Hoe voel jij je vandaag?
Voel je je energiek? Of een beetje moe en futloos?
Of voel je je blij? Of eerder verdrietig?
Sta jij hier regelmatig bij stil? Of negeer je je gevoelens?
Ben je iemand die bij hevige gevoelens de koekenkast of de snoeppot opzoekt en alles opeet wat binnen handbereik ligt? Of iemand die overreageert op situaties die zo’n reactie helemaal niet behoeven?
Als jij overreageert of naar zoetigheid grijpt, durf jij dan even terugkijken en je afvragen waarom jij dit doet?
Misschien voel jij je inderdaad slecht en dat mag je ook zo voelen. Je hoeft je slechte gevoel niet weg te eten, weg te roepen naar onschuldigen of te verdoven met andere zaken die eigenlijk niet goed voor je zijn.
Hoe reageerde je omgeving vroeger als jij je slecht voelde? Bij boosheid bijvoorbeeld? Mocht jij je boosheid uiten? Mag jij je nu boos voelen?
Vaak worden positieve gevoelens aangemoedigd en beschouwd als de norm die we moeten handhaven om te leven. Negatieve gevoelens ‘mogen’ we dikwijls niet voelen.
“Je gaat hier toch niet boos om zijn?”
“Moet je daarvoor huilen? Dat is zo belachelijk!”
“Niet huilen, droog die tranen!”
“Als jij zo boos gaat reageren, ben ik weg.”
…
Herkenbaar?
Toch moeten die negatieve gevoelens uit ons systeem. We mogen dus boos reageren, ons verdrietig voelen en ja, we mogen huilen!
Maar de maatschappij wil dit niet: we moeten die negatieve gevoelens zo snel mogelijk wegbergen. Daarom wordt er ons “comfortfood” of troost-eten geboden, Netflix-series die ons de dagelijkse realiteit doen vergeten, … Kortom, zaken die ons van onze negatieve gevoelens wegtrekken.
We worden aangeleerd om ons zo snel mogelijk terug gelukkig te voelen terwijl we zo’n off-momenten zeker moeten kunnen voelen.
Het voelen van negatieve gevoelens zorgt er tegelijk ook voor dat we onze gelukkige emoties echt kunnen voelen. En dat willen we toch?
Door onze negatieve gevoelens weg te eten of weg te kijken via één of andere Netflix-serie, zullen we ons eventjes goed voelen. Even, maar dan ook heel even, want die gevoelens gaan niet echt weg: ze verdwijnen gewoon even naar de achtergrond.
Maar als die zak chips leeg is of die serie helemaal gebingewatcht is, komen die negatieve gevoelens terug, soms zelfs heviger dan ervoor.
We gebruiken dus zaken die ons goed doen voelen, op een moment waarop we ons helemaal niet goed voelen. Daarom is het zo belangrijk om te weten waarom je zo dikwijls aan emo-eten doet, of aan bingewatchen of andere zaken die onze negatieve gevoelens ‘verdoven’.
Dus als jij je droevig wilt voelen, voel je droevig. Laat die tranen er uit.
Wanneer je je boos voelt, mep erop los in die kussens of neem een boksbal in huis waarop jij je kan afreageren. Stamp met je voeten, zet een harde song op en brul mee … Die boosheid moet er uit.
Maar het kunnen ook andere negatieve emoties zijn die jij uit de weg wil gaan. Denk dus even na: welke emoties ga jij uit de weg? Welke emoties wil jij helemaal niet voelen?
Ik merk in mijn omgeving dat “verveling” zo’n emotie is die men helemaal niet wil voelen. Dus zodra we ons vervelen, gaat die televisie aan of wordt er naar de smartphone gegrepen (nog zoiets om je emoties te verdoven by the way). Terwijl verveling het nuttigste is wat er bestaat: we worden er immers creatief door. Dus in plaats van onmiddellijk naar die televisie of smartphone (of snoepkast) te grijpen: verveel je even en laat je mind beslissen wat je kan doen om die verveling tegen te gaan.
Als je naar de kast met de snoepjes loopt, vraag je dan even af waarom je naar die snoepkast loopt. Check welke emoties er in jou heersen.
Wanneer je je emoties echt gaat voelen, gaan ze uiteindelijk weg. Dit gebeurt met negatieve gevoelens, maar ook met positieve gevoelens.
Herinner jij je nog de laatste keer dat je de slappe lach had? Als je die lachbui probeert tegen te houden, blijft die komen. Als je voluit blijft lachen, stopt het uiteindelijk vanzelf. We mogen onze emoties niet tegenhouden.
Dit kan dus ook gebeuren met de negatieve gevoelens: ze verdwijnen uiteindelijk als jij ze helemaal gaat voelen zoals ze moeten gevoeld worden.
Afgelopen week was ik met mijn gezin in de Efteling. We besloten om ons te wagen aan de attractie Baron 1898. Je zit met 18 personen in een karretje, je wordt eerst naar boven gebracht en gaat vervolgens in een vrije val naar omlaag (30m + nog eens 7,5m onder de grond). Daarna volgen enkele kurkentrekkers en loops om na 130 seconden te eindigen.
Uiteraard voelden we alle vijf spanning (de oudste was niet mee want hij heeft het niet zo voor pretparken). Tijdens het wachten hadden we het even over waar we allemaal spanning voelden: de ene in de buik, de andere in het hoofd, sommigen in de schouders,…. We hebben er een hele tijd over gepraat en voelden bewust de spanning. Toen het uiteindelijk zover was en we naar boven gingen om dan 4 seconden (naar de afgrond gericht) stil te hangen, steeg de spanning nog meer. We voelden alles zo hard in ons lichaam om dan tijdens de rit al onze spanning los te laten. Na onze eerste rit (we hebben het uiteindelijk drie keer gedaan), moesten we zo hard lachen en waren we zo fier op onszelf dat we het gedurfd hadden. De negatieve emotie (spanning, angst) ging heel vlotjes over naar een positieve emotie (blij, opgelucht, gelukkig). Bovendien was het volop voelen van al die emoties zalig.
Welke emoties ga jij uit de weg? Probeer ze te beschrijven, voel ze ten volle en je zal merken dat ze uiteindelijk verdwijnen.
You can do this! Ik geloof in je!