Wraak kan soms deugd doen. Al spreek ik over geweldloze wraak. Ik ben immers geen negatief persoon, wil het sterkste in elke persoon naar boven halen en zal nooit bewust mensen kwetsen.
Met zoete wraak kan het deugd doen dat er toch iets gebeurd waardoor iets in het verleden wordt goedgemaakt.
Laat mij een voorbeeld geven dat ik de afgelopen week tegen een cliënte van me heb verteld.
Ik was een pestslachtoffer. Een zwaar pestslachtoffer. Mijn jaren in de lagere school waren een hel. Enkele jongens maakten mij echt het leven zuur en als kleine meid had ik de power niet om mij te verdedigen. Ik was ook een gedroomd slachtoffer: een froufrou, een scheel oogje, bedeesd ... Meer kun je lezen in mijn boek.
Kortom, de namen van mijn pesters zijn voor eeuwig in mijn geheugen gegrift. En het diepst gegrift is de naam van mijn grootste pester. Laat ik hem hier nu Pest Groot noemen (kwestie van anonimiteit). ;-)
Toch ligt het hele pestgebeuren achter mij. Ik haal de verhalen niet meer op (was ooit anders) en heb er de positieve zaken uitgehaald. Zo ben ik er heel sterk uit gekomen en ben ik zelfs mijn pesters dankbaar dat zij mij die kracht hebben gegeven. En of ik krachtig en positief ben.
Maar over die "zoete wraak" nu. Een tiental jaren geleden was ik op een Chirofuif in het dorp waar ik ben opgegroeid, samen met mijn (nu ex) vriend en een jeugdvriendin met haar partner. Het was er heel gezellig, ondanks de neerslag. In de grote tent klonk er fantastische muziek van in onze tienertijd maar wij stonden onder een afdak aan de andere kant aan de toog te praten met enkele oude bekenden. Ik voelde me aangekeken. Ik voelde ogen in mij priemen en ik werd er helemaal ongemakkelijk van. Voorzichtig draaide ik me om te kijken van wie die blik was. Een schok ging door mijn lijf: mijn grootste pester stond oog in oog met mij. Even werd ik ongemakkelijk tot ik door had dat hij me helemaal niet herkende.
Integendeel: van hem kwam er een verleidende blik terwijl zijn ogen over mijn lichaam gleden. Zijn vrouw stond notabene op nog geen 2 meter van hem te praten met iemand! Een vette knipoog kwam mijn richting uit en onmiddellijk popte een idee in mij op. Hij herkende me niet. Hij herkende me echt niet! Schitterend. Ik glimlachte. Ok, ik glimlachte eerst geforceerd maar ik glimlachte. Hij glimlachte terug en overduidelijk dacht hij dat hij "touche" had. En dan ... "Dag Pest" (ik zei uiteraard zijn eigen voornaam maar die ga ik hier nu niet vermelden).
Zijn reactie vergeet ik nooit meer: de verleidende blik was weg en maakte plaats voor verstomming. "Euh, die kent mijn naam? Die kent mij?" stond in zijn ogen te lezen. Mijn glimlach werd oprecht en ik kreeg er echt plezier in.
"Dag Pest", zei ik nog een keer, "Jij herkent me niet meer, hè?"
Zijn blik sprak boekdelen: hij was duidelijk in zijn geheugen aan het graven om te zoeken van waar hij mij zou kennen. "Grappig", zei ik hem, "want ik ken jou nog heel goed. Eigenlijk ben ik je naam en je gezicht nooit vergeten."
Blijkbaar was mijn non-verbale communicatie enorm duidelijk dat dit geen positief nieuws voor hem was. Mijn jeugdvriendin had door wat er aan het gebeuren was en zette enkele stappen achteruit, haar man's ogen gingen van Pest naar mij en terug naar Pest. Mijn toenmalige vriend glimlachte want hij had door wat ik van plan was. Hij was gerust dat ik het kalm ging aannemen maar toch ging scoren.
Pest stond op een ongelukkige plaats: naast hem de toog, achter hem een stenen muur en voor hem ondergetekende. Hij kon geen kanten uit.
"Moet ik je helpen", vroeg ik hem. "Wacht, ik geef je een tip: Nele, schele, schorsenere", zei ik langzaam maar duidelijk.
BAM! Raak! Schot in de roos. Pest sloeg krijtwit uit. Zag ik daar geen zweetdruppels op zijn voorhoofd? "Euh", stamelde hij, "euh, Nele?".
"Pest, je moet geen schrik hebben, ik ga je niets doen. Tot dat niveau wil ik mij niet verlagen. Ik wou je even laten weten dat de impact van de daden in jouw kindertijd enorm groot op mijn leven was. Jij hebt me lang kapotgemaakt."
Hoorde ik daar een kleine "sorry"? Het duiveltje op mijn rechterschouder moest eens hard lachen. En ik had er ook mijn plezier in.
"Nu ben ik je echter dankbaar want door al dat gepest ben ik een sterke madam geworden, dus een dikke merci". Mijn gesprekspartner bleef stil en lijkbleek naar mij staren. Op dat moment kwam zijn vrouw naast hem staan en pakte hem bezitterig vast. "Schat, wie is zij?", vroeg ze hem terwijl ze vrij hautain naar mij keek. Hij antwoordde niet.
Daarop antwoordde ik met de grootste glimlach: "Een spook uit zijn verleden. Nog een fijne avond!". Ik draaide me op mijn hakken om en stapte verleidelijk de regen in richting danstent. De glimlach was vastgeroest op mijn gezicht. In de tent aangekomen heb ik luid geroepen: "YESSSSSS, I DID IT" en ben de hele avond niet meer van de dansvloer geweest.
Zoete wraak ... het kan deugd doen. En het heeft helemaal niet veel moeite gekost.