De laatste tijd valt het me op hoeveel mensen zich met het leven van anderen moeien. Sociale media en het internet zijn hier heel “sterk” in. Iedereen voelt zich blijkbaar geroepen zijn/haar mening te verkondingen en commentaar te geven op het leven van anderen terwijl ze die persoon helemaal niet kennen of denken hem/haar te kennen.

Zo las ik onlangs hier dat een vrouw geen foto’s meer mag posten omdat ze – volgens velen – te lelijk is. Wie zijn wij om te oordelen wie lelijk is en wie mooi? Wie bepaalt de maatstaf? Wie? Niemand! Ik ben zo blij dat de dame in kwestie sterk genoeg is en zich niet laat doen.

Of Stephanie Planckaert die “in de boekskes” onlangs zei dat heel veel mensen negatieve commentaar gaven op haar tienerzwangerschap indertijd. Wederom mensen die haar zelfs niet kenden. Wat bepaalt dat zij hun mening overal (on- en offline) moeten verkondigen?

Het online magazine Nina (van Het Laatste Nieuws) vroeg me onlangs naar mijn mening over hoe Siska Schoeters, een radio- en televisiepersoonlijkheid in Vlaanderen, het best kon reageren toen ze als “arrogant” werd bestempeld. Met veel plezier heb ik mijn medewerking verleend aan het artikel.

Zoals ik al opmerkte: sinds wanneer moeten we on- en offline onze mening spuien over zaken die ons helemaal niet aanbelangen? Over mensen die we helemaal niet kennen? Of over mensen die we wel kennen en aan wie we onze “goedbedoelde mening” verkondigen?

Kunnen we vanaf nu niet gewoon positief reageren op anderen door bijvoorbeeld een complimentje te geven i.p.v. steeds negatieve frustraties los te laten? Want zo zijn mensen die op deze manier reageren op anderen: ze zijn niet gelukkig in hun eigen leven en kijken daardoor met een negatieve bril naar andermans leven. Misschien moeten we allemaal eerst eens voor eigen deur bezemen of in eigen boezem kijken?

Voor de personen onder ons die veel te maken hebben met bemoeienissen van anderen, ziehier volgende tips:

- Wanneer het over familieleden gaat, zeg hen gerust dat je snapt dat ze bezorgd zijn over je leven maar dat het nu eenmaal jouw leven is en dat je zelf – met vallen en opstaan – zal leren hoe je het allemaal zal aanpakken. Als het om goed advies gaat, kan je het zeker meenemen en zeg dit dan ook. Maar geloof gerust in jezelf: als je voelt dat je doelen en dromen realiseerbaar zijn, ga ervoor. Vraag hen gerust de nodige steun en support i.p.v. de neerlatende kritiek. We leren het alleen maar door het zelf te doen.

- Wanneer het over buitenstaanders gaat, meld hen dan kort en bondig dat zij zich niet moeten moeien met je leven, dat je je leven zelf zal leiden en dat je wel – misschien met scha en schande – zal slagen. Wees hier echt rechtuit in, laat niet over je heen lopen. Blijf in jezelf geloven: jouw positieve mening over jezelf is nog steeds de waarheid. Hou ook in je achterhoofd dat het meer zegt over die mensen, dan over jouzelf.

Jij bent verantwoordelijk voor jouw eigen leven: neem die verantwoordelijkheid dan ook op. Leid jouw leven, lijd het niet! Geef de anderen dus niet de macht over jou. Oh, en wat je denkt dat anderen over jou denken? Dat is een projectie: dat denk je immers over jezelf. Dus als je veel negatieve gedachten hebt, maak ze positief. Start met positivisme in je leven. Geloof me: het verandert je leven volledig.

Wil je die verandering zien, begin dus bij jezelf. Betrap je jezelf op het geven van negatieve commentaar op anderen, stop ermee. Betrap je er anderen op, doe er niet aan mee. Stap uit die “roddelmolen”. Als je merkt dat je je ergert aan bepaalde situaties of bepaalde personen, vraag jezelf af waarom je je eraan ergert. Kijk eens in de spiegel want het zegt veel over jou. Als we dat vanaf nu allemaal doen, ziet de wereld er een stuk mooier uit en lopen er meer gelukkige mensen rond.

Wie doet mee?