Scheiden van je partner wil ook zeggen: scheiden van een bepaald leven. Soms zelfs scheiden van je vrienden. Ook al wordt er gezegd dat er (bij een scheiding waar men als “vrienden” uit elkaar gaat) niet gekozen moet worden, er zullen altijd vrienden zijn die toch kiezen voor één van de partners.

Sommige vrienden blijven dus in je leven, sommigen niet. Van sommige vrienden verwacht je het, van anderen niet.

Dit kunnen we niet tegenhouden. We kunnen ook de vrienden niet onder druk zetten toch de vriendschap voort te laten duren. Zij hebben immer de verantwoordelijkheid voor hun leven, net als jij dat hebt voor het jouwe. Hier moet je loslaten. Je kunt nog in het begin wat moeite doen om de “vriendschap” te redden, maar als je merkt dat het eenzijdig gebeurt laat je best de kaars uitdoven.

Dit is niet leuk, verre van, maar de leegte wordt ooit opgevuld. Ik hoor dit veel bij mijn cliënten en vrienden die gescheiden zijn en zelfs ik kan er van meespreken.

Door mijn scheiding ben ik immers een fantastische vriendin kwijt geraakt. Van kleins af aan hebben we liefde en leed gedeeld. Samen zijn we opgegroeid. Als volwassenen hebben we met onze gezinnen samen feesten en vakanties gevierd. Het was een eeuwige vriendschap … was …

De impact van een scheiding is groot: niet enkel op jezelf en je ex-partner, ook op de kinderen, ouders, schoonouders, familie en ja … vrienden. We mogen die impact niet onderschatten. Iedereen ziet af van een scheiding. In mijn geval besefte ik maar al te goed dat het bij hen daverde toen ze te horen kregen van onze scheiding. Ik gaf hen dan ook wat tijd om het te verwerken. Op sociale media beleef ik wel zaken liken en op posts reageren en met verjaardagen werden de kaartjes gestuurd of gesmst. Echter, ik kreeg geen reactie. Toen ik dan hoorde dat er wel veel contact was tussen hen en mijn ex-partner was de puzzel snel gemaakt.

Ik heb me bij de situatie neergelegd en ben verder gegaan met mijn leven. Doet het pijn? Ja. Zal het slijten? Hopelijk wel. Zo’n decenialange vriendschap vergeet je immers niet op 1-2-3. Tijdens het laatste telefoongesprek heb ik haar verteld dat ze steeds welkom is en dat meende ik ook.

Meer kunnen we niet doen. Wanneer je merkt dat na verschillende communicatiepogingen de deur aan de andere kant gesloten blijft, kun je wel jouw deur op een kier laten. Wrok mag je niet toelaten, kwaadheid evenmin. Enkel liefde en dankbaarheid mogen gevoeld worden. Dankbaar voor al die mooie momenten en al die fantastische jaren. Dit is immers wat ik ook voel. Ik ben zo dankbaar voor al die schitterende momenten die we samen hebben mogen beleven, en wie weet … komen er terug van die momenten.

Dit is ook wat ik vertel tegen vrienden / cliënten / toeschouwers van lezingen: loslaten is een vaardigheid. Deze vaardigheid moet je oefenen. En vrienden loslaten is enorm moeilijk. Er komen mensen in je leven: soms blijven ze maar kort, soms lang en soms voor eeuwig. Van al deze mensen leren we iets. Onthou de mooie zaken en koester geen wrok. Blijf niet stilstaan bij wat was, maar kijk vooruit. Want het is daar waar de oplossing ligt.

Hoe ga jij om in deze situaties? Heb je al vrienden moeten loslaten? Wat ging er door je heen? Hoe voel je je nu? Deel je ervaring gerust hieronder en inspireer zo anderen …