Afgelopen week ben ik naar een begrafenis geweest. Geheel onverwacht: ik zag het niet aankomen. En nu kun jij zeggen: "Zoiets zie je meestal niet aankomen". Daar geef ik je gelijk in. Echter, bij sommigen heb je al de leeftijd waarvan je weet dat er ooit een einde aan komt. Of we hebben een ziekte ... en het aftakelingsproces en het afscheid.
Bij haar was het echt onverwacht. En terwijl ik dit typ komen de tranen weer in mijn ogen. Zij heeft zich immers van het leven ontnomen. En dit deed pijn, heel veel pijn. Want wederom heeft de maatschappij haar eisen zo hoog gesteld dat sommige mensen het niet aankunnen en kiezen om zich van het leven te beroven. Op sociale media zien we echter happy people. Alleen maar happy people! Lachende gezichten aan het strand, lachende gezichten op restaurant, lachende gezichten op de speeltuin met de kids ... Allemaal FAKE, en ja: ik schrijf het bewust in hoofdletters.
Toevallig zag ik deze week ook in de krant twee artikels verschijnen over een Amerikaanse huidarts die dood was teruggevonden (met een overdosis) en een jong meisje die net voor haar zelfmoord een lachende selfie van zichzelf postte op Facebook. En dan ... gedaan, finito, the end! Achter die foto's met lachende gezichten zat er heel veel miserie, verdriet en pijn. Maar dat toonden ze niet, enkele de "gelukkige" momentopnames. Waarvan iedereen dacht dat hun leven zo perfect in elkaar zat, waarop ook velen jaloers waren ... Onterecht!
Wij weten niet meer wat er in de mensen omgaan. We zijn allemaal zoveel met onszelf bezig en met sociale media. Sociale media? Ik noem het eerder asociale media. Ja, ik geef toe: ik zit ook op sociale media. Het is handig om zo contact te blijven houden met mijn buitenlandse vrienden en kennissen èn om mijn zaak en boek te promoten. Het mag echter ons leven niet beheersen. En dat zie ik wel gebeuren rondom mij. Alles wordt er op gepost ... neen ... niet alles ... alleen de gelukkige momenten.
Ah ja, natuurlijk: niemand is geïnteresseerd in je verdriet, je pijn, ... Niemand? Die "fake" vrienden niet, maar wel je echte vrienden. Waarom alles posten wat je bezighoudt? Waarom niet de telefoon nemen en een echt gesprek voeren, ipv die 'chat'? Waarom geen echte knuffel ipv een virtuele knuffel?
Ik zag geen sparkle meer in haar ogen, ik zag weemoed en verdriet. En toch heb ik niet de tijd genomen om de telefoon op te nemen en een echt gesprek te voeren. Ah neen, dit kon later nog. Gewoon de telefoon nemen en zeggen: "hoe gaat het nu echt met je?" kan heel veel doen. Nee, we "vind ik leuk"-en erop los, we geven korte comments onderaan foto's. Hoe meer likes en reacties we krijgen, hoe "gelukkiger" we ons voelen. Wat kunnen die "likes" ons schelen? Waarom moet onze geluksfactor afhangen van het aantal likes? Onlangs had ik een klant bij me en ze zei me "als ik dan wat minder likes heb, voel ik me niet zo super". So what?
Is dat nu de nieuwe maatstaf van geluk? Is dat nu wat we willen in het leven? Niet de echte babbel, de echte knuffels maar de virtuele versie ervan? Of enkel veel likes???
Het is al de tweede persoon in mijn leven met wie ik had afgesproken om "gauw eens te gaan drinken wanneer het ons past" en die "wanneer het ons past" is er niet meer gekomen: bij de eerste omdat ze ons plots ontnomen is door een auto-ongeval, bij de tweede omdat ze zelf heeft gekozen dit leven te verlaten.
Vandaag heb ik mijn agenda genomen en heb ik een afspraak vastgelegd met een goede vriendin van me. En in plaats van een sms'je te sturen, heb ik mijn telefoon genomen en een andere vriendin met haar kinderen vanavond uitgenodigd om te komen eten bij ons. Dinsdagnamiddag na school breng ik dan weer met de kids een bezoekje aan een andere vriendin. Ik zeg niet meer "we moeten gauw eens afspreken" en er dan niets mee doen. Ik heb mijn lesje nu wel geleerd: ik voeg de daad onmiddellijk bij het woord. Want ik wil niet meer op een begrafenis het gevoel krijgen: "had ik nu maar toch toen ...".
Ja, ik heb het ook druk: als alleenstaande mama (met lief op verre afstand) van 2 kinderen èn zaakvoerder is je vrije tijd schaars. Maar hé, we leven maar één keer! En daar moeten optimaal gebruik van maken. Daarom, in plaats van 's avonds je Facebook te checken: ga de deur uit, bezoek je vriend(en) en maak er een gezellige avond van. En last but not least, geef ze achteraf een dikke knuffel. Want voor je het weet , zijn ze er niet meer. En wat ben je dan met al je "likes"?
Katia, het ga je goed! Veel succes daarboven! Je wordt hier enorm gemist xx