“Nele, als jij zo blijft verder leven, haal jij je 50 jaar niet!”.
Zo, deze boodschap kwam binnen. Deze zware woorden werden uitgesproken door mijn dokter.
En nu kan je denken: “Wat voor een dokter is me dat, Nele?”. Geloof me: hij wist dat dit de enige woorden waren die voor mij het tij moesten doen keren. En dan nog: ik veranderde even van koers maar deed daarna toch weer mijn zin met alle gevolgen van dien… tot ik zelf voelde: mijn lichaam geeft het op.
Mensen die me kennen weten dat ik een bezige bij ben en een energiek persoon die overal het zilveren randje probeert te ontdekken. Zeer vergevensgezind ook. Ik zie graag mensen. Ik help mensen graag. Ik maak mensen graag gelukkig. Daarom ben ik ook coach geworden.
“Practice what you preach” stond bij mij hoog aangeschreven: dus ik deed ook alle oefeningen die mijn klanten deden, liet zaken los, mediteerde dagelijks (of toch vijfmaal per week) en nam mijn rust.
Maar… dat was voor mij niet voldoende. Ik heb immers één zwakke schakel: mijn familie van herkomst. Hoe ik het ook probeer: zij blijken “mijn achillespees” te zijn, if you know what I mean.
Hun uitspraken, hun daden,… keer op keer blijken ze me te raken. Hun pijn wordt mijn pijn. Ook al sta ik nu sterker tegenover hen dan pakweg tien jaar geleden, ik voel dat mijn energieniveau telkens weer lager staat als ik bij hen ben geweest.
Mijn dokter vond het welletjes geweest en zei dat – als mijn bloedwaarden niet drastisch veranderden – hij zou ingrijpen.
Mijn voornemen begin dit jaar was dus om extra voor mezelf te zorgen. Transcedente Meditatie stond al lang op mijn lijstje. Ik mediteerde al aan de hand van Chopra en Meditation Moments maar ik wilde graag een laag dieper gaan.
Voor een zoveelste keer volgde ik begin dit jaar de gratis lezing om alle informatie nog eens te horen. Maar nu stond mijn besluit vast: ik schrijf me onmiddellijk in. Het was even slikken bij het zien van de kostprijs maar als ik zou uitvallen, zou ik meer kwijt zijn. Mijn gezondheid staat nu bovenaan het lijstje.
Tot mijn grote plezier kon ik al op 14 januari starten. Dus heb ik ook onmiddellijk die teugels vastgegrepen en ben ik aan de slag gegaan.
Die zaterdag werd ik om 8u verwacht in Leuven. Ik keek even raar op toen ik hoorde wat ik moest meenemen: een propere witte zakdoek, vijf bloemen en twee stukken fruit. “What the hell?”, ging er door me heen, maar ik deed het.
Vrijdag kocht ik mezelf een mooie ruiker bloemen, koos ik er vijf mooie bloemen uit, ging ik naarstig op zoek naar een propere witte zakdoek (wij gebruiken papieren zakdoeken hier in huis) en legde ik al twee stukken fruit klaar.
De propere witte zakdoek vond ik niet dus werd het een propere witte linnen serviette. Hopelijk was dit ook goed.
Ik werd er nuchter verwacht. Dus ik nam wat eten en drank mee voor op de terugweg.
Het leek me geheimzinnig maar ik had er al zoveel goeds over gelezen en gehoord. Bovendien zeiden mijn dokter en tandarts me dat het me heel goed zou doen. En als de dokter het zegt … 😉
Nu even terug naar die zaterdagochtend: met mijn vijf bloemen, twee stukken fruit en een witte zakdoek, euh serviette, kwam ik binnen. Mijn schoenen moest ik uitdoen.
Er werd me gevraagd om een document in te vullen en toen was ik er klaar voor.
Al snel bleek waarvoor de bloemen, het fruit en de zakdoek dienden: vooraleer je de meditatie wordt aangeleerd, is er een kleine ceremonie waarbij de grondlegger Maharishi wordt geëerd.
