Wanneer je beslist uit elkaar te gaan, dan verlaat je je man/vrouw. Maar wat als jullie kinderen hebben? Scheid je ook van je kinderen?
Ik moet eerlijk bekennen: door mijn kinderen heb ik nog heel veel energie gestoken in de relatie met hun vader. Ik wou niet zomaar opgeven voor mijn kinderen. Zij zijn mijn alles en ik wou hen een onbezorgd leven laten leiden. Ik wou hen echter ook alle waarden en normen meegeven en hen tonen wat echte liefde was ... en dat kon ik niet als ik bij hun vader bleef. Want dan negeerde ik de liefde voor mezelf. Versta mij niet verkeerd: hun vader is een hele lieve man ... alleen ... hij was niet dè man voor mij. De liefde die je zou moeten voelen voor je wederhelft was er niet meer bij mij. Hoe veel ik ook probeerde. Hij was eerder een vriend, een broer voor me.
Mijn gevoelens werden uitgeschakeld en ik leefde op automatische piloot. Maar door terug van mezelf te houden, besefte ik dat het zo niet verder kon. Hoe kon ik mezelf zo opzij zetten voor anderen? De liefde voor jezelf moet nog altijd op de eerste plaats komen. Want als je jezelf niet liefhebt, hoe kun je dan anderen liefhebben? Je kunt niet weten hoe echte liefde voelt als je de liefde voor jezelf niet voelt. Dit zijn harde woorden, dat geef ik toe. Maar ze zijn de waarheid. Die woorden bleven enorm in mijn hoofd spoken in de maanden voor ik de stap zette.
Frustraties reageerde ik af op mijn kinderen. Want ik was zo gefrustreerd op mezelf dat ik het karakter niet had om voor mezelf op te komen. Tot ... die ene dag. Een smsje van een vriendin die me vroeg of we terug oudjaar samen gingen vieren. "Oudjaar". Dat wil zeggen dat er een nieuw jaar aankwam, 365 dagen dat ik weer ongelukkig zou rondlopen als ik nu geen stappen zou ondernemen. Plots kreeg ik een teken: ik stond ik met mijn auto in een hele rij te wachten om te kunnen afslaan richting huis toen ik de drang kreeg om naar rechts te kijken en daar een appartement te huur zag staan. Ik ben afgeslagen, heb me geparkeerd en ben uitgestapt. Met een klein hartje wandelde ik richting het appartement, beklom de trappen en keek door het raam: een grote ruimte met in de hoek een keuken, een schuifdeur. "Zou ik? Durf ik? Wil ik? ..."
Voor ik het besefte had ik mijn mobieltje in de hand en drukte het telefoonnummer in. Een heer nam op en met onvaste stem vroeg ik naar de huurvoorwaarden en of ik het appartement eens mocht bezichtigen. Enkele dagen later was het zover. Met knikkende knieën bracht ik een bezoek naar het appartement. Het klikte met de huisbaas èn het appartement maar er waren nog geïnteresseerden. De moed zonk me in de schoenen: een alleenstaande mama ten opzichte van een koppel ...
Toch bleef ik positief en deed ik elke dag mijn dankbaarheidsoefeningen. Op een dag kreeg ik het verlossende telefoontje: ik had het appartement! Ik weet nog goed waar ik stond: op de Groentenmarkt in Gent. De wereld stond even stil voor me. Nu was het voor echt. Nu moest ik springen. Een sprong in het onbekende maar tegelijkertijd een sprong naar het nieuwe leven waar ik terug van mezelf kon houden.
Het meest moeilijke moment was het op de hoogte brengen van mijn kinderen. Hun vader en ik wilden het samen doen en ik moet je niet vertellen dat de tranen vloeiden. "Wat had ik hemelsnaam gedaan???", zei een stemmetje een hele tijd in mijn hoofd.
