Mijn oog valt op de column "Radiostilte" van Fleur van Groningen in N-Magazine van 16 april 2016: "Misschien vind ik een verbroken vriendschapsrelatie nóg pijnlijker dan een gedoemde liefdesrelatie. Zij en ik waren ooit zusjes." Fleur heeft mijn volledige aandacht. Geboeid lees ik het artikel en mijn tranen verschijnen. Pijn komt in mij op en ik hou het deze keer niet tegen: je kunt niet elke dag even sterk zijn en emoties mag je gerust beleven.
Vijf jaar was ik toen ze in mijn klas kwam. Onmiddellijk was ik door haar geboeid: blond haar, felbruine ogen, niet op haar mondje gevallen ... We werden vriendinnetjes. Ze was erbij toen mijn allereerste tand uitviel, kocht mijn eerste echte Barbie (niet zo'n nep-barbie die ik van mijn ouders kreeg) ....
Onze vriendschap was er van trekken en afstoten. Zij was het populairste meisje van de klas, ik het kneusje. En toch klikte het enorm. Ik moet nog steeds glimlachen als ik denk aan de vele "speelmomenten". Zij had heel veel Barbie-spullen en met veel precisiewerk zetten we alles klaar om te kunnen spelen. Stond het dan uiteindelijk allemaal zoals het - volgens ons - moest staan, kwam mijn mama me ophalen. "Maar we hebben nog niet kunnen spelen!", kwam er jammerend uit mijn mond.
We werden groter en ouder: de Barbies maakten plaats voor jongens. De speelmomenten werden praatmomenten. Een aantal jaren zijn we elkaar uit het oog verloren doordat we allebei op een andere secundaire school zaten, maar als we elkaar dan toch tegenkwamen leek het alsof het gisteren was dat we nog een babbeltje hadden gehad.
Vanaf onze 17de verjaardag werden we terug de beste maatjes. We waren er voor elkaar als er weer een relatiebreuk was. Kortom, de mannen gingen, wij bleven ... Toen ik besloot om voor een tijdje naar Ierland te gaan, organiseerde ze een afscheidsdrink in onze toenmalige stamkroeg waarvan we de deuren 's nachts menigmaal hadden gesloten. Ik wist dat ik haar ging missen. We hielden elkaar op de hoogte door de vele brieven die we naar elkaar schreven en konden zo een beeld vormen van het leven aan de andere kant van de Ierse Zee en de Noordzee.
Met vallen en opstaan werden we volwassen en kregen elk een relatie waarvan we allebei wisten: "dit kan wel eens blijven duren". Onze mannen konden het ook met elkaar vinden en toen we allebei 2 kinderen kregen, werden zij ook goeie vriendjes en vriendinnetjes. Regelmatig zijn we met ons achten samen op vakantie gegaan, om de weekendjes maar niet te vernoemen. Kortom, we stonden steeds voor elkaar klaar.
Mijn relatie stond op sputteren, ik zat met mezelf in de knoop en ik had schrik om haar in vertrouwen te nemen: onze gezinnen waren enorm met elkaar vergroeid. Vaak heb ik de telefoon willen nemen om haar te vragen eens met ons tweetjes nog eens af te spreken en onze "vroegere" babbeltjes te voeren. Toch hield iets me tegen: ik wou haar geen naar gevoel geven dat vrienden van koppels wel eens krijgen als ze te weten komen dat de ene helft van het koppel de relatie niet meer ziet zitten maar niet weet hoe hij of zij het moet aanpakken. Het was al erg genoeg dat ik de schijn moest ophouden, ik wou haar hiermee niet belasten. Tijdens onze laatste gezamenlijke vakantie voelde ik al dat we uit elkaar aan het groeien waren: na 31 jaren vriendschap.
