Wat ik nu schrijf is niet makkelijk maar ik moest het doen voor mezelf. Ik stel me nu enorm kwetsbaar op maar ik heb geleerd en ondervonden dat kwetsbaarheid net sterk kan zijn. Het heeft me slapeloze nachten bezorgd maar dit neerschrijven is nodig om het een en het ander wat duidelijk te maken.

Nele, de “sterke” coach, was even niet meer zo “sterk” en raakte zelf van de rails. Dit bleek enorm confronterend te zijn voor mezelf. Het spreekwoord zegt immers: “De beste schoenmakers lopen met de slechtste schoenen rond”. Ooit verkondigde ik steevast dat mij zoiets nooit zou overkomen maar soms sluipt het ergens geniepig binnen en voor je het weet … BAM.

Mijn leven is veranderd, grondig veranderd. Aanvankelijk wou ik alles onder controle houden, terwijl dat soms niet mogelijk is. Ik wist wel hoe je zaken kon loslaten maar ik paste het even zelf niet toe. Ik was toch superwoman, niet?

In november 2014 trok ik een grote streep onder mijn relatie met de vader van mijn kinderen: een moeilijke beslissing maar wel een die nodig was om zelf te kunnen groeien en mijn kinderen het voorbeeld te stellen dat je soms moet kiezen voor je eigen geluk. Met de vader van mijn kinderen heb ik nog steeds een respectvolle band. Een tijdje later kwam ik mijn eerste grote liefde opnieuw tegen en voorzichtig begonnen we toenadering tot elkaar te zoeken. Exact drie jaar en vier maanden later hebben we samen een huis gekocht, waarin we samen met onze vier kinderen wonen.

Net zoals in elk nieuw samengesteld gezin bestond de uitdaging ook voor ons er in om onze weg zoeken in de nieuwe situatie. Omdat ons nieuwe huis nog niet onmiddellijk vrij was en ik niet van plan was om zowel huur als een lening te betalen, ben ik eerst met mijn twee dochters ingetrokken bij mijn vriend en zijn zonen om twee maanden later samen te verhuizen naar onze nieuwe thuis.

Als je even meerekent, ben ik driemaal verhuisd in de afgelopen drie jaar (november 2017 hebben we ons in ons huidig nestje gesetteld) waarvan twee verhuizen op twee maanden tijd.

Het gevolg daarvan is dat mijn kinderen nu op een kleine 80 kilometer van hun school wonen, wat betekent dat ze één week op de twee vroeger uit bed moeten om tijdig op school te raken. We hebben hierover met hen dagen tot zelfs weken gepraat vooraleer we de beslissing namen om te gaan samenwonen. Mijn kinderen hadden het laatste woord: zij moesten het voor 300% zien zitten en de gevolgen heel goed kennen vóór ik die stap wou zetten. Het waren eigenlijk mijn meisjes, die vragende partij waren om met ons zes in één groot huis te gaan wonen. Op die manier zouden ze nog maar twee huizen hebben: eentje bij papa en eentje bij mama. Bovendien misten ze hun plusbroers als ze niet bij mij waren. Ze waren zich er dus echt van bewust dat ze hiervoor een prijs zouden moeten betalen, maar het zien van hun kamers in het nieuwe huis was voor hen zo doorslaggevend dat ze er helemaal voor wilden gaan.

Na wat zoeken hebben we een hele goede praktische aanpak gevonden en ik moet toegeven dat ons systeem werkt. De tijd, die we met ons drie gezellig in de wagen doorbrengen, is onvergetelijk: we staan dichter bij elkaar dan ooit, de communicatie verloopt vlotjes en onze band is onaantastbaar. (Laten we hopen dat dit zo blijft).

Tijdens het verhuizen ben ik steeds blijven werken. Meer dan 200% zette ik mezelf in. Ik kon het me niet veroorloven om het rustiger aan te doen: er waren immers de gewone kosten én extra kosten, die betaald moesten worden.

Zonder dat ik het zelf besefte, trapte ik stilaan in de val, waarvoor ik mijn coachees probeer te behoeden. De combinatie van huishouden, organiseren van een nieuw samengesteld gezin, de lange afstanden (niet alleen tijdens de week van mijn kinderen, maar ook in de kinderloze week), gidsen in Gent, 20u HR assistente en meer dan full time coach, het opzetten van een coachingtool (zeer binnenkort meer hierover), inspringen bij mijn vriend in zijn zaak,…: het was mij allemaal boven het hoofd aan het groeien. Mijn lichaam reageerde en ik begreep de symptomen niet meteen. Tot op een bepaald moment de spreekwoordelijke druppel de emmer deed overlopen.

