Een half jaar geleden schreef ik al een 1ste deel over plusouderschap en zelfvertrouwen. Ik had er bewust "Deel 1 " van gemaakt omdat ik het gevoel had dat ik hierover nog niet was uitverteld. En mijn gevoel bleef.
Vandaag had ik de behoefte om hier verder over te schrijven. Ik zit hier alleen in mijn zetel, het enige wat ik hoor is het getik van mijn klok in de woonkamer. De televisie staat bewust uit. Als ik er even over nadenk: de televisie staat hier wel heel vaak uit. Gebrek aan tijd zorgt ervoor dat de televisie meer stof zit te vergaren dan beelden te tonen. Geef mij maar een goed boek in mijn knusse zetel als ik dan toch een momentje tijd heb (of beter: tijd wil en dan bedoel ik me-time).
Mijn gedachten dwalen soms af naar mijn kinderen: "wat zullen ze aan het doen zijn?", "Zullen ze zich goed insmeren?", "Al een geluk dat ze daar een zwembad hebben, want die hitte...". Mijn twee prachtige dochters zijn inderdaad op vakantie, met hun papa ... en hun plusmama. Ik ben er gerust in: ze zijn in goede handen. En ik weet ook dat ze zich reuze amuseren. Alleen, ik ben hun mama en ik kan het kleine tikkeltje bezorgdheid niet negeren.
Bezorgdheid in de trant van: ze hebben een hele eind moeten rijden naar hun vakantiebestemming. Weliswaar in 2 keer maar het blijft een hele eind naar het zuiden van Frankrijk. Ik had hen een reisbingo gemaakt in twee versies: eentje met allerlei zaken die ze konden tegenkomen op de weg en eentje met automerken. Mijn dochters vinden het namelijk fantastisch om automerken te raden op de baan en ik mag met fierheid melden dat ze er wel heel goed in zijn. Ik vind het dan ook leuk dat ze iets kleins van mij mee hebben op vakantie.
Ik wou ook weten waar ze naartoe gingen. Zo kan ik mij een beetje visualiseren waar ze spelen en wat ze daar allemaal kunnen doen in het zwembad.
Mijn meisjes boffen met hun plusmama. Ik merk dat ze mijn dochters heel graag ziet en enorm graag met hen optrekt. Dit doet mij zoveel plezier en zoveel deugd. In de media verschijnen immers soms verhalen van vijandigheden gepleegd door plusouders, al schrijf ik dan veel liever in dat geval "stiefouders". De plusmama van mijn dochters is lief, jong en een kindervriend. Ja, ik kan het ermee vinden.
Onlangs moest ik mijn jongste dochter even ophalen aan de voetbalkantine van het dorp. Nette's plusmama kwam ook even naar buiten een kijkje nemen en we sloegen aan de praat. Ons Nette haar blik ging van mij naar haar plusmama en plots zei ze: "mama, jullie lijken net vriendinnetjes". Waarop ik antwoordde: "liefje, vriendinnetjes is een groot woord maar wij kunnen wel samen een pint drinken." Het deed mijn dochter zichtbaar deugd dat wij het goed met elkaar konden vinden.
We kunnen kiezen: ofwel gaan we met de plusouder van onze kinderen in de clinch, ofwel kunnen we ermee omgaan als 2 volwassene mensen. In het eerste geval zijn onze kinderen het grootste slachtoffer: ze zijn immers loyaal aan hun ouders maar daarmee gepaard dus ook aan de partners van hun ouders.
Stel: jouw ex heeft een nieuwe partner en jij zit voortdurend op die persoon te vitten. 1- je verliest kostbare energie. 2- Je kinderen vinden jouw ex nog altijd heel leuk, het blijft immers de papa van je kinderen. Ze vinden het echter niet leuk dat hun mama zo over hun papa verteld. 3- Als hun plusmama heel lief voor hen is en hen goed verzorgt maar jij vertelt tegenstrijdige verhalen: je kinderen raken verward. Want ze zien dat wat je vertelt helemaal niet klopt, toch: door hun loyaliteit tov jou komen ze in een tweestrijd terecht. Dit heeft een enorm effect op de kinderen en heeft ook schadelijke gevolgen voor hun toekomst.
Wees blij dat die persoon je kinderen graag ziet. Het is immers niet evident voor iemand om anderman's kinderen graag te zien. Ik ken relaties die mislukken omdat de partner zich niet kan verzoenen met de kinderen. Anderszijds (en hier kan ik zelf van meespreken) ken ik ook relaties waar het allemaal heel goed verloopt ondanks de aanwezigheid van kinderen. Het is een kwestie van afspraken te maken.
Ik ben direct voor de positieve aanpak gegaan. Toen ik hoorde via mijn dochters hoe lief hun plusmama was, heb ik haar onmiddellijk aanvaard. De mama van mijn pluszonen ging nog een stapje verder: op een avond vroeg ze me om eens af te spreken. Enkele weken later zaten we samen aan een tafeltje in een gezellig cafeetje waar we een zeer constructieve babbel hadden over onze kinderen. Het is leuk om zo om te gaan met de mensen in het leven van je kinderen.
Dit kan alleen door je ego opzij te zetten. Het gaat hier immers niet om jou, maar om die lieve kinderen van je. En verdienen zij niet het allerbeste?
Ik wens bij deze mijn dochters heel veel plezier daar in de zon in Frankrijk met hun papa en plusmama (en dat ze nog wat zon meenemen naar België volgende week).