Ik heb leren inbreken. Ik kan nu mijn eigen flat terug in als ik mezelf buiten sluit zonder dat ik de slotenmaker hoef te bellen. Onlangs heb ik ook met een lichte vrachtwagen gereden, zo eentje met een B-rijbewijs. De gordijnen van mijn flat heb ik allemaal zelf gemaakt. De communiekleedjes van mijn dochters zijn ook door mijn handen gesneden en in elkaar gestoken. Ik heb een boek geschreven. Deze site onderhou ik helemaal zelf, geen ICT-er komt er aan te pas. Ik kan iets ... en daar ben ik enorm trots op.
Even over die eerste zin. No panic, ik ambieer geen nieuwe carrière. Er hangt gewoon een verhaal aan vast. Vorig jaar met Paasmaandag sloot ik mezelf per ongeluk buiten. Ik dacht dat ik mijn sleutels in de hand had maar het bleek enkel mijn autosleutel te zijn. Toen ik dat zag, besefte ik dat mijn andere sleutels aan de binnenkant van het appartement staken, in de deur. Onmogelijk met een reservesleutel binnen te raken dus ...
Mijn dochters en ik hadden een afspraak en ik belde onmiddellijk het lief dat we later gingen zijn want dat ik mezelf had buitengesloten. Daarna enkele slotenmakers gebeld. Ja, je leest het goed: enkele slotenmakers. Bleek dat sommigen 2u of zelfs langer nodig hadden om bij mij te geraken. Dat zag ik helemaal niet zitten: 2u wachten?? Dus bibi belde nog enkele slotenmakers op (lang leve de smartphones waar we onmiddellijk via Google kunnen vinden wat we nodig hebben - hoe hebben ze dat vroeger toch gedaan? Met de Gouden Gids van de buren waarschijnlijk) en bij de zoveelste slotenmaker had ik succes! Hij ging er binnen 40 minuten zijn.
Wat was ik blij toen hij arriveerde en al na 5 minuten de deur van mijn flat had open gekregen. Ik was iets minder blij toen ik de rekening gepresenteerd kreeg: € 90!!! Daar ging mijne Pasen. Vastbesloten was ik dit zelf te leren. Ik heb alles geprobeerd: bankkaarten, stukken van flessen van frisdranken ... Maar deze week is het mij gelukt! (Denk nu niet dat ik sindsdien dagelijks heb geoefend - deze week dacht ik er gewoon aan dit nog eens te proberen nadat ik hoorde dat mijn bovenbuurvrouw zich ook had buitengesloten).
Met een stuk dubbelgevouwen plastic dat ik uit een fles gedemineraliseerd water heb gesneden, en de truc die ik van de slotenmaker heb geleerd (als ik dan toch € 90 moest betalen, kon hij het me evengoed leren - en dit heeft hij gedaan) geraakte ik na enkele minuten in mijn eigen flat. Fierheid en vreugde overspoelde me! I DID IT! :-) Dus vanaf nu hoef ik geen dure hulp meer van derden om mezelf terug binnen te laten na een lock out.
Ik vertel je dit verhaal omdat dit ooit anders is geweest. Ik zou veel te snel hebben opgegeven. Vaak kwamen volgende woorden uit mijn mond: "ik kan het toch niet", "dat gaat mij niet lukken". Sinds enkele jaren zijn "Ik kan het niet" de verboden woorden bij mij. Want hoe kun je weten dat je het niet kunt als je nog nooit geprobeerd hebt? Hoe kun je zo snel opgeven? Ik geef niet meer op. Ondergetekende zal blijven proberen tot ze het kan.
En nee, het hoeft niet perfect te zijn? Vroeger was dit nog zoiets: ik was pas tevreden toen het perfect was. Tja, ik was dus nooit tevreden want perfectie bestaat immers niet.
Wij geven veel te snel op. Wij denken veel te snel dat we het niet kunnen terwijl we het nog niet eens geprobeerd hebben. Een andere grote fout dat we veel maken is dat we onmiddellijk het eindresultaat verwachten terwijl dit onmogelijk is. Denk jij dat Tom Boonen van de eerste keer de Mont Ventoux kon oprijden? Denk jij dat Kim Clijsters onmiddellijk een perfecte opslag kon bij tennis? Tomorrowland had bij de eerste editie een kleine 10.000 personen en een grote schuldenberg. Zij hebben niet opgegeven, zij hebben voortgedaan en kijk nu waar ze staan. Het is een Belgische trots geworden. Als zij hadden opgegeven hadden velen van dit moois niet kunnen genieten.
Bij sommige van mijn klanten zie ik dit ook: "ja maar, ik kan dit niet". Of "ik durf dit niet". Zo heb ik een klant die wel een rijbewijs èn een auto heeft maar telkens naar mij kwam met de trein. Ze durfde niet te rijden, ze had schrik om fouten te maken. Na de 3de keer bij mij heb ik haar gevraagd met de wagen te komen en raad eens? Ze heeft het gedaan! En ze vertelde me dat ze inmiddels ook al vele kilometers achter het stuur had gezeten tijdens de ritten. Ik was zo fier op haar. Kijk, ze kon rijden: anders had ze nooit haar rijbewijs gehaald. En de vaardigheden kunnen alleen maar verbeteren door ze veel uit te voeren. Kon jij van de allereerste moment fietsen? Neen, ik ook niet. Ik ben zelfs met mijn fiets tegen de betonmolen van mijn vader gereden, gevallen en met mijn hoofd tegen de molen gebotst: mijn hoogmoedigheid lag snel in diggelen. Vandaag cross ik met mijn fiets rond alsof het niets is. Rollerskaten, nog zoiets. Het is een vaardigheid dat ik nog niet onder de knie heb: het is te zeggen "het stoppen". Het rollerskaten gaat vlotjes, wel met angst voor valpartijen (ooit gevallen op het terras van mijn ouders en op mijn bovenste tanden terechtgekomen --> gevolg: gebroken tanden en veel hoofdpijn). Stoppen lukt mij niet zo goed: maar de berm is soms zacht genoeg om mij te laten vallen en als ik geluk heb kan ik me laten uitbollen. Want ja, ik rollerskate nog regelmatig. Het houdt me niet tegen om het te doen, ook al ben ik er niet goed in.
Wat ik wil zeggen: geef niet te snel op. Jij kunt meer dan je denkt. Probeer het! Start met de eerste stap! En als het niet van de eerste keer lukt, zie wat je fout hebt gedaan en leer uit je fouten. Je hoeft niet perfect te zijn, alleen maar goed. En dat ben je al. Ik geloof in jou, nu jij nog.
Aarzel niet om je successen (hoe klein ook) hieronder te vermelden en inspireer zo anderen.