Door onze kinderen dingen alleen te laten doen, helpen we hen om hun zelfvertrouwen te laten groeien. Ook al maken we ons soms zorgen als ze bijvoorbeeld alleen op de fiets wegrijden, we weten dat ze het kunnen.

Het is moeilijk om onze kinderen los te laten. Ooit moeten we het doen, maar door omstandigheden moet het soms op jonge leeftijd gebeuren, bijvoorbeeld bij een scheiding.

Er is dan dikwijls sprake van overbemoederen of helikopterouder (bestaat het woord overbevaderen ook?).

Overbemoederen /-bevaderen (helikoptermama en -papa)
Wanneer het moeilijk voor ons is om onze kinderen los te laten moeten we uitzoeken welke gevoelens ons weerhouden los te laten. Waarom kunnen we onze kinderen niet missen? Waarom laten we onze kinderen niet hun ding doen? Dit is een van de moeilijkste zaken van ouderschap: we moeten immers onszelf onder de loep nemen.

Deze emotionele strijd kan te wijten zijn aan je eigen afhankelijkheidsbehoeften die je kind je heeft gegeven. Men spreekt ook wel eens over de liefdesband. Deze liefdesband levert de behoefte van de ouder aan liefde, genegenheid en gezelschap. Kortom, de ouder heeft het kind nodig om zich geliefd te voelen, om niet alleen te zijn en om zich nodig te voelen.

Door deze liefdesband hebben ouders het echt moeilijk om zich van hun kinderen “te scheiden”. Hoe kan zich dat uiten?

Geen babysit vragen of zelden een babysit vragen om voor het kind te zorgen terwijl de ouders van ‘we-time’ kunnen genieten.
Steeds de behoefte voelen om het kind te contacteren, waar ze ook zijn.
De behoefte voelen om het welzijn van het kind bij de kinderopvang, de school of bij de andere ouder te “controleren”.
Weinig “me-time” opnemen door bijvoorbeeld niet met je partner of alleen op vakantie te gaan voor een langere periode.
Relatieconflicten die voortvloeien uit verminderde intimiteit en quality time tussen de ouders omdat het kind of de kinderen er steeds bij zijn.
Loopbaankeuze: toch zoveel mogelijk thuis blijven omwille van de kinderen.

In deze gevallen kan je je even afvragen: ben ik in het belang van mijn kind aan het denken of speelt hier enkel mijn eigen belang? Vaak denken we dat we het allemaal voor ons kind doen, maar als we dichterbij kijken, draait het alleen maar om ons eigenbelang.

Een klein voorbeeldje: toen ik nog een peuter was gingen mijn beide ouders uit werken. Ik werd opgevangen door mijn tante, de oudste zus van mijn moeder. Die tante was onthaalmama en er waren altijd veel kindjes bij haar thuis. Mijn moeder is gestopt met werken toen ik twee jaar was en mijn broer geboren werd. Ze kon ons niet achterlaten: ze huilde dagelijks op de trein richting werk, ze telde de uren af tot ze ons terug zag. Ze vertelde haar omgeving dat ze thuisbleef voor mijn broer en mij, omdat dat goed voor ons was. Ik had er geen last van om bij mijn tante te gaan en vond het allesbehalve erg om de hele dag tussen leeftijdsgenootjes te spelen (op elke foto bij mijn tante sta of zit ik breed lachend met twinkelende deugnietoogjes).

Een ander voorbeeldje: toen mijn dochters nog klein waren had ik het moeilijk om een avondje met mijn partner te gaan stappen. We moesten ze dan achterlaten bij de grootouders of een babysit vragen. Al snel besefte ik dat mijn dochters het geweldig vonden om eens een nachtje bij oma en opa te logeren of een babysit in huis te hebben (die dan ook meestal zelf speelgoed mee had waardoor ze de tijd van hun leven hadden).

Tijdens de week waarin mijn dochters bij hun vader zijn, denk ik vaak aan hen. Ik zorg ervoor dat ik dan zaken plan zodat ik vrije momenten heb als zij bij mij zijn. Avondmeetings, avondcoachings, lezingen of uitjes met mijn vriend of vriendinnen gebeuren meestal in de week waarin we kinderloos zijn. De avonden met de kinderen hebben we dan echt quality time. Als ze me willen horen of zien en ze bij hun papa zijn, weten ze dat ze me steeds kunnen bellen of Facetimen/Skypen als ze er nood aan hebben.

Hoe leer je nu je kinderen los te laten? Hier geef ik de tips/manieren die mij hebben geholpen in het hele proces.

Weet dat de school/kinderopvang/je ex het goed voor hebben met je kind. Ze bedoelen het goed met de opvoeding van je kind, ook als strookt die niet helemaal met jouwe. Het is niet omdat het anders is, dat het verkeerd is. Zeg dus geregeld tegen jezelf dat ze daar veilig opgroeien.
Geef je kind de kans om taken alleen te doen en uit fouten te leren. Mijn kinderen (12 en 10 jaar) hebben tijdens het laatste weekend van de schoolvakantie op eigen houtje een maaltijd in elkaar geflanst. Ik gaf hen een kookboek en het gerief, zij deden de rest. Op het aanschakelen van het fornuis na, hebben ze het helemaal alleen gedaan. Ze waren zo trots, hun oogjes fonkelden. Ik zag hen ter plekke 10 cm groeien toen mijn partner en ik hen complimentjes gaven over het lekkere eten. Ook dit is loslaten: je kinderen zelf iets laten doen wat jij gewoonlijk zou doen.
Bepaal grenzen voor jezelf: oefen om je kind de ruimte en tijd te geven om te groeien. Ik had het moeilijk om mijn oudste dochter de laatste dagen van de schoolvakantie alleen naar het station te laten fietsen dus fietste ik op een afstand achter haar aan. We hadden afgesproken dat we het zo zouden doen en dat zij de hele route zelf in handen nam. Ik zweeg ook op de cruciale punten (oversteken, verkeerslichten, enz.) om haar zelf te laten nadenken wat de volgende stap was. Pas op 10 september (de eerste schooldag bij mama) zou ze het helemaal alleen doen. Toen ze in de trein zat op weg naar school, belde zij mij om te melden dat ze goed was aangekomen met de fiets.
Erken dat je je best hebt gedaan als ouder en dat de “handjes-vasthouden-fase” van het ouderschap op een bepaald moment eindigt. We moeten onze 10+-jarigen niet meer voortdurend aan het handje houden. Ze kunnen meer dan we denken. Ik herinner me nog een gesprek met een vriendin. In het begin van haar scheiding wou ze haar dochter elke dag horen. Ze merkte niet dat haar dochter meer met andere zaken bezig was dan met het gesprek zelf. Op een bepaalde dag belde ze me “in shock” op: haar dochter had haar een “standje” gegeven: “Mama, als ik iets tegen jou wil zeggen, zal ik je wel bellen. Jij hoeft dit niet elke dag te doen”.
Naarmate je kind ouder wordt, bouw je een nieuwe relatie op met minder afhankelijkheid en meer wederzijds respect: wanneer het kind iets alleen wil doen, laat het iets alleen doen.

Heb jij het moeilijk om je kinderen los te laten? Wat doe je om dit toch te proberen? Noteer het hieronder en wees op die manier een inspirerend persoon voor andere ouders.