zou op dat ogenblik verstandiger zijn dat zulke mensen zwijgen en eerst hun eigen leven onder de loep zouden nemen om te zien of dat wel zo perfect is.
Onderzoek aan de universiteit van Harvard heeft onthuld dat we zo’n 30 à 40% over onszelf praten. We willen onszelf steeds verdedigen, willen ons gelijk halen maar luisteren eigenlijk niet echt naar onze gesprekspartner. Hoe vaak hebben we de andere persoon in een gesprek niet onderbroken om onmiddellijk weerwoord te bieden? We hoorden met een half woord wat hij of zij zei maar vonden dat we onmiddellijk moesten ingrijpen om ons standpunt duidelijk te maken.
Hou het gewoon eens stil: luister objectief naar je gesprekspartner. Luister en wees je ervan bewust dat je ondertussen geen repliek aan het voorbereiden bent in jezelf. Luister en voel wat de woorden van de ander met je doen. Luister en voel hoe de boodschap je raakt. Wanneer we echt luisteren, ontdekken we vaak wat het echte probleem is i.p.v. het te veronderstellen. Moeten we daarna dan meteen antwoorden? Neen! Je hebt het recht om niet onmiddellijk te antwoorden, gebruik dat recht. Soms is het beter om er even bij stil te staan en te ontdekken wat je echt denkt en voelt. Dreig je in emotie te vervallen? Zeg dan gewoon rustig dat de boodschap is binnengekomen en dat je ermee aan de slag gaat. Desnoods zeg je dat je bang bent om in emotie te gaan en dat je het dus later zal laten weten wat je antwoord is. Was het een positieve boodschap die je hoorde? Geef die persoon gewoon een knuffel en zeg bedankt i.p.v. een heel antwoord te formuleren die de boodschap kan teniet doen.
Maar zegt die persoon iets lelijks tegen jou? Antwoord dan niet met een nog lelijkere boodschap. Stilte is ook een boodschap. Laat zien wie de slimste en de sterkste is. Koppel je gewoon los van dat onaangename gesprek en ga weg, desnoods met de woorden: “Jammer dat je er zo over denkt”.
Onlangs kreeg ik een telefoontje van een goede vriendin die me advies vroeg i.v.m. een moeilijk gesprek. “Lieve schat”, zei ik haar, “Ik begrijp dat je kwaad en gefrustreerd bent maar laat het niet merken aan de tegenpartij. Neem zo meteen een hoop kussens, leg die in de zetel en reageer je frustraties en woede er op af terwijl je zo hard mogelijk roept. Of gooi met zachte knuffels of ballen tegen de muur zodat de lading van de emotie er helemaal af is. Emoties moet je immers uiten, die mag je niet vasthouden. Zo hebben wij hier een bokszak hangen in onze fitnessruimte waar ik mijn woede op afreageer als het nodig is”. Even een kleine kanttekening bij deze uitleg: als ik inderdaad woede of kwaadheid voel opborrelen, komen mijn kinderen vaak af met de bokshandschoenen en de woorden: “Mama, reageer je maar eens goed af: het is nodig!” 😉
Het zegt meer over de persoon die iets lelijks tegen jou zegt, dan over jou die het laat gebeuren. Want wanneer jij op dezelfde manier reageert, ben jij geen haar beter dan die persoon.
Wil je toch iets terugzeggen en het niet zo laten, dan is dat jouw volste recht. Doe dit echter niet onmiddellijk. Wacht enkele seconden, haal enkele keren diep adem en maak gebruik van deze stilte om je geweldloze communicatie voor te bereiden. Bijvoorbeeld: “Ik hoor je net zeggen dat ik een domme geit ben. Dit kwetst me enorm: ik ben eerst en vooral een mens en geen geit. Ten tweede heb ik inderdaad iets doms gedaan/gezegd maar dat maakt mij niet dom, dat maakt mij menselijk. Ik zou het appreciëren als je in het vervolg je woordkeuze aanpast en mij op een rustige manier vertelt wat ik fout heb gedaan.” Meer te weten komen over geweldloze communicatie kan je in dit artikel.
Door stilte toe te laten in de communicatie worden je reacties beter en bedachtzamer: je leert kiezen waar je je wel en niet druk om zal maken en waar je je energie wil insteken. Weet dat je niet voor iedereen goed kan doen en dat sommigen gewoon geen andere mening willen horen dan hun eigen mening. Je mag daar dus nog zoveel woorden aan vuil maken, het zal hen of hun mening niet veranderen. Hou daarom je macht en je kracht bij jou zelf: geef die niet af. Het frustreert hen meer dat jij niet reageert dan dat je er je energie in stopt om te antwoorden.
Enkele jaren geleden logeerden mijn verloofde en ik in een hotel waar volop werd verbouwd. ’s Morgens vroeg werden we gewekt door de werkmannen die al vroeg met kranen, drilboren e.d. aan de slag waren. Aanvankelijk ergerde ik me eraan: ik wou eens uitslapen en zelfs op hotel lukte dat niet. Mijn eerste reactie was dat ik zou gaan reclameren aan het onthaal en zou eisen dat de werken werden stilgelegd. Drastisch én dramatisch, niet? Maar ik bleef ademen, vond een zekere ritme in de werkzaamheden en door het lawaai heen viel ik terug in een sluimerende maar deugddoende slaap. Wat me van mening deed veranderen? Ik keek naar de feiten en liet mijn ego en het drama achterwege. Ik denk niet dat die werkmannen ’s morgens zijn opgestaan met het idee: “We gaan die gasten van het hotel eens het leven zuur maken en ze vroeg wekken, haha”. Neen, ze zijn opgestaan met de gedachte om zo productief mogelijk te zijn die dag.
Toen we na een tijdje snoozen beneden kwamen om te ontbijten, stonden er al enkele gasten aan de receptie die zeer emotioneel en vol drama hun klachten lieten horen aan de hotelmedewerkers, terwijl die mensen helemaal niets aan de situatie konden doen. Bovendien stond er op de website van dat hotel vermeld dat er verbouwingswerken aan de gang waren en dat dit enige geluidshinder met zich kon meebrengen.
Op de vraag bij het uitchecken van het hotel of alles naar wens was, hebben we dan ook vriendelijk geantwoord: “Ja hoor, het was genieten”.
Dus ja, soms is het beter om te zwijgen: om te vermijden dat je anderen kwetst of om te vermijden dat je je eigen energie opgebruikt in een nutteloze conversatie. Denk er gewoon het jouwe van en steek energie in jezelf en personen om je heen.
Jij bent geweldig, onthoud dit!