Afgelopen maand bevond ik mij met één van mijn beste vriendinnen op een Oost-Vlaams veld met een plastic Aperol Spritz-glas in de ene hand en een half pakje frietjes in de andere. Niet per se mijn meest glamoureuze moment maar wél een van de meest nostalgische van het jaar. Want weet je wie daar optrad op Rock Zottegem?
Roxette
Ja, dé Roxette. "Listen to Your Heart", "It Must Have Been Love", "Joyride" … de soundtrack van onze eyeliner-jaren, inclusief plaklipgloss en gevoelens die veel te groot waren voor ons tienerlichaam. 🤣
Mijn vriendin en ik hadden besloten: we gaan terug in de tijd. Even ontsnappen aan de volwassenheid en dansen zoals vroeger, zonder rugpijn, schaamte of zorgen over onze calorie-inname. 😉
Maar dan ...
Enkele dagen later verscheen er op Facebook een post van Rock Zottegem over het geweldige concert van Roxette. En daaronder, ik zweer het je, stond een reactie van een vrouw die schreef:
"Niets van kunnen zien want we moesten twee uur aanschuiven voor eten."
Ik las het. Ik fronste. Mijn ogen draaiden vanzelf drie keer in het rond. (Vroeger had ik dit voorgeschreven gekregen door mijn oogarts om mijn oogspieren te trainen: nu gebruik ik dit als excuus als ik nog eens met mijn ogen draai. 😁)
Twee uren in een rij voor een hamburger, terwijl Roxette op dat podium stond. Alsof je vooraan in de rij staat om Ed Sheeran te ontmoeten maar dan denkt: “Oh, wacht, ik moet nog naar het toilet.”
Lieve schat …
Jij. Had. Een. Keuze.
Niemand dwong jou om in die rij te blijven staan. Niemand ketende je vast aan de frituur. Je had evengoed kunnen zeggen:
"Weet je wat? Honger of niet, ik ga die show bekijken. De frieten met ketchup komen later wel."
En dat stak iets in gang bij mij. Niet alleen omdat ik mezelf soms ook betrap op dat soort “ik-moet-nu-iets-doen-want-zo-hoort-het”-gedrag, maar ook omdat ik besefte:
keuzes maken we de hele dag door.
Bewust of onbewust.
Groot of klein.
Of je nu kiest om in een rij te blijven staan voor friet of kiest om uit een patroon te stappen waarin je jezelf al jaren klein houdt: het is jouw keuze.
Het herinnerde mij aan iets wat Mel Robbins zei in één van haar podcasts:
“There is a clock ticking that you cannot see. So love whoever loves you and enjoy your life.”
Bam.
Eén zin, en plots voelde ik die onzichtbare klok.
Die tikt.
Altijd.
Niet om je op stang te jagen, maar om je eraan te herinneren dat tijd geen pauzeknop heeft.
Mel vertelde over haar vader die 80 werd en hoe ze alles opzij zette om bij hem te zijn. Niet uit schuldgevoel. Niet omdat het “moest”. Maar omdat het klopte. Omdat ze wíl kiezen voor de mensen die ertoe doen. Omdat ze wil leven op een manier waar ze zelf trots op is.
En ik dacht: “Ja, daar zit het verschil.”
Tussen dingen doen omdat ze van je verwacht worden
en dingen doen omdat ze je voeden.
Omdat ze jou dichter bij jezelf brengen.
Omdat jij er JA tegen zegt, met hoofdletter J.
Weet je, ik zie het zó vaak rondom mij … en ja, ook bij mezelf hoor:
mensen die blijven hangen in patronen, in verhalen, in excuses.
"Dat gaat niet."
"Zo zijn de dingen nu eenmaal."
"Ik heb geen tijd."
Of nog erger:
"Wat gaan ze dan van mij denken?"
Maar wat als we vandaag besluiten om niet langer te doen wat hoort maar wel wat klopt?
Wat als we stoppen met wachten op het perfecte moment, het ideale weer, de goedkeuring van anderen?
Wat als we gewoon ... kiezen?
Kiezen voor een concert boven een frikandel, een vettige hamburger of die oh zo smakelijke frietjes.
Voor een bezoek aan je ouders vóór het spijt wordt.
Voor die liefde die veilig voelt, in plaats van spannend maar toxisch.
Voor jezelf, ook als dat betekent dat anderen het niet snappen.
Want dat is het mooie aan volwassen zijn (naast het feit dat je altijd zelf wijn mag kopen in de supermarkt 😉):
jij mag kiezen.
Zelf.
Bewust.
Eerlijk.
Liefdevol.
En oké, soms kies je per ongeluk voor de verkeerde rij. Of voor een relatie die je leegzuigt. Of voor werk dat je diep vanbinnen doodongelukkig maakt.
Maar weet je wat?
Dan mag je opnieuw kiezen. 😉
Elke dag weer.
Dus laat dit een reminder zijn.
Van een zwoele zomeravond op een veld in Zottegem,
waar ik danste op Roxette met mijn ziel bloot en mijn hart vol liefde,
en dacht: “Dit is wat ik gekozen heb. En het was zo verdomd de moeite.”
Die vriendin en ik vonden het de beste keuze die wij de afgelopen jaren hebben gemaakt: ticketje voor Rock Zottegem kopen om onze jeugdidolen terug te zien! En de longen uit ons lijf te zingen!
Nog enkele tips om keuzes maken een beetje gemakkelijker te maken?
1. Vraag jezelf af: "Wat maakt me nadien trots op mezelf?"
Niet: “Wat zou de juiste keuze zijn?”
Wel: “Als ik vanavond in bed lig, waar voel ik me dan goed over?”
Niet wat anderen zouden goedkeuren, maar wat jou een warm gevoel geeft.
Want eerlijk? Je weet het meestal wel. Je durft het alleen nog niet toe te geven.
2. Kies vanuit verlangen, niet vanuit schuldgevoel.
“Want anders zijn ze teleurgesteld …”
“Want ik ben nu eenmaal de oudste dochter / zoon …”
Nope.
Als je kiest vanuit schuld, zet je jezelf vast in een rol die je niet gelukkig maakt.
Vraag liever: “Kies ik dit omdat ik het écht wil, of omdat ik denk dat ik moet?”
Het verschil? GIGANTISCH. Trust me!
3. Durf ‘foert’ te zeggen tegen de meningen van anderen.
Als jij oprecht voelt dat je liever naar een concert gaat dan naar een familiediner waar je telkens afknapt op tante Marie die passief-agressief doet over je leven: foert.
Een goede keuze voor jou kan slecht aanvoelen voor iemand anders. Dat is oké.
Jij leeft met jouw keuzes. Zij niet.
4. Tijd helpt … maar blijf niet eindeloos twijfelen.
Gun jezelf ruimte om te voelen.
Loop. Adem. Zet muziek op. Dans!
Maar zet ook een deadline voor je keuze. Want blijven hangen in “ik weet het niet” kost bakken energie.
Beslis. En vertrouw dan op jezelf.
Mijn tip? Tel af van 5-4-3-2-1 en neem dan de eerste keuze die in je opkomt.
Niet twijfelen … maar DOEN!
Dus, lieve jij, wat kies jij vandaag?
Een extra frikandel, een goed gesprek, een telefoontje naar iemand die je mist?
Of misschien ... gewoon een stap dichter bij jezelf.
Want jij hebt de keuze.
Altijd.