Loslaten, daar had ik het in het begin van mijn scheiding heel moeilijk mee. Plots waren mijn dochters de helft van de tijd bij hun vader, zonder mij in hun leven. Plots was ik er niet altijd meer bij als mijn dochters nieuwe ervaringen leerden en deelden. Ik moest erop vertrouwen dat het bij hun vader ook goed toeven was, dat hij een geweldige vader was en is voor onze dochters.

Het is moeilijk om onze kinderen los te laten. Ooit moeten we het doen maar door omstandigheden moet het soms op jonge leeftijd gebeuren, bijvoorbeeld bij een scheiding. Door onze kinderen dingen alleen te laten doen, helpen we hen om zelfvertrouwen op te bouwen. Ook al maken we ons soms zorgen als ze bijvoorbeeld alleen op de fiets wegrijden, toch weten we dat ze het kunnen. Overbemoederen (het woord ‘overbevaderen’ heb ik nog nooit gehoord) maakt hen alleen maar afhankelijker.

Welke gevoelens weerhouden ons ervan om onze kinderen los te laten? Waarom kunnen we onze kinderen niet missen? Waarom laten we onze kinderen niet hun ding doen? Dat zijn de moeilijke vragen die we ons als ouders moeten stellen. We moeten onszelf onder de loep nemen, een van de moeilijkste opdrachten die het ouderschap met zich meebrengt. Misschien is die emotionele strijd wel te wijten aan je eigen afhankelijkheidsbehoeften. Die ‘liefdesband’ draait om de behoefte van de ouder aan liefde, genegenheid en gezelschap. Kortom, de ouder heeft het kind nodig om zich nodig en geliefd te voelen, om niet alleen te zijn. De liefdesband maakt het ouders echt moeilijk om zich van hun kinderen te ‘scheiden’.

Hoe kan zich dat uiten?

Zelden of nooit een babysit vragen om voor het kind te zorgen terwijl de ouders van ‘we-time’ kunnen genieten.
Altijd de behoefte voelen om contact op te nemen met het kind, waar het ook is.
De behoefte voelen om het welzijn van het kind bij de kinderopvang, de school of bij een andere ouder te controleren.
Weinig ‘me-time’ opnemen door bijvoorbeeld niet met je partner of alleen op vakantie te gaan voor een langere periode.
Relatieconflicten die voortvloeien uit verminderde intimiteit en quality time tussen de ouders omdat het kind of de kinderen er altijd bij zijn.
Loopbaankeuze: toch zoveel mogelijk thuisblijven omwille van de kinderen.

In deze gevallen vraag je je best even of je in het belang van het kind denkt of enkel je eigen belang laat spelen? Vaak denken we dat we het allemaal voor ons kind doen maar bij nader inzien blijkt het eigenbelang toch te primeren.

Hoe leer je nu je kinderen los te laten? Hier enkele tips en technieken die mij hebben geholpen in het hele proces.

1. Weet dat de school/kinderopvang/je ex het beste voor hebben met je kind. Ze bedoelen het goed met de opvoeding, ook al strookt dat niet helemaal met jouw ideeën daarover. Het is niet omdat het anders is, dat het verkeerd is. Zeg dus geregeld tegen jezelf dat ze daar veilig opgroeien.

2. Geef je kind de kans om dingen alleen te doen en uit fouten te leren.

3. Bepaal grenzen voor jezelf: oefen om je kind de ruimte en tijd te geven om te groeien. Ik had het moeilijk om mijn dochters alleen naar het station te laten fietsen, dus fietste ik op een afstand achter hen aan. We hadden afgesproken dat we het zo zouden doen en dat zij de hele route zelf in handen zouden nemen. Ik zweeg ook op de cruciale punten (oversteken, verkeerslichten…) om hen zelf te laten nadenken wat de volgende stap moest zijn. Nu nemen ze regelmatig de fiets om naar de stad te rijden of naar hun vakantiejob. Naar het station? Dan willen ze dat mama hen met de auto voert. 😉 Ze houden van de ochtendlijke babbeltjes in de auto! (Of zou het eerder liggen aan het feit dat ze anders nog vroeger moeten opstaan? 😉)

4. Erken dat je je best hebt gedaan als ouder en dat de fase van handjes vasthouden op een bepaald moment eindigt. We moeten onze kinderen van tien en ouder niet meer voortdurend in het oog houden. Ze kunnen meer dan we denken.
Een vriendin wilde haar dochter in de eerste maanden na haar scheiding elke dag horen. Ze merkte niet dat haar dochter meer met andere zaken bezig was dan met het gesprek zelf. Op een bepaalde dag belde ze me ‘in shock’ op: haar dochter had haar een standje gegeven. ‘Mama, als ik iets tegen jou wil zeggen, zal ik je wel bellen. Jij hoeft dit niet elke dag te doen.’

Naarmate je kind ouder wordt, bouw je een nieuwe relatie op met minder afhankelijkheid en meer wederzijds respect. Als het kind iets alleen wil doen, laat het iets alleen doen. Vertrouw erop dat ze het kunnen. Als ze dan toch nog fouten maken, so what? Hebben wij het niet geleerd met vallen en opstaan? Blijf ze aanmoedigen tot ze er helemaal staan.

Wil je meer lezen? In mijn boek Mijn Kind, Sterk Kind leer ik jou hoe jij aan jezelf kan werken en zo je kinderen automatisch sterker kan maken. Bestel hem nu en ik schrijf er een persoonlijke boodschap voor je in!