Onlangs geleden gaf ik mijn lezing "Nee, ik ben niet perfect". Tijdens de receptie achteraf spraken vele aanwezigen me aan over het luik achterklap omdat dit hen zo herkenbaar overkwam. Daarom besloot ik er mijn blog aan te wijden.

We worden allemaal wel eens geconfronteerd met achterklap, of als je het anders wil noemen: roddelen. Ofwel hoor je zaken over jou die niet kloppen, ofwel kom je te weten dat jij iets iets zou gezegd hebben terwijl je nog nooit die woorden in de mond hebt genomen.

Ik weet één ding: je moet zo oppassen met wat je zegt want woorden worden zo verdraaid. Men heeft ooit een wetenschappelijk experiment gedaan: er werd een zinnetje aan iemand gegeven en die persoon moest dat doorzeggen aan een ander persoon die het dan op zijn beurt weer moest doorgeven aan iemand anders. Toen dat zinnetje zoveel personen later bij de laatste toekwam, bleek die zin helemaal anders te zijn dan de oorspronkelijke zin. Er werd immers de verschillende interpretaties van de zenders èn de ontvangers aan toegevoegd.

Jij zegt iets langs je neus weg over iemand, zonder kwaaie bedoelingen - niets verkeerd, maar de ontvanger heeft zijn interpretatie eraan toegevoegd en voilà, het verhaal gaat een eigen leven leiden. Als het dan ook anders wordt doorgegeven en tenslotte ter ore komt van de betrokken persoon is het totaal anders toegekomen.

Een voorbeeld? Acht en een half jaar geleden werd ik voor het eerst mama van een flinke dochter. Toen we eraan begonnen, wou ik uiteraard onmiddellijk zwanger worden maar rekende ik er niet echt op om teleurstellingen te vermijden. Maar we hadden direct resultaat en ik weet nog dat ik tegen iemand zei: "ik had het zo snel niet verwacht, maar ik ben zooooo blij".

Op een dag was er een familiefeest en plots zei mijn nicht tegen mij: “Zo een mooie dochter dat je hebt, maar ja, het was een ongelukske hè!?”. Ik kon mijn oren niet geloven: mijn lieve schat, een ongelukje???? Dus toen ik haar antwoordde dat ze een bewuste keuze was, keek die me aan van “jaja meid, je moet je er niet uitpraten”. Ik heb eens goed in- en uitgeademd en heb haar gezegd dat dat haar interpretatie was en dat die dan ook totaal fout was. Daarna heb ik haar verteld dat ik haar reactie niet leuk vond.

Ik kwam het dan nog te weten. Ok, het voelde niet goed, maar ik kwam het te weten. Er zijn situaties waarin dat niet geval is. Een verhaal begint door vele interpretaties en percepties een eigen leven te leiden en dan baf … ruzie.

Wat kun je het best doen? Gewoon onmiddellijk met de zender contact opnemen en vragen of er iets scheelt en of je iets moet weten. Laat wel eerst de emotie passeren. Want reageren in emotie is olie op het vuur gooien. Als je te kwaad of te verdrietig bent, laat het dan even rusten. Loop eens een blokje om, laat het even betijen. En enkele dagen later neem je gewoon, op een rustige manier, contact op. Vraag dan ook kalm aan de persoon vanwaar het komt en waarom het zo bij jou terecht gekomen is. Wedden dat die persoon zegt dat het helemaal niet zo geweest is? Dat het verhaal inderdaad een eigen leven is gaan leiden? Communicatie is zooooo belangrijk. Zeker in relaties en in vriendschappen. Iedereen heeft zijn interpretaties, en geloof me: die zijn zeer talrijk.

Door op contact op te nemen, reageer je assertief. Assertief zijn is niet agressief zijn.
Assertief zijn is verbonden met een gevoel van eigenwaarde. Wanneer je jezelf echt waardeert, heb je geen manipulatief gedrag of machtsspelletjes nodig om te krijgen wat je wilt. Je kunt eerlijk met anderen omgaan. Je kunt ook helder onder woorden brengen wat je wilt met het nodige respect voor anderen en jezelf. Er is dan een win-win-situatie. Je respecteert jouw gevoelens en die van de gesprekspartner.

In het geval zoals het mijne hierboven beschreven, kun je twee technieken toepassen:

je vraagt om verduidelijking: je vraagt op een kalme manier vragen wat hij of zij bedoelt.
zeg heel duidelijk èn kalm welk effect deze opmerking op je heeft en dat je dat niet aangenaam vindt. Als jij vindt dat die persoon het juiste verhaal moet weten, mag je dat gerust vertellen. Weet wel dat jij beslist of die persoon het wel waard is om het werkelijke verhaal te horen. Jij moet je immers niet verantwoorden.

Jij bent niet verantwoordelijk voor het gevoel dat jouw feedback bij die persoon teweegbrengt. Jij bent ook niet verantwoordelijk voor de reactie van die persoon maar jij bent wel verantwoordelijk voor de manier waarop je de feedback geeft. En dit is het best op een assertieve manier.

Ben jij onlangs nog geconfronteerd met achterklap / geroddel? Hoe heb jij toen gereageerd? Schrijf het gerust neer hieronder in de 'comments'.