Wat een ego!

Ons ego ... het komt vaak naar boven en achteraf zijn we er niet fier over. Hoe komt het toch dat ons ego ons toch zo vaak domineert? 

Ons ego zorgt ervoor dat we ons te goed voelen, meerwaardig maar tegelijkertijd ook onzeker. Wanneer we in een negatieve emotie komen, neemt ons ego de bovenhand. Er ontstaan ruzies, discussies ... We willen gelijk hebben en krijgen en tegelijkertijd voelen we ons ook nietig. Want achteraf denk je dat niet goed genoeg was. 

Onlangs had ik een enorme discussie met iemand die ik ken. Van zijn kant kwam er geroep, neen gebrul. Ik trachtte er kalm onder te blijven maar vanbinnen kookte ik. Ik wou dit echter niet laten zien. Ik wou ook helemaal uit de emotie stappen omdat ik voelde dat het anders niet goed ging komen. Hij wou gelijk krijgen terwijl hij helemaal niet gelijk had en omdat hij zich ook bedreigd voelde begon hij dus zijn stem te verheffen. Tijdens die discussie is deze blog in mijn gedachten ontstaan.

Vroeger zou ik ook geroepen hebben, en ja: zelfs gegild. Ik zou er alles uitschreeuwen wat ook maar in mijn gedachten kwam. En dit kan natuurlijk een heel zwaar gevolg hebben. Nu ben ik diegene die bij discussies kalm blijf. Als ze mij vanalles naar mijn hoofd slingeren, laat ik het niet toe in mijn leven. Ik weet immers dat ik een goed persoon ben, ik weet ook wat ik kan en niet kan. Dus als er mij iemand al brullend iets anders vertelt dan weet ik dat die persoon zich machteloos voelt en zijn emoties op mij wil uitwerken. 

Het was hard werken, heel hard werken. Met vallen en opstaan heb ik geleerd dat anderen mij niet meer kunnen kraken. We kunnen nooit voor iedereen goed doen. Velen geloven immers hun eigen waarheid en als dat niet strookt met anderen gaan ze die waarheid helemaal verdedigen. Toch is het soms nodig eens verder te kijken dan onze neus lang is. 

Hoe vaak oordeel jij over andere mensen? Hoe vaak veroordeel jij jezelf? Even een voorbeeldje dat ik tegenkwam op de sociale media. Zowel in Nederland als in België zijn we op zoek naar de nieuwe K3. Ik zag op een bepaald moment een fragment waarin de zwartharige jongedame (Kristel) nogal kwaad reageerde op drie kandidates voor de meidengroep. Zij hadden haar net verteld dat ze geen enkele K3-show hadden gezien en dat kwam heel onprofessioneel over bij Kristel. "Jullie weten nog niet eens wat K3 doen! Laat staan waar ze voor staan! Weg, ga weg en bekijk de dvd's van onze shows!" . Onmiddellijk sprong de (sociale) media erop en las ik commentaren in de trant van "omhooggevallen trut", "wie denkt ze wel dat ze is" ... 

Ik werd er misselijk van. Wie zijn wij om te oordelen over Kristel? Wie zijn wij om haar te veroordelen? K3 is een succesformule waar 3 meiden heel, maar dan ook heel hard voor hebben gewerkt. Nu gaan ze hun plaats afstaan aan een nieuwe 'generatie' en uiteraard willen ze dat het een toppertje blijft! Zij hebben dag en nacht gewerkt om te staan waar ze nu staan. Zij hebben zaken moeten laten gaan of staan, familiefeesten gemist, vriendenuitjes aan zich laten voorbijgaan ... 

Mensen zien alleen maar het succes maar ze zien niet het harde werk achter de schermen. Natuurlijk wil Kristel dat de nieuwe K3-tjes het even goed, misschien nog beter doen dan de huidige K3-dames. Zij wil ook dat de nieuwe leden voelen wat zij voelen. Het is haar kindje geweest, ze heeft het groot gemaakt en wil alleen maar het beste. Dus ja, ze mag dit ook uiten tov de kandidates. Is ze daarom een 'omhooggevallen trut' zoals we lezen op de sociale media? Neen, ze is menselijk ...

Maar mensen willen veroordelen. Ze hebben een bepaald beeld in zich en willen dit bevestigd zien en daarom gaan ze oordelen vellen. 

Velen van ons maakt deze fout. We veroordelen veel te vaak. En dit is echt niet goed. Want wie zijn wij? Maken wij geen fouten? Wij doen allemaal iets met de intentie iets goed te doen. Dus als anderen het tegendeel beweren, zegt dat meer over hen dan over onszelf. Want wij wilden doen om goed te doen. We kunnen niet voor iedereen goed doen, dat schreef ik al hierboven. Maar we mogen wel voor ons goed doen. 

In mijn boek STERK! schrijf ik dat we eerst aan onszelf moeten denken: pas als wij iets hebben, kunnen we het de anderen geven. Daarom: investeer in je zelf, zorg dat je je goed voelt, zorg dat je je gelukkig voelt en dat je van jezelf houdt. Pas als jij van jezelf houdt, kun je van iemand anders houden. Dan weet je immers ook wat liefde inhoudt. 

Ben je egoïstisch als je eerst aan jezelf denkt en dan pas aan iemand anders? Nee. Wanneer je met je kinderen een vliegreis maakt, melden ze bij de veiligheidsinstructies dat je eerst - bij een tekort aan zuurstof in de cabine - het zuurstofmasker bij jezelf moet aandoen en dan pas dat van je kinderen. Want stel je voor dat jij ineens flauw valt omdat je al je kinderen eerst van zuurstof wilt voorzien ... Jullie gaan er allemaal aan want jij kunt niet op tijd iedereen en dan daarna jou van zuurstof voorzien. 

Vaak hoor ik in mijn praktijk "wat gaan die mensen dan niet denken?" of "Die gaan dat nooit goed vinden". Vind jij het goed? Doe het dan! En trek je helemaal niets aan van wat anderen zeggen. "Ja Nele", hoor ik je al zeggen, "dat is wel makkelijker gezegd dan gedaan". Daarom is het ook nodig om aan jezelf te werken: want als jij tevreden bent met jezelf dan ga je je niet van de wijs laten brengen door anderen. 

Laat je ego los, sta niet toe dat je ego je leven binnendringt. Maak jezelf niet onzeker. Laat je door een ander je niet onzeker voelen. Maak jezelf niet boos in nutteloze discussies. Zorg ervoor dat jij jezelf graag ziet en de rest komt vanzelf. Leer jezelf te vertrouwen. Je bent een prachtig persoon en niemand mag het tegendeel beweren. 

Hoe reageer jij als anderen jou bekritiseren? Laat zeker iets weten in de comments hier onder deze blog.