Een blogverhaal met de titel: "Geef om haar". Twee betekenissen. Ten eerste heb ik het over de permanente actie van Think-Pink, de nationale borstkankercampagne, ten tweede over liefdevol behandelen. Laat me jullie even een verhaaltje vertellen.
Mijn jongste dochter Nette (7 jaar) had heel lang haar. Ze stond er beeldschoon mee maar er was een negatieve kant aan dat lange haar: elke dag een geworstel om haar haar te borstelen. Verschillende gilletjes heb ik mogen horen en verschillende traantjes mogen drogen. Ze wou echter zo lang haar als Rapunzel dus knippen was uit den boze.
Tot twee weken geleden ... Mijn ouders waren bij mij en ik had de kapper geregeld voor hen, voor mij en de kids. Het was de bedoeling om bij mijn kids enkel de puntjes bij te werken en bij Nette haar "froufroutje" te knippen. De avond ervoor vroeg ze me: "mama, mag ik je even spreken". Ik ben bij haar in bed gekropen voor ons 'onderonsje'. "Mama, ik wil mijn haartjes helemaal laten knippen ... voor de zieke kindjes en de zieke mevrouwen."
Ik was verbaasd, sprakeloos ... De week ervoor riep ze me nog toe dat ze zolang haar als Rapunzel wou! Bleek dat zij mij had horen vertellen tegen een vriendin dat ik, als ik mijn haar laat knippen er dan voor zou zorgen dat het lang genoeg zou zijn om het weg te schenken aan Think-Pink. Dit omdat ik een schoonzuster heb die borstkanker heeft gehad en een vriendin heb met allopecia. Terwijl ik dacht dat mijn kinderen aan het spelen waren, had Nette de hele conversatie gehoord.
Fierheid maakte zich meester van me: "Nette, meen je dat nu? Geknipt is geknipt hè! Het kan er niet meer aan tenzij je het terug laat groeien". Nette was vastbesloten en ze gaf me een hele uitleg waarom ze haar haartjes wou laten knippen: "mama, bij mij doet het pijn tijdens het kammen en het borstelen. Die zieke mensen hebben geen haar".
De volgende dag werd door de kapper het staartje gemaakt, de staart opgemeten (23cm - vereiste is min. 20 cm dus gehaald!) en na opzoekingswerk op hun website een tweede elastiek aangebracht. Zowel ik , de kapper, mijn ouders als grote zus Noor vroegen Nette of ze echt wel zeker was. Met vastberaden blik knikte ze en zei ze "JA". De schaar ging erin ... en de staart was eraf! Alles in een zakje en daarna in de envelop van Think-Pink. (die kun je gratis bestellen via de site).
Daarna werd haar haar in een blits kapsel geknipt en ons Nette was zo blij met haar korte haartjes. De uren daarna was de spiegel haar beste vriend. Ik heb mijn jongste nog nooit zoveel voor de spiegel zien staan als die woensdagnamiddag. Zo fier was ons Nette.
's Anderendaags was echter haar gevoel in mineur. Terwijl in de ochtend ons Nette al huppelend en met enige fierheid naar school ging, kwam ze 's avonds in tranen naar huis. Vier! Vier kindjes van de klas vonden haar nieuwe haartjes schoon, de rest vond het "superlelijk". De hele avond heb ik haar mogen troosten. Met een stille kwaadheid in mij moest ik aanhoren wat de kinderen allemaal tegen haar zeiden. Mijn meisje had een mooi gebaar geleverd en dan kreeg ze dit in return. Mijn moederhart bloedde. Ook op de chiro hoorde ze van haar leeftijdgenootjes negatieve commentaren. Terwijl mijn meid met haar nieuwe kapsel echt staat.
Toen we de week erna even bij haar meter gingen zag ik eindelijk terug de twinkelingetjes in haar ogen. Ze kwam binnen, deed haar muts af en de oudste dochter van de meter (ook 7 jaar) riep met volle verbazing "Nette! Uw haartjes! Zooooooooo mooi!!!!!!!". Dit was niet gefaket. Dit kwam er zo fantastisch uit dat ik mijn jongste op dat moment zag groeien van blijheid en fierheid. Haar meter en de rest van het gezin kwamen toegesneld en ook zij waren zo blij met het resultaat. De complimentjes waren overweldigend. Nette straalde terug. Eindelijk!
Door de complimentjes, mijn lieve woordjes en stiekeme coaching was Nette vanaf dan terug onze sterke 'mie' die de wereld aan kon. Van het pestgedrag op school trok ze zich niets meer aan: ze wist eindelijk zelf dat ze mooi was.
Kijk, soms doen mensen iets in onze omgeving dat ons enorm verbaasd. We like it or we hate it. Maar moeten we daarom een oordeel vellen? Bij kinderen is dat inderdaad nog zo: ze leren het ook van hun omgeving. Ik heb echter mijn kinderen geleerd dat wij geen oordeel moeten vellen over een ander zijn of haar leven. Die persoon leidt zij of haar leven, wij het onze. Wie zijn wij om te oordelen? En als er dan achter zo'n daad een mooi gebaar schuilt, hebben we helemaal geen recht van spreken. Daarom, geef om elkaar. Heb elkaar lief, zonder (voor)oordelen.
Ik geef om mijn dochters. En Nette geeft om haar.Want mijn kleine meid is nog maar 7 en heeft al aan liefdadigheid gedaan. Ik ben fier, echt fier.
Dit is een blogartikel anders dan anders. Ik wou even "Geef om haar" in de belangstelling zetten. Bovendien had ik mijn dochter gevraagd of ik er iets over mocht schrijven. Dat mocht, maar pas als iedereen het in haar omgeving had gezien want ze wou ze verrassen. ;-)
Wanneer heb jij eens iets leuks gedaan en kreeg je achteraf niets dan negatieve commentaren uit je omgeving? Laat zeker iets weten in de comments onderaan deze blog.