Maharishi heeft na zijn studies natuurkunde dertien jaar lang doorgebracht bij één van de grote Vedische leermeesters uit zijn tijd. Daar leerde hij wat mediteren echt was. Hij ontdekte het natuurlijke proces bij meditatie en structureerde het in een techniek die hij “Transcedente Meditatie” noemt. Meer info vind je hier.
Het feit dat deze techniek is “uitgevonden” door een wetenschapper, stelde me gerust. Het feit dat Steven Laureys, een Belgisch neuroloog vroeger meditatie als iets voor “geitenwollensokken” classeerde maar door eigen ervaring (en uiteraard wetenschappelijk onderzoek) nu een hele grote voorstander geworden is van mediatie, trok me helemaal over de streep om Transcedente Meditatie aan te gaan.
Na de kleine ceremonie kwam ik mijn mantra te weten die ik eerst luidop en daarna alsmaar stiller moest herhalen tot het mentaal door mij werd opgezegd. Ik herinner me nog heel goed dat mijn hoofd knetterde bij het uitspreken van de mantra. Dit gevoel had ik nog nooit eerder ervaren. Het leek alsof er in mijn hoofd een stroomstoot van mijn linkeroor naar mijn rechteroor ging. Het maakt ook dat ik dacht dat mijn mantra met een andere letter begon dan werd verteld. Een bizarre ervaring. Met gesloten ogen ging ik zitten in een comfortabele zetel.
Door het innerlijk opzeggen van de mantra voelde ik me al snel rustiger worden. Ik weet niet hoe lang ik er heb gezeten maar het leek alsof ik al zittend sliep. Toen ik mijn ogen na een tijd terug opendeed, voelde ik me echt zalig. Dit gevoel wil ik wel meer ervaren. 😊
Er werd me nog wat uitleg gegeven en ik werd er ook nog op gewezen om de volgende vier dagen aanwezig te zijn op de groepslessen. Ik ging naar huis met een kleinere rugzakje dan ik was toegekomen.
Want dat doet Transcedente Meditatie: het maakt je rugzakje leeg. Bij elke meditatie wordt de rugzak leger en leger.
Die rugzak is immers steeds voller en voller geworden doorheen ons leven. Elk trauma, groot of klein, heeft in ons zenuwstelsel voor knopen gezorgd. Die knopen worden aangepakt tijdens het transcenderen. We kunnen niet kiezen wat er eerst wordt aangepakt. Ons lichaam bepaalt wat er eerst moet opgelost worden.
Wat mij opviel de komende dagen? De drang naar suikers werd kleiner. Terwijl ik vroeger in gevoelige periodes naar de snoepkom greep, voelde ik die drang nu niet meer. Als het aan mij zou liggen, was er geen snoepgoed in huis. Maar aangezien er hier vier pubers en een snoepgrage echtgenoot woont, wordt de snoepkast dus wekelijks aangevuld.
Maar de afgelopen week heb ik dus de snoepkast goed kunnen weerstaan. Wat TM nog met me deed? Dagelijks drinken we graag een glaasje wijn. Dat kan met of zonder alcohol zijn (jaja, we hebben enkele goede niet-alcoholische wijnen ontdekt). Ook die drang viel weg.
De grootste evolutie ontdekte ik in mijn darmen. Mijn darmen die me al jaren last bezorgen, hebben maandag nog één keer lastig gedaan, daarna waren ze opmerkelijk rustig. Deze ontdekking was zo opvallend.
Dagelijks transcendeer ik dus tweemaal: twintig minuten in de ochtend, twintig minuten in de avond. Soms lukt het heel goed, soms wat minder. Wanneer het wat minder lukt, troost ik me met de gedachte dat ik mezelf toch twintig minuten rust heb gegund en dat ik toch twintig minuten in onze nieuwe zetel heb kunnen genieten. 😉 Want onze kinderen hadden er al meer kunnen inzitten dan ikzelf. 😊
Ik kan nu al zeggen dat Transcedente Meditatie mijn leven heeft veranderd en ik ben nog maar een dikke week bezig. Tot welk resultaat zal dit leiden na maanden transcenderen? Ik hou je alleszins op de hoogte!
Hoe zorg jij voor jezelf? Hoe vind jij je innerlijke rust? Laat dit zeker weten ter inspiratie van anderen.