In ons geval was het geen druppel maar een hele stortbui. Het dak van mijn vriends huis (dat we net zouden verkopen) was eraf gewaaid door de grote storm. De regen gutste naar beneden en we stonden allebei radeloos toe te kijken. Deze touwtjes had ik niet meer in handen, deze bordjes kon ik niet meer omhoog houden. Eigenlijk viel alles op dat moment naar beneden, figuurlijk dan. Ik stortte letterlijk in.

De “super me” in mij kwam snel naar boven. (Ter verduidelijking: “super me” is gewoon de automatische piloot, waar je in terechtkomt als je een trauma ervaart. Je moet immers vooruit). Ik trachtte zo goed als het kon alles terug onder controle te krijgen maar mijn lichaam wou niet meer. Het “bobijntje” was af …

Ik kon zo niet verder: mijn huisdokter wist niet meer hoe ze me kon helpen met alle symptomen en verwees me door naar een Orthomoleculaire arts in De Pinte. Na een grondig onderzoek (waaronder ook bloedstalen) kwam het verdict: verschillende tekorten in het lichaam én bijnieruitputting. Hij raadde me twee boeken aan: Burn-out van Luc Swinnen en Bijnieruitputting, het stress-syndroom van de 21ste eeuw van James L. Wilson.

Verder kreeg ik een duidelijke waarschuwing: “Nele, als je zo blijft verder doen, haal je de 50 niet”. Dit was een enorme slag in mijn gezicht: ik die probeerde om gezond te leven, te eten en dan dit?

Maar was dit wel zo? Was ik wel gezond bezig? Maakte ik mezelf niets wijs? De hele weg naar huis dacht ik na (en geloof me: De Pinte-Rijmenam is een geweldige afstand): ik slaap inderdaad te weinig, sta vaak onder stress en durf de laatste tijd vaak de snoepdoos van de kinderen induiken.

Toch viel mijn euro op dat moment nog niet. Het was pas toen mijn zakenpartner (en intussen ook goeie vriend) me erop wees dat mijn mond openviel van verbazing: Nele De Boeck had een burn-out. Weliswaar niet in een fase, die gevaarlijk was, maar het viel niet te ontkennen. Het stond immers zwart op wit op de documenten van mijn bloedresultaten te lezen. Dit verklaarde zoveel: mijn lichaam dat voortdurend vermoeid was, dat opgezwollen stond van de stress, ik die vaak prikkelbaar was, te gevoelig, haaruitval, vitaminetekort, …

Je kon toen mijn leven vergelijken met een sneltrein: ik reed aan 300 km per uur en ik kon onmogelijk de handrem optrekken. Ik moest terug leren schakelen. Daar ben ik dan ook onmiddellijk mee begonnen: ik startte met yoga, meditatie en rust. In plaats van mijn agenda voller dan vol te plannen begon ik te schrappen. Ik ging vroeger naar bed, nam de tijd om echt tot rust te komen. Bovendien nam ik geen nieuwe klanten aan zodat ik mijn coachees, die reeds bij mij kwamen, zo goed mogelijk kon verder coachen. Zij hebben niets gemerkt van mijn toestand. Ik zorgde ervoor dat ik steeds opgeladen begon aan een sessie en na de sessie maakte ik dat mijn batterij terug opgeladen was om ook de volgende coachee weer sterker maken.

Ik nam zelf een coach onder de arm die me begeleidde in mijn proces. Geloof me, dit was zeer confronterend: een coach op coaching bij een coach. Nadien besefte ik dat ik dit echt nodig had en dat het in de coachingwereld heel normaal is dat we bij elkaar in coaching gaan. We willen immers blijven evolueren, niet?

Stap voor stap (en soms met vele stappen terug) ben ik terug uit het dal gekropen. Ik begon opnieuw toe te passen wat ik mijn coachees aanleerde en startte ermee om eerst aan mezelf te denken. Mijn vaak uitgesproken zin: “Je moet eerst voor jezelf zorgen vooraleer je voor een ander kan zorgen” werd voor mij terug werkelijkheid. Ik heb ondervonden dat dit inderdaad de enige oplossing is.

Vandaag voel ik me goed en ben ik klaar om er weer 100% voor te gaan. Je leest het goed: 100%, geen 200%.

Dus als ik jullie vertel om eerst voor jezelf te zorgen, doe het alsjeblief. Het zijn geen loze woorden. Het is echt nodig. Leer ook naar je lichaam luisteren. Ons lichaam liegt niet. Ons lichaam liegt nooit maar wij luisteren dikwijls niet.

Ik heb geleerd om te luisteren. Het was “van moeten” want ondergetekende wil meer dan 50 jaar worden. Ondergetekende wil gezond oud worden en al haar kleinkinderen nog meemaken. :-)

Zo, hierbij weten jullie nu waarom ik even “niet aanwezig” was en waarom ik maandelijks mijn blog verstuur in plaats van tweewekelijks.

Maar ik ben terug. Wijzer (en sterker) dan ooit. ;-)