Nooit gedacht dat ik kippennekjes en varkensoren in huis zou halen. Had je me enkele jaren geleden gezegd dat ik dit zou doen, dan had ik heel raar opgekeken en jou misschien gek verklaard. Maar het is een feit: de diepvries is ondertussen gevuld met vleesmixen voor de hond en er is een speciale voorraadkast met snacks voor onze nieuwe viervoeter.

Want het is officieel: we breiden ons gezin uit. Binnenkort hebben we een Boxer in huis. Met zijn komst is ons gezin eindelijk compleet. Hier zijn we uiteraard niet over een nacht ijs gegaan. Een hond in huis nemen brengt grote verantwoordelijkheden met zich mee en ik wou er zeker van zijn dat ons hele gezin dit kon dragen. Dus werd er heel vaak over gesproken, werd er op verantwoordelijkheden gewezen, werden er cases aangehaald en eerlijk … werden de kids ook getest (zonder hun medeweten). Vorig jaar maakten we kennis met een eerlijke en geweldige boxerkweker: de klik was er langs beide kanten. Niet alleen met de mensen maar ook de liefde tussen de kinderen en de honden was zeer tastbaar.

Tot groot verdriet van de kinderen was het teefje toen niet zwanger. Voor mij was dit een geluk bij een ongeluk. De timing was immers niet ideaal voor ons, mocht ze wel zwanger zijn geweest. Want niet zolang nadat ze zou zijn bevallen, zouden wij verhuizen en we weten allemaal dat dit een hele organisatie met zich meebrengt. Bovendien moesten we alle zes zelf onze eigen plaats nog weten te vinden in het nieuwe huis dus was een extra bewoner (viervoeter) en de zorg hiervoor misschien net iets te veel van het goede.

Kort daarna “crashte” ik zelf. Ik bekende aan mijn man dat ik – eerlijk gezegd – op dat moment de zorg voor een hond helemaal niet meer zag zitten. Hij begreep de situatie volkomen, nam me vast en zei: “Lieverd, als jij dit niet ziet zitten, komt er geen hond bij. Jij moet er meer dan 100% achterstaan vooraleer we dit voortzetten”. Ik vroeg hem nog niets aan de kinderen te zeggen. Mijn gevoel kon namelijk nog veranderen want ik wist ondertussen hoe ik het moest aanpakken: het was niet mijn eerste burn-out.

Stap voor stap kwam ik er terug bovenop en kwam ook mijn wens voor een hond terug. Er heerste ook een sterk gevoel dat de hond zoveel deugd zou doen in ons gezin en dat hij meer dan welkom was. Blijkbaar had ik die crash nodig gehad om dat ook te beseffen. Ik wist intussen dat de “dekking” geslaagd was en dat onze twee favoriete honden van de kennel “papa en mama” zouden worden – tot groot jolijt van de kinderen.

Een dikke twee maanden later zaten mijn man en ik allebei aan de keukentafel te werken toen ik een ijzersterk gevoel kreeg dat ik de Facebookpagina van de kweker moest checken en ja hoor … enkele minuten daarvoor was er een bericht verschenen dat de bevalling begonnen was. We sprongen beiden recht van geluk en ik kon die nacht de slaap niet vatten omdat onze kleine kerel zou geboren worden. Het gevoel dat op dat moment door mijn lijf ging, is onbeschrijflijk maar ik kan wel zeggen dat ik net zo zenuwachtig was als bij mijn eigen bevallingen.

’s Morgens werden de kids op de hoogte gebracht en ook zij waren overenthousiast om “kleine broer” eindelijk te ontmoeten, al was het maar op foto of video. Een aftelkalender werd gemaakt en plannen werden gesmeed.

Regelmatig werden we op de hoogte gebracht d.m.v. filmpjes en foto’s. Onze harten gingen uit naar één bepaald hondje (de anderen waren ook schattig maar eentje trok steeds onze aandacht) en op 18 mei deelden we voorzichtig onze lichte voorkeur met de eigenaars van de kennel. Bleek dat zij hem ook voor ons in gedachten hadden: de “match” was gemaakt.

Toen de puppies bijna 5 weken oud waren, mochten we eindelijk op “kraambezoek” en onze kleine schat in de armen nemen. Het geluk dat op elk van ons gezichten te lezen stond, was niet te vatten. Het gevoel was immens. Bij alle zes (of zeven want ook de pup was op zijn gemak) was er zoveel te bespeuren. Het laatste puzzelstukje viel op zijn plaats: dit was het ideale plaatje.

Nooit had ik gedacht dat een hond zoveel gevoelens bij mij kon losmaken. En dan woont hij nog niet eens bij ons. Over enkele weken is het zover: dan komt hij thuis en mag hij ook zijn plaatsje “zoeken” in ons huis, net zoals wij onze plaats hebben gevonden.

Er is wetenschappelijk bewezen dat een hond in huis nemen zeer positief is: hondenbezitters zouden gelukkiger, gezonder en socialer zijn. Hier zijn alvast enkele redenen die bij ons hebben meegespeeld om een hond in huis te nemen (naast uiteraard het sterke gevoel dat we hadden dat een hond ons gezin compleet maakt):

1- Minder stress
Door je hond te aaien krijg je rust over je heen en verminderen je angstgevoelen.

2- Meer beweging
Een hond moet uitgelaten worden dus dat wil zeggen dat je minstens driemaal per dag gaat wandelen. Dit kan alleen maar je gezondheid ten goede komen (en uiteraard die van de hond ook ).

3- Meer sociale contacten
Hondenbezitters hebben meer sociale contacten dan mensen zonder hond want tijdens het uitlaten van de hond kom je vaak “lotgenoten” tegen en wordt er makkelijker een praatje gemaakt. Maar ook mensen zonder hond durven sneller hondeneigenaars aanspreken omdat ze “gecharmeerd” worden door die lieve viervoeter.

4- Meer zelfvertrouwen
Hoe je dag ook was, een goede of een slechte, je trouwe viervoeter is er steeds voor je. Dus het doet deugd om thuis te komen en onthaald te worden door een vrolijk beestje met onvoorwaardelijke liefde.
Kinderen voelen ook geen drempel om de hond iets te vertellen want ze hebben er nooit het gevoel bij dat ze bij hem kunnen falen. Hij blijft zijn baasjes graag zien.
Bovendien geeft het de hondeneigenaar een boost als je je hond iets aanleert en hij blijkt het na een tijdje vlot te kunnen.

5- Meer verantwoordelijkheid
Ik schreef het in begin van het artikel al: een hond brengt veel verantwoordelijkheden met zich mee. De kinderen leren zo het belang van betrouwbaarheid en verantwoordelijkheid. Om nog maar te zwijgen over geduldigheid: een hond iets aanleren vergt immers geduld en veel discipline.

6- Meer zelfkennis
De hond wordt een trouwe viervoeter genoemd, de beste vriend van de mens. Ze geven onvoorwaardelijke liefde en trouw. “Oordelen” staat niet in hun woordenboek. Toch zijn ze een spiegel voor ons gedrag. Ze laten zien hoe wij zijn, hoe we ons gedragen en hoe we ons uitdrukken. Als wij in die spiegel durven kijken, leren we onszelf echt kennen. We komen immers te weten wat de impact is van ons gedrag en van onze woorden.

Wij zijn er klaar voor. Ik ben benieuwd hoe onze kinderen (en wij zelf) zullen evolueren met ons nieuwe (harige) familielid. Wordt vervolgd … :-)