Ik ben een gescheiden vrouw dus een ex, ik ben stiefmoeder (al zeg ik veel liever plusmama), moeder en soms ben ik ook misschien een bitch.
De inspiratie voor deze blog heb ik gehaald uit de vele verhalen die ik de afgelopen weken in mijn praktijk en vriendenkring hoorde. Persoonlijk vind ik dat ik het enorm getroffen heb. De plusmama van mijn dochters is geweldig. Tien jaar geleden zou ik nooit gedacht hebben dat ik dit zou zeggen. Ik zou zelfs niet gedacht hebben dat ik een gescheiden vrouw was, mijn 2 kinderen voor de helft van de tijd niet zien en ze bovendien moeten delen met een andere zorgende vrouw in hun leven. Een vrouw die trouwens een meerwaarde aan hun leven geeft.
Eigenlijk is het geweldig dat een vrouw (of man) jouw kinderen graag ziet ook als heeft die er geen bloedband mee. Ik zie mijn pluszonen zeer graag. Het was in het begin wat wennen: 2 jongens terwijl ik zelf 2 meisjes heb. De aanpak is iets anders :-) maar ik was het heel snel gewoon. Ze zijn echt een verrijking van mijn leven geworden.
Ik weet dat de plusmama van mijn dochters hen ook graag ziet. Zalig vind ik de verhalen van mijn meisjes als ze na een week bij de papa en hun plusmama terugkomen en kleurrijk vertellen over hun gebeurtenissen in die week, de shopmomenten met de plusmama etc ... Nooit heb ik gedacht "Oei, zien zij haar liever dan mij?". Ook niet als ik eens een dispuut had met mijn dochters.
Kinderen zijn loyaal aan hun ouders. Zij zien hun ouders heel graag. Ook al kan er soms eens in alle hevigheid "Ik haat je" geroepen worden door pubers, in the end zien ze nog altijd hun ouders graag. Liefde en haat liggen immers dicht bij elkaar. Kinderen zullen ook nooit echt hun ouders laten vallen, en als het eens - uitzonderlijk - gebeurt, is dit met veel pijn en trauma. En meestal omdat er al teveel gebeurd is: de spreekwoordelijke druppel. Niet omdat ze eens hun zin niet krijgen of dat er een onenigheid is tussen kind en ouder.
Ik ben zo blij en dankbaar voor de plusmama van mijn dochters. Als ik er niet ben, is zij er nog om de traantjes te drogen, om de kleine zorgjes weg te nemen etc ... En ja, ze hebben hun papa nog maar een vrouw geeft toch nog een andere touch aan hun leven. Mannen denken soms niet aan bepaalde zaken waar vrouwen wel weer oog voor hebben. Dit is ook omgekeerd zo. Als mijn dochters hier zijn, denkt mijn vriend ook aan zaken waar ik niet aan zou denken. Dus ja, hij geeft hen ook een meerwaarde in het leven.
Mijn hartje springt op als ik zie hoe mijn vriend met mijn dochters omgaat en omgekeerd. Deze vakantie heb ik geweldige foto's genomen van de interactie tussen hen en de glimlach komt terug op mijn gezicht als ik er aan denk. Of tijdens de verhuis vorige week. Toen mijn vriend toekwam, rende mijn jongste op hem af om in zijn armen te springen. De knuffel tussen hen bezorgde me tranen van geluk. Het is geweldig.
Die gevoelens heb ik ook als ik zie hoe mijn dochters hun plusmama knuffelen. Het is toch geweldig dat onze kinderen 4 (plus)ouders hebben dat hen graag zien?
En dan hoor ik verhalen in mijn praktijk als: "die trut moet van mijn kinderen blijven", "de klootzak moet uit hun buurt blijven", ... Onlangs hoorde ik nog "die bitch heeft mijn man afgenomen!". MIjn vraag hierop was: "wat is jouw aandeel in de breuk?". Zij: "niets, ik ben hier wel het slachtoffer hè!".
Dat is makkelijk hè: slachtoffer zijn. Alles is de fout van een ander en wij hebben niets misdaan. Sorry, in een relatie ben je met 2! En dan maak je met 2 fouten. Misschien vond je partner thuis niet wat hij of zij wel bij een ander vond en waren er al signalen maar ving jij ze niet op. Misschien waren wij te egoïstisch en zagen we een bepaalde nood niet bij onze partner?
Ik zeg niet dat het altijd zo is. Ik zeg alleen maar dat we soms ook eens moet reflecteren en kijken wat ons aandeel is geweest. Het is altijd makkelijk het op een ander te steken en ons hoofd in het zand te steken.
In het begin schreef ik dat ik ook soms een bitch ben. Ik ben menselijk: ik maak dus fouten. Net zoals iedereen. Ook mijn nieuwe partner maakt fouten. En regelmatig hebben we onze constructieve ruzies die zeer destructief starten maar waar we altijd iets uit leren dus ze blijken achteraf constructief.
Ruzies worden uitgelokt door een achterliggende reden. En als je die reden te weten komt of aanvoelt en je kunt je vinger op die wonde plaatsen kan je daarmee verder. Een constructief gesprek kan volgen. Het is dan ook de kunst om naar elkaar te luisteren en elkaar's aandeel te zien.
Mijn kinderen zijn mijn alles. Het heeft me zeer veel verdriet bezorgd hen pijn te doen met de scheiding, want geloof me: dit is een traumatische ervaring voor een kind. Mijn ex en ik zijn altijd zeer open in onze communicatie tegen de kinderen geweest. We houden ook steeds rekening met hen. Zijn ze in een weekend bij de papa en is er bij mij een familiefeest ofzo? Dan komen de kids gewoon voor een aantal uren naar mij. Omgekeerd ook: heeft hij iets te doen en zijn de kids daar ook nodig, dan geef ik ze ook een aantal uren af. Niets is zo leuk als de kinderen gelukkig te maken en hen niets te laten missen in het leven. En zijn ze daardoor soms iets meer bij de papa dan bij mij? So what! Ooit zal dat eens anders zijn. Als mijn kinderen maar leuke tijden beleven.
In plaats van onze ex-partners aan te vallen, werk samen. Maak het voor de kinderen niet moeilijker dan het al is. Stiefmoeders, exen en bitches ... kunnen ook een groot hart hebben.
Ben jij een (plus)ouder of een ex? Kun jij je hierin vindne? Laat het zeker achter in de comments hieronder.