En dan was het bobijntje af ... Of toch bijna. Want net op tijd heeft mijn omgeving ingegrepen, meer bepaald mijn vriend. Want ondergetekende was aan het voortgaan, tegen 260 km/u. Werken, werken en nog eens werken. Niet dat ik het gevoel had dat ik aan het werken was. Ik doe mijn werk zo graag dat ik nooit het gevoel heb dat ik werk, maar dat wil niet zeggen dat ik soms mijn rust moet nemen. En dat laatste was ik vergeten.
Tja, als alleenstaande moeder èn zelfstandige heb ik het niet makkelijk, ik geef het toe. Maar ik ben gelukkig: ik doe mijn werk graag, ik heb 2 fantastische dochters, een geweldige vriend en 2 lieve pluszonen. Al is het niet makkelijk als deze laatste 3 op een kleine 80 km van me wonen. Toch lukt het ons. Echter: werk ik niet, heb ik geen inkomen. En dit speelde voortdurend door mijn hoofd dus heb ik de laatste tijd weinig ontspanning genomen.
De twaalf dagen verlof die ik had genomen (de enige in een dik jaar tijd) met ons zessen was niet voldoende. Ik was oververmoeid op het einde van onze vakantie en de week erna was helemaal vol. Mijn vriend zag de eerste signalen, ik wou ze niet eens zien. Ik vloog terug op mijn werk en ging er volledig voor. Tot ik op een woensdag enkele weken geleden crashte. Ik had geen off-moment maar een off-day. Alles liep fout wat die dag kon fout lopen. Ik voelde me zo beroerd en kon het niet eens keren. Toen mijn vriend me belde, geloofde hij zijn oren niet. Ik die altijd zo sterk was, was het noorden kwijt. Hij is die avond nog afgekomen en zag me als een klein hoopje in mijn zetel zitten, de Kleenex naast me. Ik wist met mezelf geen blijf: de tranen bleven komen en ik wist niet weer wat te doen Het leek alsof ik in het midden van een kruispunt stond en alle auto's rond me heen raasden. Bovendien wist ik niet welke richting ik uit moest.
Die avond ben ik in zijn armen gekropen en heb ik hem mijn grootste kwetsbaarheid laten zien. Ik leek wel ontroostbaar. Het is die avond dat hij een lumineus idee had. En daardoor zit ik nu in Tenerife. Omdat hij vond dat ik dringend rust nodig had, vond hij het zo nodig om mij een vakantie te boeken. Echter, omdat hij wist dat ik dit financieel niet kon trekken heeft hij het mij als een verjaardagscadeau gegeven. Mijn verjaardag zit er nl. aan te komen en hij vond geen beter cadeau dan verplichte rust voor mij.
Dus zit ik hier te lezen, te wandelen en te genieten. Verder laat ik de ideeën bloeien en werk ik ze uit voor jou. Omdat ik wil dat jij het niet zover laat komen. Wacht niet tot iemand anders voor jou beslist om rust te nemen, of nog erger: dat iets jou overkomt zodat je rust moet nemen. Ik was immers zo hard aan het gaan dat ik vroeg of laat echt ging crashen. Mijn vriend zag het echter aankomen en heeft (al een geluk) tijdig aan de noodrem getrokken.
Eerst aan jezelf denken en dan pas aan een ander: dat is wat ik altijd zeg aan mijn klanten. En vanaf nu ga ik het ook wat meer aan mezelf zeggen. Zo heb ik me voorgenomen om wekelijks mijn ontspanningsmomenten in te plannen en niemand zal me hiervan weerhouden
Hier ben ik alleszins goed bezig: elke ochtend ben ik vroeg uit de veren en zwem ik een uurtje. Daarna een heerlijk ontbijt om daarna te douchen en mijn dag te beginnen. Kilometers hebben we al in de benen. Wandelingen waarin we elkaar veel vertellen maar waarin ik mijn inspiratie ook laat stromen. En dit komt jullie ten goede want ik zit boordevol plannen.
Wat je uit dit artikel moet leren? Dat je tijd moet maken voor jezelf, dat je je moet ontspannen. En ook als is jouw financiële toestand ook niet je dat: wees er creatief in, je vindt wel iets.
Laat een ander niet voor je ingrijpen, trek zelf aan de noodrem. Doe het vandaag nog. Dus ... wat ga jij doen om je te ontspannen? Laat zeker hier onder iets weten en wees een inspiratie voor anderen ...
p.s. lieve schat, mercikes voor alles, omdat je er voor mij bent, omdat jij mijn steun en houvast bent, omdat je het beste in mij naar boven haalt, voor deze vakantie ...