We zijn nu 9 maanden verder. Mijn kinderen hebben de scheiding vrij vlot doorworsteld. Grotendeels omdat hun vader en ik er geen vechtscheiding van wilden maken en ook voor hen alles op de eerste plaats hebben gezet. Ja, ik moet mijn kinderen de helft van de tijd missen. Maar hun vader ook. Zijzelf zijn de enige constanten in hun leven. Verder hebben ze door het co-ouderschap een week een leven bij mama en de andere week een leven bij papa. De overgang verloopt steeds vlot.
Hoe vaak hoor ik van anderen: "Nele, mis je je kinderen dan niet? Ik zou dat nooit kunnen". Wat moest ik doen? Hen wegtrekken van hun vader? Een vader heeft evenveel recht op zijn kinderen dan een moeder. Zeker als het een goede vader is.
Wat ik dan vertel aan die anderen? Ooit moet je je kinderen loslaten. En ja, ik heb ze nu al moeten loslaten. Ja, ik mis ze verschrikkelijk. Ik weet echter dat ze een veilige en liefdevolle thuis hebben bij hun vader. Daardoor kan ik ze ook loslaten. Ze krijgen het beste van de twee ouders. De week dat ze nu bij mij zijn, ben ik veel bewuster met mijn kinderen bezig dan vroeger. De andere week werk ik veel harder door zodat ik de week dat ze bij mij zijn mijn tijd aan hen kan besteden. Van hun vader weet ik dat hij hetzelfde doet.
Wanneer we onze kinderen op een vroege leeftijd loslaten, leren ze iets bij. Namelijk. dat we ze genoeg vertrouwen om los te kunnen laten. Ook dat we de andere partij genoeg vertrouwen met onze kinderen. Ook zo toon je wat liefde is, want ze laten genieten van beide ouders is liefdevol, is tonen dat je niet egoïstisch bent. Je denkt immers aan je kinderen en aan je ex-partner. En de week dat je kinderloos bent? Dat is de week dat je helemaal aan jezelf mag denken en aan jezelf mag werken. In die week werk ik niet alleen hard, het is ook de week dat ik een echte ME-time inlas en van mezelf hou zodat ik de week erna ook zeer liefdevol met mijn dochters kan leuke dingen doen.
Je hoeft trouwens niet te scheiden om je kinderen nu en dan los te laten. Laat ze op kampen gaan, op reis gaan ... Ze leren nieuwe mensen kennen, een nieuwe omgeving en nog belangrijker: zelfstandigheid. Ik hoor in mijn omgeving veel van "oh nee, die van ons gaan niet op kamp, ik zou ze veel te hard missen". Natuurlijk ga je ze missen! Maar je ontneemt hen ervaringen. Ervaringen waar ze uit kunnen leren, waar ze van kunnen genieten ... Laat hen kind zijn. Denk eens aan hoe jij je voelde toen je voor het eerst alleen op kamp mocht. Eerst wat onzeker tussen al die nieuwe gezichten maar na enkele uren kon je je nieuwe vriend(innet)jes al niet meer missen.
Mijn dochters gingen 3 dagen op muziekkamp (enkel overdag, 's avonds kwamen ze naar huis): "mama, ik ga je zo hard missen", zei mijn jongste de eerste dag. Die avond sprong ze mij in de armen met de woorden "mama, het is hier zooooooo leuk!!! Mag ik volgende vakantie nog komen?". Ik wist dat het goed zat. En nu nog glunder ik nog als ze me toont wat ze daar allemaal hebben geleerd: mijn twee vrolijke meiden op muziekkamp. Niet enkel de muziek, ook vrienden maken, hulpvaardigheid tonen, zelfstandigheid ... Loslaten heeft zo zijn voordelen, geloof me. Het kan pijn doen, maar de voordelen wegen zwaarder door dan de pijn. Hou dit in je achterhoofd als je je kinderen loslaat.
Deze blog is eens wat anders dan de tips die je normaal krijgt. Als je echter tips hebt voor de mensen ivm kinderen loslaten, aarzel niet om ze hieronder neer te pennen in de comments.