Wij vrouwen zijn allemaal straffe madammen ... één voor één ... maar we weten het zelf niet! Wij beseffen niet hoe krachtig wij zijn. Waarom? We zijn onszelf een tijdje geleden misschien kwijt geraakt? En dan zijn we niet meer vriendelijk voor onszelf ... en voor andere vrouwen!
Vaak zijn vrouwen niet zo vriendelijk voor elkaar, zijn ze niet lief voor elkaar. Vroeger werkte ik liever samen met mannen. Ik trok ook liever op met mannen. Met mannen wist je immers waar je stond, je wist wat je aan hen had ... ze waren rechttoe en rechtaan ... en zeker niet achterbaks.
In het verleden heb ik heel veel enkel met vrouwen gewerkt, zowel in de privésector als in het onderwijs. Vaak waren vrouwen hard voor elkaar, onverbiddelijk, in je gezicht waren ze vriendelijk maar achter je rug ... Ken je zo'n situatie? Aarzel dan niet hieronder in de "comments" je mening te geven!
Door mijn functie als coach maak ik de vrouwen echter bewust van hun krachten, en dat ze samen veel meer zijn dan alleen. Niets is zo leuk als met je beste vriendin bijpraten, of met vrouwen onder elkaar te praten over de alledaagse dingen ... of over onze mannen!
Gisteren werd ik uitgenodigd om een zweethutervaring mee te maken. Het gebeuren vond plaats in Nederland bij Carine van Health & Happiness. Carine ken ik al een tijdje en er staan zelfs al samenwerkingen op de planning. Ik was dan ook blij dat ik het eens mocht meemaken.
Een zweethut heeft een Indiaanse oorsprong. Het is een hut waarin - uiteraard - gezweet wordt door meerdere personen. In het midden is er een kuil waarin hete stenen worden gelegd en die een geweldige hitte afgeven. De hut is helemaal afgesloten en dus ook donker. De bedoeling is dat men zo hard zweet dat men op die manier een zuivering ondergaat. Ondertussen wordt er gepraat en gezongen (Indiaanse liederen).
In de zweethut van gisteren zaten enkel vrouwen. Allemaal Nederlandse vrouwen en mezelf als enige Belgische. Mijn dochters waren ook mee gekomen en de oudste heeft het hele ritueel meegemaakt. De jongste daarentegen vond het ietsje te warm. Ik was zo fier op mijn oudste dat ze dit al zo jong (ze is amper 8 jaar) al mocht en kon meemaken. Zij glunderde ook dat ze het allemaal had kunnen volhouden, want geloof me vrij: het was er ontzettend warm.
De kracht die ik gisteren mocht voelen in de zweethut was enorm. Allemaal vrouwen bij elkaar en de power die daardoor ontstond was ongelooflijk. Door de duisternis en de warmte was er ook geen chroom dus werd er vanalles gezegd. Alles voelde zo vertrouwd. En de stiltes ... benadrukten nog eens de strafheid van alle vrouwen in de zweethut. Ik mag zelfs zeggen dat er angsten zijn overwonnen: een vrouw had last van claustrofobie maar heeft toch maar liefst meegedaan en was na een tijdje helemaal genezen van de claustrofobie.
Het was leuk om het nog eens anders te zien: vrouwen die alleen maar eensgezind waren en samenwerkten. Want ja, ik zie het veelal anders. En dat maakt mij verdrietig. Vrouwen zijn zo jaloers op elkaar, soms zo onvriendelijk tegen elkaar. Er is afgunst, achterbaksheid ... En dat vind ik zo jammer. Maar er zijn redenen ...
Vrouwen zijn angstig, onzeker en ze projecteren die onzekerheid op anderen. Als er een andere dame krachtiger overkomt, zien ze haar als een bedreiging. En dan starten de roddels, of zelfs pesterijen. Kijk even rond in je omgeving en je ziet voorbeelden genoeg. Roddelen is niet voor niets een vrouwenactiviteit. Maar roddels kunnen pijn doen ...
Door een gebrek aan zelfvertrouwen of door het hebben van een laag zelfbeeld gaan ze anderen ook trachten naar beneden te halen. Maar zeg nu zelf ... als je het zo zwart op wit ziet ... het is toch niet eerlijk!
Daarom is het ook zo nodig dat je aan je zelfbeeld werkt. En dit kun je leren, geloof me. Het is niet makkelijk, geloof me. Kon ik met heel veel moeite een stap vooruit zetten, dan volgden er onmiddellijk weer 3 stappen achteruit. Ik ben vaak gestruikeld en zelfs ook veel gevallen. Vaak dacht ik zelf dat ik niet meer kon opstaan maar toch krabbelde ik altijd overeind, soms met heel veel moeite. Stof werd afgeklopt, rug gerecht en terug vooruit ... En dit is een proces dat blijft, het stopt nooit. Zelfs ik val nu nog regelmatig, maar het lukt me nu veel sneller om rechtop te staan en verder te gaan. Ik ben niet perfect ... verre van ... en maar goed ook. Want perfectionisme bestaat niet. Het feit dat ik dat nu zo schrijf is een wonder, want tot een tijd geleden was ik indertijd perfectionistisch en dat was zwaar.
Ik zeg elke dat tegen mezelf dat ik me graag zie. Sommige mensen vinden dit misschien belachelijk maar dat is hun probleem. Als het mij helpt, waarom niet. Ik leef mijn leven, zij het hunne. Maar ik zeg je 1 ding: ik wil gekend zijn als een straffe madam, en niet als één van die vrouwen die graag roddelt en anderen neerhaalt. En met dat in mijn achterhoofd zal ik ook - als coach - blijven werken aan mijn zelfbeeld en aan dat van anderen.
Op handen gedragen door enkele van mijn vriendinnen (allemaal straffe madammen!) ... dat geeft zo'n goed gevoel ;-)