Er zijn zo van die dagen dat alles tegenwerkt, dat alles tegenzit. Alle onheil komt plots op je af. En dan sta je daar ... machteloos ... gefrustreerd ...
Ik had het dit weekend ... en zelfs de dagen ervoor. En ja ... het was mijn verantwoordelijkheid! Niet mijn schuld, wel mijn verantwoordelijkheid! Dat is een groot verschil. Welk? Lees dan deze blog even voort.
Diegenen die mij wekelijks volgen weten dat ik afgelopen weekend het Herbronweekend voor vrouwen organiseerde. Awèl, die is niet doorgegaan ... op de allerlaatste moment. Ja, ik heb gehuild. Ja, ik heb geroepen tegen mezelf. Ja, ik was kwaad op mezelf ... Bijna elke negatieve emotie is gepasseerd, ik was dus niet het aangenaamste gezelschap hier in huis en ben dus overdag altijd even weggeweest om te kunnen ventileren.
Hoe komt het toch dat het niet doorgegaan is? Tja, Er waren wat inschrijvingen dus ik tevreden, maar vorige week volgde de ene na de andere annulering tot ... er 2 overbleven ...
De radartjes in mijn hoofd werkten op volle toeren en ik besloot om het toch te laten doorgaan: dit weekend zou een heftig en fantastisch weekend worden voor die 2 dames die beiden mijn volledige aandacht kregen en dus nog veel meer uit dit weekend zouden halen. In overleg met het domein was alles in orde. Ik keek uit naar het weekend ... des te meer omdat het nog intensiever ging worden dan gepland.
Donderdag plots een mail van het domein: de elektriciteit was uitgevallen in het huisje en ze gingen hun best doen om alles te repareren tegen dat we toekwamen, maar misschien was er een andere optie. Die nacht heb ik dus amper kunnen slapen en was ik de hele tijd aan het duimen dat het goed zou komen met die elektriciteit.
En dan ... vrijdagochtend: ik was vroeg opgestaan om een quiche te maken en een quinoa-slaatje te maken. Daarna om alles in te laden en te vertrekken tot ... een whatsapp-berichtje binnenkwam met gemeende excuses en de melding dat ik een mail had gekregen. Mijn hart stond stil ... Nee ... God nee ... Laat het niet waar zijn.
Met een klein hartje deed ik mijn mail open en ik zag het bewuste berichtje. De tranen sprongen in mijn ogen maar ik kon toch nog genoeg zien om te lezen dat ook de voorlaatste wegens zeer onvoorziene omstandigheden moest annuleren. Een dame die er zo naar uitkeek om het weekend mee te maken, die met mij de dagen aftelde tot het bewuste weekend en dan ineens ook onverwacht verhinderd werd en dus vloekte dat het haar allemaal tegenstak ...
Daar stond ik dan ... met en quiche in de oven, een quinoa-slaatje in wording en een keuken waar net de boel ontploft was ... En ja, ik ben menselijk, en ook niet bang voor emoties ... dus zeeg ik naar beneden tegen de vloer om in snikken uit te barsten ... Zo vonden mijn kinderen mij. Omdat ik geleerd heb mijn gevoelens niet meer te verbergen voor iedereen en dus ook niet voor mijn kinderen liet ik dus mijn gang maar gaan. Die troostende armpjes om me heen deden me zoveel deugd.
Vraag me niet hoelang ik er heb gezeten, maar plots kwam het organisatorische in mij naar boven en besloot ik de eigenaar van het domein te bellen. Na veel wikken en wegen heb ik de moeilijke knoop doorgehakt om het weekend te annuleren. Met een klein hartje en roodomrande oogjes belde ik de laatste inschrijving. Ze begreep het en het was ook zij dat me even moest oppeppen. (Tja, een coach kan het ook soms moeilijk hebben!). Ik besloot een nieuwe datum te prikken en er terug volledig voor te gaan.
Mijn keuken? Die heb ik 3 uren onaangeroerd gelaten ... Om dan met volle moed op te ruimen en terug van alles te regelen. Ondertussen heb ik ook even buiten afgezonderd een goed potje gehuild en eens geroepen (we wonen afgelegen dus van klagende buren geen last). Het moest er immers af, al die negativiteit ...
En dan ... de reflectie ... Hoe het komt het toch dat alles fout loopt? Dat alle negativiteit tegelijkertijd naar je toekomt?
Tja, ik moet toegeven dat het mijn verantwoordelijkheid is. Je bent immers verantwoordelijk voor je eigen leven. En als je sommige beslissingen uit de weg gaat of negeert ... Dan beslist het leven om het je toch moeilijk te maken en je tegen een muur te zetten zodat je enkel nog maar vooruit kunt en dus niet achteruit om het te ontlopen.
Alles gebeurt met een reden. En als je die reden weet is het aan jou om te handelen zodat het toch nog goed uitdraait.
Pas op, ik schrijf wel duidelijk op "het is jouw verantwoordelijkheid", niet "het is jouw schuld". Als er iets ergs gebeurt in je leven, dan is het jouw verantwoordelijkheid hoe je erop reageert: ofwel laat je je hoofd hangen en treur je ofwel zie je het als een nieuwe kans en ga je vooruit. Zoals ik al schreef: alles gebeurt met een reden. Misschien is die reden in het begin niet duidelijk, het wordt je wel duidelijk achteraf.
Als er dus een aantal zaken de laatste tijd in je leven fout lopen, moet je even denken waaraan het kan liggen: heb je enkele zaken genegeerd? Zijn er knopen die je moet doorhakken die je liever niet doorhakt? Het leven stuurt je in een bepaalde richting, ook al wil je het in het begin niet. Maar jij kunt het aan ... geloof me! Je bent in dit leven gekomen omdat je het aankunt. Dus wees sterk ... en hak die knopen door.
Ik doe het ook ... ik heb immers een lesje geleerd ;-)