Dit zinnetje krijg ik veel te horen van mijn klanten. Ze zijn op de goede weg en plots hebben ze een terugval. Zeer frustrerend. Zeker als je al enkele weken zeer goed bezig was en je super voelde.

Nu, je bent niet alleen. Iedereen heeft wel eens een terugval. Zo at Marianne (*) uit frustratie een heel pak koeken leeg, huilde Kristien (*) de hele avond en foeterde Carole (*) de hele dag tegen zichzelf. Van hun verbeterd zelfbeeld was even niets meer over. Plots was niets meer goed. Ze zagen niet in wat ze al wel hadden bereikt, ze hadden het enkel over dat ene laagtepunt.

Dan is mijn vraag: "waarom ben je zo streng voor jezelf?". Ga je je kinderen / beste vriendin zo behandelen als zij eens iets fout doen?" . Ok, je kunt wel eens een OFF-dag hebben, misschien wel meerdere OFF-dagen. Maar is daarvoor je hele leven naar de vaantjes? Nee, elke dag is er een nieuwe start en kan je terug opnieuw beginnen. Dus sta jezelf eens toe dat je een minder moment hebt.

Heb je een heel pak koeken of een handvol paaseitjes opgegeten uit frustratie? Wees niet boos maar lach eens met jezelf: het kan maar gesmaakt hebben. Heb je de hele avond moeten huilen? Dat wil zeggen dat het nodig was dus laat die tranen maar even stromen. Het kan je alleen maar opluchten. Je emoties mag je niet opkroppen, die moeten gewoon loskomen.

Heb je daarentegen de hele dag tegen jezelf zitten foeteren? Stop daarmee. En maak er geen tweede dag van. Of val jij dagelijks ook mensen in je omgeving aan? Dan is er ook geen reden om jezelf aan te vallen.

Velen van ons zijn geweldadig. Misschien jij ook. Niet fysiek, maar wel emotioneel. Door jezelf immers bewust of onbewust naar beneden te halen met negatieve gedachten over jezelf of jezelf met negatieve woorden aan te valen, pleeg je geweld. Geweld tegen jezelf. En laat jezelf nu eens je beste vriendin zijn.

Je kunt fouten maken, je mag zelfs fouten maken ... wat zeg ik? Je MOET fouten maken. Enkel daardoor kan je leren. Maak je meermaals dezelfde fout? Dan heb je je les nog niet geleerd.

Vroeger kon ik mezelf enorm naar beneden halen. Maakte ik een fout, zat ik de hele tijd naar mezelf te roepen: "kieken dat ik ben!", of "loempe trut". Ik krimp nu gewoon ineen bij de gedachte dat ik mezelf dit altijd heb aangedaan. Het doet me gewoon pijn dat ik mezelf zo hard heb behandeld. Want ik zeg zo'n zaken nooit tegen andere mensen, waarom zei ik dat dan wel tegen mezelf? Ik zag mezelf echt niet graag.

Nu ben ik veel milder voor mezelf: maak ik een fout dan denk ik wat ik beter kon doen om die fout te vermijden en dan laat ik het los. Ik ben immers maar een mens en mensen maken fouten.

Trouwens, heb je nu het gevoel dat het allemaal even stagneert, weet dat je dan voor een grote doorbraak staat in je persoonlijke groei. Misschien herinner je je wel het boek "Oei, ik groei"? Dit boek is voor jonge ouders en gaat over de 10 sprongen in de mentale ontwikkeling van je baby. Ik vond dit een fantastisch boek. Je kon hierin duidelijk zien wanneer de "mindere" momenten van je baby er aan kwamen. Je baby was dan hangerig, huilerig, zeurde wat meer dan normaal. Dat was steeds vlak vóór een groeisprong. Was die periode voorbij, had de kleine uk weer een sprong gemaakt in zijn mentale ontwikkeling.

Je kunt jouw stagnatie of frustratiemoment ook zien als iets dat voorgaat op een nieuwe sprong in je persoonlijke ontwikkeling. Het kan niet allemaal even snel gaan. Het is nu een kwestie van volhouden en je bent erdoor. Weet dat je er niet alleen voor staat: neem iemand in vertrouwen. Praat erover. Maar het belangrijkste? Wees aub niet zo hard voor jezelf! Dat doen anderen al. Behandel jezelf als je beste vriendin en hou van jezelf.

En start nu al door jezelf een complimentje te geven.

p.s. In mijn boek vind je heel wat tips en tools om aan je zelfbeeld te werken. Haal hem vandaag nog in huis.