Het valt me dagelijks op hoe agressief de mensen de laatste tijd zijn. En dit doet mij verdriet, heel veel verdriet. Want meestal is agressie een gevolg van iets. En vaak omdat men zich niet goed in zijn of haar vel voelt.
Hoe komt het toch dat sommige mensen agressief reageren om het minste dat er gebeurt? Terwijl ze eigenlijk geen reden hebben om agressief te zijn. Onlangs heb ik nog met verkeersagressie te maken gehad en geloof me ... ik heb nog lang staan natrillen. Dat dit mij overkwam: ik had niets misdaan.
Misschien moet ik het even kaderen. Ik reed 's morgens naar mijn afspraak en nam het ronde punt nabij de oprit van de autosnelweg. Het ronde punt bestaat uit 2 rijvakken. Vóór het ronde punt is er een splitsing die naar rechts gaat om daar de snelweg op te rijden. Rechtdoor rij je om het ronde punt te nemen: ofwel daarna rechtdoor op het ronde punt ofwel naar links. Wat heb ik geleerd? Op een rond punt hou je links om daarna links de 3de afslag te nemen, je houdt rechts om rechtdoor daarna te kunnen rijden. Duidelijk niet?
Dus ik wil linksaf en hou me links op het ronde punt zodat ik de wagens die de 2de afslag willen (rechtdoor dus) niet te hinderen. Zodra zij zijn afgeslagen, zet ik mijn richtingaanwijzer naar rechts om in te voegen om dan mijn afslag op het ronde punt te kunnen nemen. Bleek er op het rechterrijvak iemand al de hele tijd te rijden die ook die 3de afslag wou nemen en had ik hem "gestoord". Gevolg: meneer zat de hele tijd in mijn achterste te duwen (hoe moet ik het anders schrijven?) en maakte schunnige gebaren. Was ik blij dat mijn kinderen er niet bij zaten.
Eenmaal op de autosnelweg bleef hij achter mij "plakken" om dan plots bruutweg voor te steken (al toeterend) , nog meer schunnige gebaren te maken en dan plots zich voor mij te gooien en alles "dicht te slaan". Aangezien hij niet veel ruimte had gelaten heb ik een hevig remmanoeuvre moeten maken om niet op hem in te knallen. Daarna bleef hij tergend traag voor mij rijden terwijl er ondertussen een vrachtwagen wel zeer dichtbij kwam en met zijn lichten begon te knipperen.
Mijn hartje ... Ik kon onmogelijk naar links want daar reed inmiddels nog een vrachtwagen. Die man vóór mij bleef maar traag rijden en stak intussen zeer duidelijk zijn middenvinger naar me op.
Hoe kun je dan reageren? Je kunt reageren op een agressieve manier en dus toeteren. Maar inmiddels hebben we al geleerd dat dit verkeerd uitpakt. Reageren in emotie is het slechtste wat je kunt doen. Ik heb geprobeerd om kalm te blijven en ben blijven ademen zodat ik mijn hartslag terug kon laten dalen. Toch bleef die paniek in mij zinderen. Ik kon geen kant op.
Het heeft zo nog 2 afritten geduurd vooraleer hij het opgaf en met een vaart wegstoof. Ik bleef hem in het oog houden. Die angst zat immers zo in mij.
Nog natrillend nam ik de volgende afrit, zette me even aan de kant en liet de emoties even komen. Waarom? Waarom? Ik had immers het wettelijke toegepast en toch werd ik gestraft.
En op zo'n moment ga je de schuld toch bij jezelf zoeken terwijl hij het was die verkeerd was. Had hij immers zijn verkeersreglement gekend, wist hij dat dit kon gebeuren en dat dit een wettelijke invoegprocedure was.
Dit gaat nu over verkeersagressie, maar dit kan ook gebeuren op andere gebieden. Zo kreeg ik onlangs te horen van mijn cliënte dat ze haar man confronteerde met zijn rare gedrag en reageerde hij zo agressief dat zij dacht dat ze het allemaal inbeeldde en zij inderdaad fout was. Terwijl dit wel heel veel over haar man zei.
Een goede raad: blijf in jezelf geloven, blijf recht in je schoenen staan. Praat er desnoods over met anderen maar blijf in je kracht staan.
Laat ook niemand je kracht afnemen. Enkel en alleen jij kent jezelf en weet dat je goede bedoelingen hebt. En als er emotioneel wordt gereageerd, ga er niet in mee. Vraag een time-out en praat erover als de emoties weggevloeid zijn. Een wandeling in de natuur kan helpen of een nachtje erover laten gaan.
Veel succes.