Iedereen kent wel zo iemand: jij staat ervoor te springen, je gaat voor die persoon door een vuur, je laat alles vallen om die persoon zo snel mogelijk te helpen ... kortom je beschouwt jezelf als een standaard in hun leven. Maar die persoon ... beschouwt jou maar als een optie. Als je hem of haar eens nodig hebt dan hebben ze het te druk, of net iets anders te doen. Terwijl een schouderklopje of een luisterend oor toch niet zoveel tijd kost.

Ik ken veel zo van die mensen. En ja, ik was ook zo enthousiast naïef. Denken dat, als ik eens een schouderklopje nodig had, ik ook ook op die persoon kon rekenen. En dat deed pijn, heel veel pijn. Veel "vrienden" heb ik zien komen en gaan. Sommigen heb ik soms bewust uit mijn leven geband. Ok, ik zal nog vriendelijk tegen ze zijn, maar de hele arm ... die geef ik niet meer.

Het is moeilijk om zo te denken, en soms laat ik me ook nog veel vangen. Maar ik hou genoeg van mezelf om me daartegen te weren, om ook snel de knop om te draaien. Vroeger kon ik er dagen of zelfs weken van wakker liggen, nu ben ik na enkele uren al weer verder aan het gaan.

Je mag ook niet te snel denken dat je "standaard" bent voor een persoon. In het begin lijkt het dat je je bij de "standaard" mag rekenen, maar heel snel wordt het duidelijk dat je maar een optie bent. En dat is dan heel pijnlijk als je met dit feit geconfronteerd wordt.

Alles begint bij van jezelf houden. En misschien klinkt dit melig voor je, maar toch ... Je moet altijd eerst aan jezelf denken vooraleer je aan een ander denkt. Je kunt ook maar geven wat je zelf hebt. Een mooi voorbeeld hiervan is een vliegreis. Bij het begin van elke vlucht leggen de hostessen je de veiligheidsprocedures uit. Daarin komt dat je, in geval van zuurstoftekort in de cabine, eerst jezelf het zuurstofmasker moet aantrekken en dan pas dat van je kinderen. Is dat egoïstisch? Nee, want als jij eerst dat van je kinderen tracht aan te doen en je valt intussen flauw, dan zijn zowel jij als je kinderen in gevaar.

Bij zelfliefde is dat net hetzelfde: eerst jezelf liefde geven, dan pas kun je anderen liefde geven. Eerlijk gezegd? We verwaarlozen veel onszelf, zelfs veel te veel.

Ontdek hier even hoe het op dit moment gesteld is met je zelfliefde:

Misbruik ik mijn eigen lichaam door een verkeerde voeding, gebrek aan beweging, te weinig rust?
Drink ik teveel alcohol en rook ik teveel?
Kan ik "nee" zeggen wanneer ik dat wil?
Ga ik steeds met de "verkeerde" partner in zee?
Heb ik het gevoel dat ik maar toeschouwer ben van mijn leven?
Krop ik woede, haat en verdriet op uit angst voor de gevolgen?
Probeer ik te perfect te zijn?
Kwel ik mezelf met overdreven twijfels en onzekerheden?
...

Heb je op enkele vragen "ja" geantwoord? Dan heb je weinig zelfliefde, maar goed nieuws: je kunt eraan werken! In volgende blogs geef ik ook veel tips vrij.

Als je veel liefde voor jezelf voelt dan

weet je wie je werkelijk bent en dan weet je ook hoe je wilt leven,
stel je zelf de regels van je leven op,
ben je de chauffeur van je leven en niet de passagier,
gedraag je je zoals je echt bent,
voel je je waardevol,
geloof je dat je gelukkig mag zijn,
weet je dat je gewoon goed mag zijn ... en niet perfect.

We zijn niet perfect, zijn het niet geweest en zullen het ook nooit zijn. Oeps, heb ik je geraakt? Maar het is wel de waarheid als een koe! Als je perfect bent leg je de lat altijd maar hoger en hoger. Het ene is nog niet af of het andere is aan het wachten. Je doet en je doet maar ... maar je denkt er niet verder bij na. Je staat er niet even bij stil of je wel voldoening krijgt. En als je niet geslaagd bent, geef je jezelf ervan langs. Dan voel je je een mislukkeling.

Ik wou ook perfect zijn, want ja: dat was me zo opgelegd. Niets was goed genoeg. Vermoeiend dat dat was! Een burn-out lag te lonken en de depressie? Die was er al, net om het hoekje. Ik zocht hulp maar voelde me daar nog schuldig bij ook. Weet je? Ik leidde het leven dat van mij verwacht werd. En dan ... word je opstandig! Je wil niet meer verder! "Nu is het genoeg!", dat was wat ik mezelf toeschreeuwde. En ja hoor: de kritieken kwamen! Ik was egoïstisch want ik dacht alleen maar aan mezelf. Ok, ik dacht alleen maar aan mezelf, maar ook aan de anderen. Die mijn liefde niet meer konden voelen omdat ik zelf geen liefde meer voelde voor mezelf. Ik had de gevoelens voor mezelf helemaal afgesloten. Als je dat ontdekt doet dat pijn. Maar op het moment dat ik dat ontdekte heb ik zo gehuild dat het me achteraf zoveel deugd deed. Dat verdriet zat al veel langer vast. Ik liet mezelf niet toe om dat te laten zien. Ah neen, ik was sterke Nele, de vrouw die gezwind door het leven stapte en geen obstakels zag. Althans, daar leek het op. Vanbinnen stierf ik een stille dood.

Ik ben niet perfect! En daar ben ik fier op! Ik ben Nele, en ik ben goed genoeg!

Als coach wil ik mensen voor zoiets behoeden. Nee, het is nooit te laat om er iets aan te doen. En je bent ook nooit te oud om er iets aan te doen. Mijn coachees komen uit elke leeftijdscategorie! Het doet me deugd als ik ze daarna stappen zie zetten en als ze die zelfliefde ontdekken. Je ziet ze dan letterlijk groeien, hun ogen stralen als nooit tevoren ...

Wil je meer weten over perfectie en zelfliefde? In deze lezing vertel ik je er alles over!

Begin bij jezelf, de rest zal wel volgen. Stap voor stap ...