Iedereen kent het wel … angst. Dagelijks worden we ermee geconfronteerd. En het houdt ons regelmatig tegen datgene te doen wat we graag willen … maar toch schrik voor hebben.

Ik was een angsthaasje, en soms ben ik dat nog. Maar ik heb al heel wat angsten overwonnen en ben bereid om er nog veel te overwinnen. Als dat mij dichter bij mijn doel brengt … waarom niet?

Zo had ik heel veel schrik van hoogtes, en snelheid. Tot enkele jaren geleden kreeg je mij bijvoorbeeld niet in een rollercoaster in een pretpark. Tegen een rollercoaster waarbij je ook nog overkop ging zei ik resoluut neen. Ik was diegene die me als vrijwilliger opgaf om dan op te rugzakken en te handtassen te letten, ken je nog zo iemand? ;-)

Op een bepaald moment heb ik dan – onder druk – toch toegegeven. De hele wachtrij ernaar toe zag ik zo bleek als de de achtergrond van deze tekst. Mijn hart ging tekeer, het zweet brak uit … En op het moment zelf dacht ik echt dat ik doodging … Achteraf bleek het helemaal zo erg niet meer te zijn en sindsdien heb ik toch al heel wat rollercoasters meegemaakt …

Outdoorsporten in de Ardennen: nog zoiets. Ik had ooit – als leerlinge – een voorval gezien waarbij een klasgenootje bij een deathride het touw tussen de benen had gehad en zich zwaar had bezeerd. Sindsdien was ik als de dood voor deathrides en klimpartijen. Tot … vorig jaar. Met een hele bende zat ik in Spa en was er een outdoordag voorzien. Weken ervoor zat ik al met de angst maar ik had me voorgenomen dat ik alles ging doen, maar dan ook alles. Ik wist dat er me niets kon gebeuren door alle veiligheidsmaatregelen die men nam dus …

De dag zelf was voor mij een openbaring. Ik ben met schrik begonnen: mijn hartje zat in mijn keel. Paniek nam zich meester van me (vanbinnen) maar naar de buitenwereld was ik mijn vrolijke zelve. En daar stond ik dan, 25m boven de grond aan een levenslijn die – eerlijk gezegd – te kort was en mij tegenhield om vooruit te gaan, ik moest ze dan ook steeds met mijn schouder meeduwen. Voor mij gaapte een gat van meer dan een meter waaronder dus die diepte van 25m. De radartjes in mijn kopke werkten nogal, en dat hartje … man, man, man … dat ging zwaar tekeer. Beneden hoorde ik mensen brullen: “Nele, je kunt het!!! Spring!!!”. Makkelijker gezegd dan gedaan … die levenslijn hield me namelijk tegen dus ik wist dat, als ik sprong, ik het niet ging halen en dus ging bengelen boven de gapende diepte. Tot ik besloot ‘Charlie Chaplin’-gewijs over de kabels te schuiven. En het lukte.

Aan de overkant dacht ik onmiddellijk: “wauw, was het dat maar?”. En ik besloot dat de volgende uitdaging (de indigo-brug) veel moeilijker moest zijn maar ik ging het proberen. En ook die ging vlot … ook met angst … en “wat als”-en. Maar mijn doel was de overkant dus ik ging naar de overkant.

Dan had ik besloten dat de Via Ferrata (een ijzeren weg tegen een steile muur) het moeilijkste was, maar ook daar ging het vlotjes.

En de deathride? Jaja, die heb ik ook gedaan! Met angst maar ook met succes!

Achteraf dacht ik echt: "was het dat maar?". En wou ik meer, wil ik ook meer ...

Kijk, angst mag er zijn. En je moet niet op voorhand denken: “hoe ga ik dat dan oplossen?”. Pas als het probleem zich voordoet, komt ook automatisch een oplossing. Je kunt nog geen oplossing hebben als je geen probleem hebt. Ik dacht dat ik een probleem ging hebben, maar ik had altijd op dat moment onmiddellijk een oplossing. Soms niet onmiddellijk, maar door even na te denken, kwam die wel.

Sindsdien is mijn leven veranderd! Ik doe nu ook regelmatig aan outdoor. Zo ben ik al een aantal keren naar een steengroeve in de Ardennen gegaan om deathrides uit te voeren, om te rappellen (van een steile muur naar beneneden sjeezen), om torens te beklimmen , om Via Ferrata’s te overwinnen, om (bijna huppelend nu) de indigobrug over te steken, om grotten door te kruipen …

In het begin had ik ook angst, nu heb ik die helemaal onder controle. In het najaar van 2013 heb ik – samen met een andere coach – de ‘Coach de coach’-dag georganiseerd en dat was een succes. Er waren tal van mensen die schrik hadden, maar het toch allemaal hadden gedaan. Zij zijn – letterlijk – door hun angstmuur moeten breken maar voelden zich achteraf zo bevrijd!

Nu ben ik in volle voorbereiding van nog zulke dagen. 2014 belooft een superjaar te worden, ook een sportief jaar! En een jaar waarin ik – persoonlijk – heel wat angstmuren ga doorklieven. Maar ik ben er klaar voor. Mijn eerste stap? Binnenkort volg ik een instructeursopleiding om mijn coachees daar in de Ardennen nog beter te kunnen begeleiden. Ik … die jaren geleden zoveel schrik had … Nu doe ik het met heel mijn hart en ga ik andere mensen ook hun angsten laten overwinnen.

Als je zoiets hebt beleefd, ga je achteraf ook de dagelijkse zaken meer durven … Je gaat meer risico’s durven nemen. Angst komt dagelijks voor, en dat belemmert veel … Laat je niet belemmeren!

Soms moet je door angst, maar dat geeft je achteraf de vrijheid. En hoeveel keer heb jij achteraf niet gezegd tegen jezelf: “Was het dat maar!”?