Je kent dat wel: dan heb je lang op voorhand schitterende plannen voor het weekend en dan loopt het fout ...
Zaterdag 8 maart: de DURF-dag stond gepland. Het moest een dag worden met workshops, een uitdagend parcours, vuurlopen èn pijl breken. Kortom, een dag waarin vrouwen (en als ze willen ook mannen) uit hun comfortzone worden getrokken en door angsten gaan. Je mag er zeker van zijn dat hun zelfvertrouwen een superboost zou gekregen hebben die dag! Zou .. inderdaad, je leest het goed. De inschrijvingen kwamen vlot binnen. Deze coach uiteraard supertevreden tot ... enkele weken geleden ook de annuleringen binnenkwamen ...
Nog geen reden tot paniek uiteraard maar een week voor het event waren er een aantal annuleringen op 1 dag: ziekte, angst (jaja), onverwachte gebeurtenissen ... Met een klein hartje belde ik de eigenaar van het domein Voncken Nature Sport +. Er zat niets anders op dan het event te annuleren en hopen dat de overgebleven kandidaten zich zullen inschrijven op de volgende DURF-dag. Zo gezegd, zo gedaan ...
Toch trok ik vrijdagavond naar de Ardennen met mijn twee dochters (8 jaar en bijna 6 jaar) en een vriendin (die normaal op de DURF-dag de foto's zou trekken) en haar 2 zonen (net 7 jaar geworden en 5 jaar). Dit weekend was het daar ook het instructeurs-weekend van de firma en aangezien ik vanaf heden ook deel uitmaak van het team (als coach) ...
Bij het zien van het domein zei de vriendin al onmiddellijk "wauw, maar daar krijg je mij niet op!". Ik had er mijn gedacht over maar hield wijselijk mijn mond. Nadat we ons hadden geïnstalleerd in de trekkershut hebben we het domein eerst wat verkend. De kinderen waren zot van de tippi's. Daarna werden de veiligheidsharnassen en de helmen aangetrokken (zo stoer bij kinderen!) en trokken we het 4ha bos in. De kinderen hielden van het avonturenpad en wij dachten dat dit al genoeg was voor hen ... maar dan wisten we nog niet wat de volgende dag ons stond te wachten ...
Ik ga jullie niet het hele verloop van het weekend vertellen, wel een opmerkelijk detail. Een gebeurtenis dat grensverleggend was voor zowel mezelf en mijn kinderen als voor mijn vriendin en haar kinderen ...
Zaterdagnamiddag trokken we terug onze veiligheidsharnassen en helmen aan. Het was immers de bedoeling dat we de steengroeve gingen uitproberen. De vriendin werd al witjes rond de neus maar hield zich sterk voor haar zonen. Ik vroeg me intussen af of mijn dochters het wel aan zouden kunnen ...
We begonnen met de indianenbrug, maar liefst 20m hoog boven de grond! Mijn kinderen stonden alvast te popelen om ze over te steken. Ik daarentegen kreeg het eventjes lichtjes benauwd ... Niet dat ik de veiligheidsvoorzieningen van Voncken Nature Sport+ niet vertrouwde, zij werken met het beste en nieuwste veiligheidsmateriaal dat er bestaat. Ook niet dat ik de vaardigheden van mijn kinderen in vraag stelde ... Maar het was wel heel hoog ... Wat als ...
Verschillende scenario's gingen door mijn hoofd. Stel dat ze zouden vallen in het midden van de brug, zou ik dan mijn koelbloedigheid kunnen bewaren en hen terug op de brug kunnen trekken? En de jongste zou toch niet in het midden van de brug kunnen panikeren en eisen dat ik haar terugbreng naar de kant? Die "wat als" en de bijhorende angst mag ons echter niet belemmeren. Wij vrouwen creeëren steeds "worst case scenario's" en laten daardoor dan angst toe. Een angst die alleen mag leiden tot voorzichtigheid maar niet tot het niet uitvoeren van de uitdaging. Wie zegt dat immers dat die scenario's zich gaan voordoen? We zitten al op voorhand "problemen" te zoeken maar 9 kansen op de 10 doen die problemen zich niet eens voor ... Voer gewoon uit ... in angst en zoek pas naar een oplossing als er dan pas een probleem zich voordoet. Allé problemen ... maak er uitdagingen van, dat klinkt veel positiever!
Wanneer heeft de angst bij jou onlangs ervoor gezorgd dat je iets niet hebt gedaan en daar heb je nu toch een beetje spijt van? Laat dit zeker weten in de comments onderaan dit blogartikel ...
Mijn twee dochters waren echter vastberaden om de overkant te bereiken via de brug. En ... ze deden het! De jongste rustiger aan, vòòr mij en onder coaching van mezelf. Ik was zo met haar bezig dat ik niet doorhad dat mijn oudste intussen ook de brug op kwam en er flink de pas in zette. Het duurde dan ook niet lang of ze liep net achter mij. Daar stonden we dan ... 20 m hoog. Je kunt al raden hoe mijn hart overliep van trots!!!
En dan was het de beurt aan mijn vriendin, jaja ... dezelfde die in het begin van deze tekst zei "mij krijg je daar nooit op". Haar oudste zoon had echter andere plannen. Hij zag mijn kinderen rustig de brug oversteken en vond dat ie niet kon achterblijven. Zij heeft dan al haar angsten opzij moeten zetten om de uitdaging aan te gaan. Het was immers de bedoeling dat zijn mama hem volgde. Aangezien ik al aan de overkant stond, kon ik haar niet onmiddellijk coachen maar ik zag al snel dat ze in het begin wat begeleiding meekreeg. En daar stapte ze dan voorzichtig ... de brug over! Met een klein hartje maar heel veel durf! Een big smile maakte zich meester van me ... En niet alleen van mij ... Terwijl ze in het begin nog wat beteuterd keek, zag ze er op het einde stralend uit. Van de adrenaline trilde ze nog toen ze de overkant bereikte maar ze wou onmiddellijk een nieuwe uitdaging aangaan! That's the spirit!
Met veel moed en durf beklommen we daarna de bergen (de Camelloop) en deden we nog een vrij technisch parcours (zie filmpje DURF-dag) er bovenop. Niet alleen wij als moeders, maar ook onze kinderen hebben elk hun grenzen verlegd ... en daar zijn we heel trots op. Dit was weer eens een bewijs dat kinderen veel meer kunnen dan wij denken. Daarom ... laat kinderen uitdagingen aan gaan, geef ze ervaringen mee. Wat zijn ze met al het materiële? Ervaringen in het leven maakt hen zo veel sterker ...
Een kampvuur met outdoorcooking op het einde van die dag maakte het helemaal onvergetelijk voor de kinderen. De volgende dag werd er nog een bezoekje naar de klimhal gebracht en ik moet je niet vertellen dat ook daar weer de grenzen werden verlegd ...
Laat ons zeggen dat mijn handen nog pijn doen aangezien ik alle veiligheidshandelingen uitvoerde bij mijn kinderen ... (uiteraard onder begeleiding van een reeds erkend instructeur ... veiligheid boven alles ...)
Bovendien hebben we schitterende mensen leren kennen in dat weekend: superbekwame instructeurs en hun familie, elk met een groot hart. Ik ben zo blij dat ik nu - als coach - deel uitmaak van dit fantastisch team!
Wat ik eerst beschouwde als een weekend waarin ik dacht al op voorhand te hebben gefaald, bleek een superfantastisch weekend te zijn ... En hoe was het jouwe?