Enkele maanden na die vakantie heb ik de stekker uit mijn relatie getrokken. Ik kon niet meer. Voor mij was het over en ik wilde mijn dochters geen verkeerd beeld geven over een relatie. Dan veel liever een single mama die gelukkig is dan een mama en papa die samenblijven en zich niet gelukkig voelen. De kilheid in haar reactie vergeet ik nooit meer. Daarna was het stil, heel stil. En het bleef heel stil. De uitnodiging om eens langs te komen in mijn nieuwe stekje bleef onbeantwoord, alsook de uitnodigingen voor de lancering van mijn boek. Kerstkaartjes werden ook niet meer gestuurd ... Ondertussen was ik wel te weten gekomen via mijn dochters dat haar gezin nog regelmatig bezoekjes brachten aan mijn ex en omgekeerd. Wetende dat ze daarvoor op enkele honderd meters van mijn deur passeerden en geen moeite deden om eens binnen te springen, deed dit mij ontzettend veel pijn.
Toen ik een nieuwe relatie kreeg, wou ik uiteraard de vreugde delen met haar maar zelfs dit kon niet meer. Mijn nieuwe vriend zag/ziet me ook steeds in elkaar krimpen als mijn dochters me vertelden/vertellen dat ze er op bezoek waren geweest. Hij wist en weet hoe belangrijk ze al heel mijn leven was, hij kende haar immers ook van vroeger. "Liefje, zet je erover, laat het los. Het is haar beslissing", zegt hij me regelmatig terwijl hij me goed vastpakt. Een knuffel die me heel veel deugd doet, al wil ik die knuffel ook eens voelen van haar.
Enkele maanden geleden was haar zoontje jarig en wilden mijn dochters zingen voor hem: dit was immers jaarlijkse traditie bij ons. "Mogen we, mammie?", vroeg mijn oudste. "Natuurlijk liefje", zei ik haar. Mijn oudste nam de telefoon en drukte op de speeddial-toets en daarna onmiddellijk op de luidsprekertoets. Toen ik haar stem na dat anderhalf jaar terughoorde, sprongen de tranen in mijn ogen. Man, wat had ik die stem gemist. Een geluk dat de kinderen zo enthousiast waren met haar kinderen dat ze niets opmerkten en ik mijn tranen kon verbijten. Sindsdien heb ik weer niets van haar gehoord.
Zelf heb ik al veel de telefoon in mijn handen gehad om haar te bellen. En zijn er ook al veel mailtjes in "draft" geschreven die nooit verstuurd zijn. Andere vriendinnen en mijn vriend vinden dat ik al veel "efforts" heb gedaan en telkens gekwetst ben geweest en dat de bal nu in haar kamp ligt. Want steeds was er hoop, en toen het tevergeefse hoop bleek te zijn stonden zij klaar om me er bovenop te helpen.
Ik ben een sterke vrouw, vol zelfvertrouwen. Zij is echter mijn achillespees. Iemand die 31 jaar in je leven was en met wie je lief en leed deelde, kun je niet zomaar uit je hoofd, laat staan uit je hart wissen.
Dit is geen blog die ik normaal gezien schrijf. Normaal geef ik je waarde, tips, tools en trics om sterker in het leven te staan en om meer zelfvertrouwen te krijgen. Vandaag had ik echter de behoefte om eens een ander verhaal te schrijven. Dit om aan te tonen dat we allemaal niet altijd even sterk kunnen zijn. We kunnen wel eens een mindere dag of (halve dag) hebben. We mogen ook eens stilstaan bij hetgene wat we kwijt zijn geraakt. Toch blijf ik positief. Ik schreef in het begin van deze blog ook al: ik moet nog altijd glimlachen als ik aan toen denk. En dat geeft me ook veel plezier: ik herinner me nog de leuke momenten en de momenten waarop we veel plezier hadden. Mijn dankbaarheid voor die momenten kan niet groot genoeg zijn. Ik ben ook blij dat ze nog in het leven van mijn kinderen is èn van mijn ex. De scheiding was immers tussen mij en mijn ex: niet tussen hem en mij en onze vrienden.
Mensen komen en gaan in ons leven. Van sommigen komen we het snel te boven, anderen zijn moeilijker uit je systeem te krijgen. Die leegte kan niet echt opgevuld raken. Blijf echter denken aan de mooie momenten.
En als je al eens een moeilijk moment hebt, sta dit toe: wees niet zo streng voor jezelf. Je komt er sterker uit als je je emoties toelaat en je kwetsbaarheid toont.
Zorg voor jezelf. <3