Wat houdt ons tegen om een einde te maken aan een ongelukkige relatie? Wat zorgt ervoor dat we niet van job veranderen ook al slepen we ons elke ochtend uit bed? Waarom komt er bij zulke zaken steeds in ons hoofd: "Wat moeten de mensen wel niet denken?"?
Waarom maken we ons daar zorgen over? Eigenlijk komt dit omdat we bevestiging en goedkeuring nodig hebben. Wij willen immers geen afkeurende blikken of meningen van anderen krijgen.
De nood aan goedkeuring is in ons geconditioneerd vanaf onze geboorte. Goedkeuring geef ons meer zelfvertrouwen. We zijn ervan overtuigd dat hun erkenning voor ons heel belangrijk is en dat onze zelfwaardering hierdoor wordt bepaald.
Vaak laten we onze beslissingen afhangen van anderen terwijl we eigenlijk moeten doen wat goed is voor ons, wat het resultaat ook mag zijn ... Voel jij je doodongelukkig in je relatie? Waarom blijf je er dan nog bij? Denk je dat je het financieel niet aan kunt? Of heb je schrik dat je geen nieuwe leuke partner meer zult tegenkomen en je voor altijd single blijft? Of denk je dat je familie je gaat "verstoten" omdat je gescheiden bent?
Toen ik voor de moeilijkste beslissing in mijn leven stond en wou scheiden van de vader van mijn kinderen, had ik schrik dat ik het financieel alleen niet aankon. Ik wist dat mijn vader ook geen voorstander van scheidingen was: "je blijft bij elkaar tot de dood je scheidt, tenzij je slaag krijgt". Ik had dus enorm veel schrik dat mijn ouders mij gingen laten vallen toen ik wou scheiden.
En toch ... ondanks al die vragen die in mijn hoofd rondspookten, was er één heel belangrijke vraag bij:" Waarom blijf ik toch in een situatie die mij heel ongelukkig maakt?". Deze vraag zorgde ervoor dat ik uiteindelijk die moeilijke stap kon zetten. Ik liet immers los wat anderen van me zullen denken (ook mijn ouders) en besloot mijn eigen leven te leiden. Gelukkig hebben mijn ouders me gesteund in alles wat ik heb beslist. En ook financieel kon ik me aardig redden. Mijn angsten waren dus ongegrond. En wat anderen van mij dachten? Dat kon me niets schelen.
Er zijn twee soorten beslissers: de interne en de externe beslisser. De interne beslissers zijn de beslissers die elke stap analyseren, elke mening en elk resultaat onder de loep nemen en dit aan niemand zeggen. Dat wil niet zeggen dat ze niet geven om de mening van andere mensen, integendeel. Ze hebben zich al zoveel "verbrand" dat ze zelf kiezen wat ze beslissen om niet afgewezen te worden.
De externe beslissers vragen constant naar de mening van anderen: "Wat vind jij hiervan?", "Wat denk jij?", "Vind je dat ik gelijk heb?", "Doe ik er wel goed aan?", "Staat dit kleedje mij?"...
Ze willen iedereen in het proces betrekken en kunnen niets beslissen zonder de "goedkeuring" van anderen.
Heb je ooit een idee gehad dat volgens jou briljant was? Je zei tegen jezelf "niemand heeft hier ooit aan gedacht!" en je kon er gewoon heel rijk van worden! Maar dan zeg je het tegen vrienden en kennissen of collega's en die zeggen je "wat een stom idee is me dat! Dit gaat nooit verkopen!".
BAMMMMM! Je stopt al met het uitwerken van je idee nog vóór je begonnen bent. Wat is dat met je droom? Wat is er gebeurd? Iemand's mening was duidelijk belangrijker dan jouw droom! Je hechtte gewoon meer belang aan hun mening dan aan jouw eigen droom.
Stel je voor dat Marc Zuckerberg te horen kreeg dat zijn Facebook-idee belachelijk was? Of dat Steve Jobs had gehoord dat niemand stond te wachten op een telefoon die meer kon dan alleen sms'en en bellen èn bovendien helemaal vanboven uit een glazen scherm bestond dat als touchscreen wordt gebruikt.
We zijn verslaafd aan de mening van anderen en we hebben dit niet eens door. Het beïnvloedt zo hard ons leven maar we beseffen het niet eens. Misschien woon je in een bepaalde buurt, of rij je met een bepaald soort automerk, of draag je kleren van een bepaald merk of kies je een bepaalde vakantiebestemming ... Al deze zaken zijn onbewust verbonden met wat anderen denken.
De verslaving aan wat de andere mensen van ons denken heeft nog een tweede belangrijke impact: het onderdrukt ons. We zijn bang voor de gevolgen als we wel het leven dat we willen, nastreven. "Als ik dit doe, zullen ze ...... zeggen".
Je zal niet gelukkig zijn omdat je gelooft dat mensen je positief beoordelen. Dus is het voor jou gemakkelijker om je miserabel leventje te houden en zo iedereen "content" te stellen.
Nog niet overtuigd dat je aan deze verslaving lijdt? OK, dan vraag ik je om morgen in je pyjama naar je werk te gaan. Of te stoppen met je haar te kleuren. Of je dure wagen in te ruilen voor een busabonnement. Ga naar je partner en zeg hem of haar dat je niet gelukkig bent. Of stap binnen bij je baas en dien je ontslag in. Durf je?
De enige echte manier om volledig van deze verslaving verlost te raken is niets aantrekken van het resultaat. Het vergt heel veel energie, moed, oefening, bloed, zweet en tranen om geen belang te hechten aan de mening van andere mensen. Onthou dat een mening geen feit is en misschien ook niet de waarheid. Het is gewoonweg de mening van iemand die een persoonlijk oordeel velt. Dit mag dus nooit je keuze beïnvloeden, laat staan je leven.
Hierbij nog 6 signalen die erop wijzen dat je verslaafd bent aan de mening van anderen:
- Je vraagt je (veel) af wat anderen zeggen/denken over jou.
- Je hebt superideeën maar je bent te bang om ze uit te voeren
- Je hebt de laatste jaren veel geld uitgegeven aan kleren, juwelen, je uiterlijk, auto's ...
- Je praat niet graag voor een publiek.
- Je zegt niet gauw je mening
- Je hengelt constant naar de anderen hun goedkeuring of probeert ten volle hun afkeuring te ontwijken.
Herken je je in deze blog? Laat dan zeker onderaan bij de Comments iets weten. Ik ben benieuwd.