"Het is de fout van de regering."
"Het is niet mijn fout, maar die van hem".
"Als zij er niet was geweest, was dit allemaal niet gebeurd en zat ik nu niet in de problemen."
"Het is zijn fout dat onze relatie mislukt is".
"Het is haar fout dat we gescheiden zijn, zij had maar niet ..."
"Mijn werk heeft ervoor gezorgd dat ik een burn-out heb, ze eisten te veel van me".
Herkenbaar? Ben jij ook zo iemand die deze zinnen regelmatig uitspreekt? Geef jij ook zo graag je kracht aan een ander?
Mag ik je iets zeggen: dit is allemaal bullshit. En nu klink ik misschien hard en voel je je even wankel op je benen staan maar ik ga je 1 ding zeggen (schrijven in dit geval): jij en alleen jij bent verantwoordelijk voor je leven.
Ben je een boom? Nu kijk je misschien raar, net zoals mijn dochter deze week toen ik haar die vraag stelde. Een boom kan na een storm zeggen: "het is de fout van de storm dat ik ben omgewaaid / dat ik mijn takken kwijt ben". Een boom kan zich immers niet verplaatsen. Jij wel.
Ben je niet tevreden waar je nu bent? Ga dan weg. Ben je niet tevreden met je leven? Verander het!
"Jij hebt makkelijk zeggen", hoor ik dan vaak in mijn praktijk. "Makkelijk zeggen?", antwoord ik dan. Ik heb ook enkele jaren geleden een drastische beslissing genomen dat zowel persoonlijk, emotioneel en financieel zwaar uit mijn comfortzone was. Maar ik heb het gedaan. Persoonlijk ben ik gegroeid, emotioneel ben ik veel sterker geworden en aan het financiële ben ik aan het werken: met vallen en opstaan. Maar ik geloof erin en ik vertrouw erop dat ik dat ook op de rails krijg.
Voor diegenen die mijn persoonlijke situatie nog niet kennen: ik ben gescheiden van de vader van mijn dochters. Ik woonde in een grote villa met heel veel plaats, tussen het groen en in een rustige straat. Na mijn scheiding ben ik verhuisd naar een klein maar gezellig (dat laatste heb ik ervan gemaakt) appartement in de hoofdstraat van het dorp. Van tweeverdieners naar een éénverdiener. Bovendien moet ik mijn dochters nog de helft van de tijd missen. Ik werd een alleenstaande moeder.
Inmiddels heb ik een fijne vriend met twee zonen gevonden die fantastisch voor me is. Alleen wonen we op zo'n 80km van elkaar en zijn we nu nog even genoodzaakt om een latrelatie te nemen door het co-ouderschap over onze kinderen. Maar we werken aan een oplossing. En we hebben vertrouwen in de toekomst.
Mensen blijven zo graag in onze comfortzone zitten want dat is toch zo gemakkelijk. We weten immers niet wat er zich gaat afspelen als we die comfortzone gaan verlaten. Weet je, je gaat het nooit weten als je de stap niet zet.
Blijf je dan liever klagen en zagen over je situatie èn zeggen dat het allemaal door een ander komt? Wil jij op het einde van je leven zeggen dat je gelukkig bent geweest met wat je hebt bereikt of ga je klagen omdat je spijt had enkele stappen niet te hebben gezet?
Onlangs had ik een zeer emotioneel gesprek met een terminale man. Ik leerde hem kennen tijdens een opleiding en vroeg hem tijdens de pauze wat de reden was om die opleiding te volgen. Hij antwoordde me dat hij altijd al wou bijleren maar door zijn job kon hij vroeger geen tijd maken om zich te ontwikkelen. Toen hij hoorde dat hij zwaar ziek was en geen jaar meer te leven had, heeft hij besloten om nog enkele doelen/dromen af te werken.
Besloot hij om in een hoekje te zitten en te kniezen omdat hij bijna ging sterven? Neen, hij heeft besloten om van die laatste maanden het beste te maken en veel qualitytime met zijn familie en vrienden door te brengen. Zij hebben zelfs nog geld bij elkaar gelegd zodat hij ook nog zijn droomreizen kon maken. En zijn dochter had hem die gedroomde helicoptervlucht cadeau gedaan.
Zijn ogen fonkelden toen hij mij dit vertelde. Ik vroeg hem waarom. "Nele, ik leef nu en dit heb ik nooit eerder gedaan. Ja, ik heb spijt dat ik vroeger niet ben beginnen leven: ik werd geleefd. Nu doe ik eindelijk wat ik wil en ga ik er een topperiode van maken. Ooit gaan we allemaal dood en ja, ik had langer willen leven. Maar ik heb nu nog een klein jaar gekregen. Een klein jaar is nog altijd meer dan iemand die vanochtend is aangereden en ter plaatse stierf in het ongeval: hij of zij wist vanmorgen nog niet dat zijn of haar laatste uren waren aangebroken. Ik kan er nog wel iets van maken".
Die woorden raakten me ... En ik ben er dagen niet goed van geweest.
En dat is wat ik nu wil zeggen: als er jou iets overkomt kun je kiezen om het slachtoffer en de "Calimero" uit te hangen of kun je je herpakken en er het beste van maken.
Jij bent verantwoordelijk voor je leven. Jij beslist wat er gebeurt, niet een ander. En het is angstaanjagend, dat geef ik toe. Denk je dat ik nooit schrik heb als ik een zware beslissing moet nemen? Ik heb ook regelmatig slapeloze nachten als ik een knoop moet doorhakken om verder te gaan. Maar ik heb nog geen spijt gehad dat ik wel degelijk de stap heb gezet. Ik wil niet diegene zijn die later zegt: "had ik maar ...".
En jij? Ga jij nu de verantwoordelijkheid nemen over je leven? Laat hieronder dan weten wat de eerste stap is die jij gaat zetten en wees zo een inspiratie voor anderen.
p.s. een mooi voorbeeld: mijn oudste dochter (10 jaar) had geweldig lang haar dat regelmatig knopen had. Toen ik haar dan zei dat ze haar haar telkens goed moest uitborstelen was het steevast van "mama, dat is mijn fout niet: papa of jij hebben soms 's morgens geen tijd om mijn haar te borstelen of na te kijken". "Pardon?", zei ik. "Vraag jij het ons? Jij bent 10 jaar en kan dus even vragen of ik kan helpen.". Na een lange discussie zei ze ineens: "ik wil mijn haar kort! Wil je eens meten of het lang genoeg is om naar de mensen te geven met kanker? (ze bedoelde Think Pink "Geef om haar"). En ja hoor: minstens 25 cm kon eraf. Het ironische is dat ik haar dit enkele weken ook al voorstelde maar geen haar op hoofd dacht eraan om het te knippen want ze wist niet of ze met een bobke ging staan. Dus ik was blij dat het voorstel van haar kwam en ziehier het resultaat. De foto's zijn genomen bij haar oma, net na de knipbeurt dus je ziet hoe fier ze is, deze stralende jongedame. En ik ben zo fier op haar. Ook omdat ze besloot niet te blijven klagen over de knopen in haar haar maar omdat ze besloot er iets aan te doen. En het dan nog te schenken aan een goed doel.
