Maandagavond 22 mei werden we allemaal opgeschrikt door een aanslag in Manchester, Verenigd Koninkrijk. Het gebeurde allemaal na een concert van de Amerikaanse zangeres Ariana Grande, waar heel veel kinderen en tieners aanwezig waren. Wat we dan voelen als ouder is onbeschrijflijk. Ook ik heb 2 geweldige dochters die fan zijn van Ariana haar muziek en dan is het slikken dat zij een potentieel doelwit kunnen zijn van gevaarlijke gekken die denken dat ze de wereld kunnen verbeteren.
22 doden zijn er gevallen en 59 gewonden. We kunnen ons niet inbeelden hoe die gewonden zich voelen: de pijn, de onzekerheid ... Hoe gewond zijn ze? Wat hebben ze allemaal? Hoe lang duurt de revalidatie? Kunnen ze ooit terug stappen? ... We kunnen ook niet weten hoe de families van de (dodelijke) slachtoffers zich voelen. Iedereen ervaart dit op zijn of haar manier. We kunnen dit pas weten als we zelf in zo'n situatie zitten en deze situatie wens ik niemand toe. Het enige wat wij kunnen doen is onze steun geven, op verschillende manieren.
Ons eigen leven is enkele maanden geleden ook overhoop gehaald toen mijn schoonmoeder zeer plots overleed, op 31 december 2016. Dit verlies heeft ons allemaal getekend en zeer regelmatig voelen we de pijn dat ons is overkomen.
Maar wanneer iemand een trauma of een verlies heeft meegemaakt, voelen we vaak binnenin dat we deze moeilijke tijden kunnen overleven terwijl we - vóór het gebeurde - moeilijkheden vaak uit de weg gingen.
Als ons iets overkomt, komen we er sterker en veerkrachtiger uit, al dan niet met hulp van anderen. Dat laatste is niet erg, integendeel. Je moet dit niet alleen doen. De allereerste stap naar het terugvinden van geluk is beslissen dat je de situatie gaat veranderen, dat je niet bij de pakken blijft zitten. Maar eerst ... rouwen en je verdriet uiten. Want dat gevoel moet er eerst uit voor je terug geluk kunt opbouwen. Lukt dit niet in je eentje, zoek dan hulp om je trauma en verdriet te kunnen plaatsen.
Ik ben er geweest (en ben er nog altijd) voor mijn vriend en zijn familie. Ik heb ervoor gezorgd dat ze veel konden huilen, dat ze zich geborgen voelden en zich kwetsbaar durfden opstellen. Maar ook ik heb mijn verdriet geuit, ik heb ook mijn eigen rouwproces doorgemaakt. Want ik kon er alleen maar voor hen zijn als ik zelf de kracht had om er voor hen te zijn en naar mezelf luisterde.
Indien we ons kwetsbaar durven en kunnen opstellen, het verlies voelen en oplossen en ons verdriet kunnen uiten lukt het ons om daarna ons leven sneller weer op de rails krijgen en geluk terug te voelen. Je kunt ook alles verdoven door te grijpen naar alcohol, sigaretten, onpersoonlijke sex, drugs ... maar dan blijf je in dat ene straatje zitten en blijft het rouwproces duren. Het beste is gewoon erdoor gaan en de hele mikmak door te maken.
Ja, je gaat nog moeilijk momenten tegenkomen en op bepaalde dagen kan het verdriet terug naar boven komen: sta dit toe en laat je dan omarmen door je omgeving. Laat die tranen stromen ... Maar ik beloof je dat je terug geluk gaat vinden en ervaren ... en dat ben je waard.
Ik wens iedereen heel veel sterkte en steun toe ...